Կարինե ԱՇՈՒՂՅԱՆ. Հրաչյա Մաթևոսյանը՝ բոլորի սիրելի Հրաչօն, գնաց

Մեծ մանուկ, իր հայրենի սարուձորերի ու անտառների, նրանց գրկում ապրող-արարող մարդկանց մաքուր կարոտները գրառող Մաթևոսյանը: Ճշմարիտ լոռեցի՝ բառուբանով, միամիտ հումորով, վարքով ու մարդկային պահվածքով, նաև՝ իր գրականության մեջ:

Հրաչյա Մաթևոսյանը զարմանալի մաքուր, անկեցվածք գրող էր, նույնքան մաքուր և անկեցվածք էր որպես ամեն ինչին արձագանքող, Հայրենիքի մեծ ու փոքր խնդիրներով ապրող քաղաքացի: Իսկ թե ինչ ուշադիր էր գրչակիցների հանդեպ՝ անկախ տարիքից, շատերը կվկայեն: Որովհետև լավ ընթերցող էր նաև և միշտ դրվատանքի ճիշտ բառեր էր գտնում հեղինակների գրքի, հոդվածի, ցանկացած լավ հրապարակման համար:

Գրողների միության ինչ-որ միջոցառման ժամանակ ամբիոնից ասաց, թե՝ Կարինեն քաջաբար մասնակցել է Ազատամարտին, տեղից առարկեցի, հետո մոտեցա, ասացի՝ ախր, ես անգամ Արցախում չեմ էլ եղել (հետո շատ անգամներ գնացի, իհարկե) կամ ինձնից ի՞նչ կռվող: Չի կարող պատահել՝ ասաց, բա դու էդ բաները որտեղի՞ց գիտես, էդքան որտեղի՞ց գիտես, էդ ո՞նց ես բա գրում: Մինչև վերջ մնաց իր համոզմունքին, թե ես ազատամարտիկ եմ:
Նահապետ էր, իմաստուն էր, բարի էր, տաղանդավոր էր: Մի ամբողջ դարաշրջան ներկայացնող վերջիններից էր:

Խաղաղություն իր հոգուն:
Եվ թող սփոփված լինեն հարազատները, որովհետև ամեն բանից առաջ՝ Հրաչյա Մաթևոսյանը սիրելի էր մարդկանց և ուրեմն՝ Տիրոջը:
Ցավակցություններս Մաթևոսյաններին:

Մեկնաբանություններ