1993-ից մինչև այսօր Հայաստանը 3 անգամ սեփական արժույթի տեսակներ է թողարկել, որոնք գեղեցիկ են իրենց արտաքին տեսքով, գուցե՝ աշխարհում ամենագեղեցիկներից մեկը, բայց արդյո՞ք դրանք պետականության ու ազգային արժեքների կրողներ են․ չէ՞ որ փողը ամենամեծ քարոզչամիջոցներից մեկն է։

Եթե մի թռուցիկ հայացք ենք ձգում մեր անցած պատմական ուղու վրա, սկսած Ալեքսանդր Մակեդոնացու կայսրության մասնատման ժամանակներից և դրանից հետո էլ Սելևկյանների պետության մասնատումից, երբ ստեղծվեց համեմատաբար նոր ժամանակների մեր պետականությունը, ապա Արտաշեսյանների հզոր ու նվաճողական, բայց պատմական մասշտաբներով կարճ գործունեությունից և, հատկապես, Տիգրան Մեծից հետո, մեր պատմությունը մեծ հաշվով եղել է հազվադեպ հաջողություններով ու վայրիվերումներով լի, մեկ արագ, մեկ դանդաղ նահանջի պրոցես՝ առ այսօր։

Հերմաֆրոդիտից ոչնչով չտարբերվող և քաղաքականությունից ու կյանքից բան չհասկացող հարությունյան արայիկը՝ փաշինյան նիկոլի աշխատակազմի ղեկավարը, ձև է հայտնաբերել Հայաստանի տնտեսության զարգացման և արտահանման լայնացման գործում:

Ադրբեջանի նախագահը պաշտոնապես հայտարարում է, որ այլևս տարածքային պահանջներ չունի Հայաստանից և պատրաստ է տևական խաղաղության։ Սա յուրատեսակ հրճվանք է առաջացրել Հայաստանում ինչպես շարքային քաղաքացիների, այնպես էլ՝ իշխանության մեջ։

Թե ով է մեզ ասել, որ մենք տաղանդավոր ու հանճարեղ ենք, ես չգիտեմ, միայն գիտեմ, որ մենք դրան լրջորեն հավատացել ենք, և դա նույնիսկ թափանցել է հասարակության ամենաստորին մակարդակներ։

Արտահերթ ընտրությունների թեման նկատելիորեն ակտիվանում է, և ներքաղաքական պրոցեսը հավանորեն դրան է գնալու։

Երկու բան չարեց, այսպես կոչված, «ընդդիմությունը»․ չմերժեց՝ համընդհանուր չբոյկոտեց պիղծ ռեժիմը և չձևավորեց ազգային փրկության ու համաձայնության կառավարություն։

Պատերազմները ամենամութ, ամենաստվերային ժամանակահատվածներն են, կեղտոտ հաշվարկների փուլ։ Բոլոր պատերազմները այդպիսին են, բայց դրանք բոլորն ունեն նաև մեկ ընդհանրություն.մի պահի, երբ փոխվում է ներքին և միջազգային կոնյուկտուրան՝ սկսվում են գաղտազերծումները (ամենաանսպասելի տեղից), ու հրեշավոր իրողություններ են բացահայտվում։

Աշխարհի տակ բոլոր լուրջ բաները կապված են մեծ հարստությունների, հզոր իշխանությունների և հզոր գաղափարների հետ։

«Կա՞ արդյոք ավելի պարսավելի բան, քան թեթևամիտ դատողությունը։ Եվ կա արդյո՞ք ավելի թեթևամիտ բան, որ այդչափ արժանի չէ ամրության և մնայունության, քան ունենալ սխալ պատկերացումներ կամ էլ, առանց դույզն- ինչ տատանվելու, պաշտպանել այն, ինչ ընկալվել և իմացվել է ոչ բավարար հուսալիությամբ»։ (Ցիցերոն, «Աստվածների բնությունը», մ.թ.ա. I դար):