Երկիր ենք կորցնում, նստել Աշոտիկի և ընկեր Մարգոյի հեքիաթն ենք պատմում: Մեր բոլոր հեքիաթները իրականություն են դարձել, հասել ենք անխելք մարդու հեքիաթին, կանգնել գայլի երախի մոտ՝ վերջին պահի տանջալի մտորումներով. ի՞նչ անել, մեր խելքից՝ տրվածը կորցրինք, տրվելիքն էլ մահ է:

Հիվանդն ընդունվել էր գինեկոլոգիական բաժանմունք գանգատվելով որովայնի ստորին հատվածի ցավերից:

Օրերս արվեստասերի սեղանին դրվեց «Ռոսլինի» այս տարվա առաջին համարը, որն հանդեսի տարեգրության մեջ ընդհանուր թվով յոթերորդն է։ Մեր այս չափից ավելի նյութականացած ժամանակներում, դեռ մի բան էլ երկրի, հանրույթի կյանքի բարդությունները վրադիր, դժվար է նման ձեռնարկների մասին մտածելը, առավել ևս իրականացնելը։ Սակայն, պարզվում է, կան հավատավորներ, կան դիմացինի մեջ երկուստեք բարձր որակներ տեսնողներ, ովքեր խիզախ գնում են համարձակ քայլերի ու նյութականացնում գաղափարներ։ «Ռոսլինի» պարագայում, ի դեմս հրապարակագիր Վրեժ Առաքելյանի ու Գրիգոր Մովսիսյան-Նաիրա Կարապետյան ամուսնական զույգի, գտնված է ու արդեն քանի՜ տարի գործում է այդ կապը։ Մեզ հայտնի խոշոր ձեռնարկներից մեկը 2020-2021 թվականներին իրականացված «Յոթանասուն ճանապարհ դեպի տաճար» մտահղացումն էր, որը, ներառյալ և Արցախ աշխարհը, Հայաստանի բոլոր մարզերի ընթերցում-քարտեզագրումն էր մեր գեղանկարիչների կողմից, գաղափար, որը մեկտեղեց ստեղծագործողներին, արվեստաբաններին ու լրագրողներին, հավաքեց մեկ միասնական, ընդհանրական հոգևոր (ու ինչու միայն հոգևոր) տարածքում՝ լսելի, հաղորդակից դարձնելով մեկմեկու։

Հարգելի՛ հայրենակիցներ, Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի և Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ ունեցած հանդիպումների արդյունքների հիման վրա մայիսի 14-ին Եվրոպական խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելը պաշտոնապես հայտարարարել է, որ կողմերը համաձայնել են ճանաչել Հայաստանի Հանրապետության և Ադրբեջանի Հանրապետության տարածքային ամբողջականությունը` համապատասխանաբար Խորհրդային Հայաստանի և Խորհրդային Ադրբեջանի սահմաններում․ սա նշանակում է, որ Նիկոլ Փաշինյանն Արցախը բացահայտ ճանաչում է որպես Ադրբեջանի մաս` ապօրինաբար փորձելով հանդես գալ Հայաստանի Հանրապետության և ողջ հայ ժողովրդի անունից։

Հայերի մեծամասնության մոտ կլաստրոֆոբիան (claustrophobia- նեղ տեղից խուսափել- վախենալը) լրիվ այլ կլինիկական պատկեր ունի:

Հարգելի՛ բարեկամներ, Տիգրան Ավինյանն իմ և իմ լրատվամիջոցի՝ «168 ժամի» դեմ հայց է ներկայացրել՝ իր պատիվը, արժանապատվությունը և գործարար համբավն արատավորելու համար դրամական փոխհատուցում վճարելու պահանջով։ Ավինյանի մասին իմ կարճ հեռուստաթողարկմանը ես ներկայացրել եմ բացառապես նախկինում հրապարակված և երբևէ չհերքված, ավելին՝ ապացուցված մի շարք կոռուպցիոն ռիսկեր, որոնք վերաբերում են իրեն և իր շրջապատին։ Ավինյանի իրական նպատակը, սակայն, ինձ զգալի նյութական վնաս պատճառելն է և այդպիսով՝ լռեցնելը։

Վարդենիսում Սևանա լճի գլխին ոչ արտոնված աղբավայր են գոյացրել։ Աղբը վառում են, ինչի պատճառով մթնոլորտային օդն աղտոտող նյութեր են արտանետվում։

Ի՞նչ էք կարծում մե՞ծ բան է մի անմեղ երեխա սպանելը: Իսկ 2 միլիո՞ն: Եկեք ձեզ ուրիշ ցեղասպանություն էլ ցույց տամ, որի համար ոչ մոմ վառելով կպրծնենք, ոչ ջահ, ոչ էլ հեռախոսի լույս:

Գյումրիում ջրի գնով ու, ինչպես ասում է գյումրեցին, խուրդած կոպեկով, վաճառվեցին բոլոր արտադրական գործարանները: Դրանք այսօր մնայուն կապիտալ են համարվում ինչպես այդ գործարանների տնօրենների, այնպես էլ այն գնորդների համար, ովքեր լևոնա-վանոյական թալանի տարիներին, ձեռք գցեցին այդ հզորություններին:

2000 թ. հունվարի 19-ին` գիշերային ծանր հերթապահությունը հանձնելուց հետո, Տիգրանն ընկերների հետ գործուղվեց Արցախ։ Եղանակը անբարենպաստ էր և վտանգավոր թռիչքի համար։ Արհամարհելով բնության արհավիրքը` թռան վիրավոր զինվորներին օգնության և Սիսիանի լեռներում հայտնվեցին ձյունամրրիկի մեջ...