Այ էս սարերն են դիտու՞մ ԵՄ դիտորդները, որ ի՞նչ անեն, Հայաստանը փրկե՞ն պատերազմի արհավիրքից, այնպես, ինչպես միասնաբար «փրկեցին» 44-օրյա ցեղասպան պատերազմի՞ց, ագրեսոր Ադրբեջանի ոտնձգությունների՞ց։
Ո՛չ, յուրաքանչյուրն իր շահն է սպասարկում։ Հավաքական Արևմուտքը գործընկերության շրջանակներ է ընդլայնում Հարավային Կովկասում։ Մեր ու իրենց միջև մեծ, շատ մեծ տարբերություն կա։ Նախ՝ իրենք ցանցային գործելաոճով շեշտադրում են իրենց գլխավոր գործընկեր Թուրքիային, և երկրորդ՝ բացահայտ հայտարարում են վերջինիս տարածաշրջանային կուրատորի դերը։
Իսկ մե՞նք:
Մենք անհեռանկար, տգիտաբար պատրանքներ ենք ստեղծում ԵՄ անդամ դառնալու և գերպաշտպանություն, հզոր անվտանգություն ստանալու երևակայությամբ։ Բթամտորեն չընկալելով, որ մեր ԵՄ-ն էլ, ՆԱՏՕ-ն էլ Թուրքիան է, այն պետությունը, որը 20-րդ դարի մեծագույն հանցագործությունն է իրականացրել` ցեղասպանելով մեկ ու կես միլիոն մեր հայրենակիցներին։
Պետք է արմատապես ընկալենք իրողությունների ճիշտ դասավորությունը. այն, որ Արևմուտքին ոչ թե մեր ազգային զգացումներն են հետաքրքրում, այլ իր ռազմաքաղաքական փոխշահավետ հարաբերությունները Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ, պանթուրքական պրոյեկտներն ընդդեմ հյուսիսի օգտագործելու գործիքակազմը և վերջապես՝ ամբողջ տարածաշրջանի լոգիստիկ հանգույցները, ռեսուրսները, հանքերը տիրապետելու ճանապարհները։
Մեր երկրի սահմաններից դուրս մեղավորներ չփնտրենք, գիտակցելով՝ մեղավորներն ու խնդիրները մեր սահմաններից ներս են։ Մենք դա պետք է համապարփակ հասկանանք, դուրս գանք չիմացության խավարից։ Որովհետև հենց այդ խավարն է այսօրվա իշխանության պարարտ հողը, որտեղ շատերը մանիպուլյացվում են և ծառայեցվում այս իշխանության գոյության երկարաձգմանը։
Սա է մեր ներկան, և այդպես էլ կլինի այնքան ժամանակ, քանի դեռ սրանք չեն հեռացվել իշխանությունից։
Եվ միայն մի դեպքում իրավիճակը մեր օգտին կսկսի փոխվել, երբ իշխանության կգան ազգային, պետականակենտրոն, պատասխանատու, ողջամիտ և հայրենիքի համար կռիվ տվող գործիչներ՝ ձևավորելով ՀՀ միասնության և զարգացման իշխանություն։
Գևորգ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
Հ. Գ.
Եվ այդ օրը ավելի շուտ կգար, եթե բոլորիս նպատակը մեկը լիներ՝ Հայրենիքի փրկությունը։