Լեհաստանն ՈՒկրաինային թույլ է տվել իր զենքն օգտագործել Ռուսաստանի միջազգայնորեն ճանաչված տարածքին հարվածելու համար, ավելի ճիշտ, նոր չէ, որ թույլ է տվել, պարզապես հիմա հրապարակայնորեն հայտարարվում է այդ մասին

Տավուշի չորս գյուղերը ստանալուց անմիջապես հետո իլխամ հուշարձանիչը հայտարարել է, որ Հայաստանի Հանրապետությունը պետք ճանաչի Խոջալուի այսպես կոչված «գենոցիդը» և ներողություն խնդրի։

ՌԴ արտաքին գործերի նախարարի տեղակալ Գրիգորի Կարասինը հայտարարել է, թե մինչև տարեվերջ Ռուսաստանը պատրաստվում է հյուպատոսություն բացել Ստեփանակերտում։ Այս հանգամանքն Ադրբեջանում առաջ է բերել տարակուսանք ու իրարանցում։ Խնդիրն այն է, որ նրանք համարում են, որ Բաքվում արդեն կա հյուպատոսություն, իսկ եթե կարիք կա նոր հյուպատոսության, ավելի տրամաբանական է այն բացել մեծությամբ երկրորդ քաղաք Գանձակում, բայց ոչ՝ Ստեփանակերտում։

Հեյդարի տղա Իլհամը երեկ հպարտորեն հայտարարում էր, որ Հայաստանն այլևս երբեք Ադրբեջանի դեմ ռազմական «սադրանք» չի կարողանա անել...

Նիկոլ Փաշինյանը ամենևին հիմար չէ, նա գիտի, որ Հայ առաքելական եկեղեցու և կաթողիկոսի դեմ հարձակումներով, Սարդարապատի հուշահամալիրում հոգևորականների դեմ ոստիկանություն հանելով՝ ավելացնում է հանրության դժգոհությունն իր և իր իշխանության հանդեպ, սակայն կանգ չի առնում, շարունակում է թիրախավորել Եկեղեցին:

Ասել եմ ու կասեմ՝ Բաքվի բռնապետը երբեք չի գնալու խաղաղության պայմանագրի ստորագրման, դա իրեն հարկավոր չի։ Բաքվի բռնապետն անընդհատ ներկայացնելու է ամենաանհավանական պահանջները, ամենաանիրական պահանջները։

Ֆեյսբուքի նման մասսայական ինֆորմացիոն գործիքների ամենահիմնական գործառույթներից մեկը, բացի մասսայական գիտակցության ուղղորդելը ցանկալի ուղղություններով կամ էլ մարդկանց կազմակերպելը որևէ քաղաքական նպատակի հասնելու համար, այս կամ այն պատճառով մարդկանց մոտ կուտակվող դժգոհությունները պարպելն է, այն էլ՝ շատ հասարակ ձևով։

Հայ Առաքելական Եկեղեցու կարգավիճակի մասին սիրողական դատողություններ տարածողները, «հարմար» առիթը բաց չթողնելով, հիմա էլ կասկածի տակ են դրել կանոնադրական փաստաթղթերը: Մամուլով ավելի հանգամանորեն կանդրադառնամ այս խնդրին, բայց այս գրառմամբ առնվազն հակիրճ՝ հետևյալը...

Հետևում եմ մի քանի խոշոր, գիտական, պատմաաշխարհագրական էջերին ու, երբ պատմական Հայաստանի մասին որևէ հիշատակում է լինում, կամ ներկայացվում քարտեզ, որտեղ «Հայաստան» գրությունը կա, չեք պատկերացնի, թե ինչ նեգատիվ մեկնաբանությունների հեղեղ է թափվում մեր ոչ բարով հարևանների կողմից՝ սկսած նրանից, որ Արմենիան դա Հայաստան չէ, իսկ մենք էլ ինչ-որ քոչվոր ցեղ ենք և այլն։

Կրտսեր դպրոցական էի։ Իմ մի համադասարանցին նաև մեր հարևանն էր։Վատ սովորող էր։ Հայրը ամեն օր պատժում էր, երբեմն էլ' քոթակում։ Շքամուտքով մեկ համարյա ամեն օր լսելի էր էդ տղայի զայրացած հոր ձայնը։