Արմեն ՀԱԿՈԲՅԱՆ. Աշխարհը, մենք ու մեր աշխարհը

Վերսկսված պատերազմի այս լարված օրերին հաճախ են հարցեր հնչում, թե ինչ կանի, ինչպես իրեն կպահի այսպես ասած՝ «միջազգային հանրությունը»: Հարցեր հնչում են մեր այսպես ասած՝ «ռազմավարական դաշնակից» Ռուսաստանի վերաբերյալ, որի մասին իմ ընկալումն ու տեսակետը դեռ կասեմ: Իհարկե, ինձանից ավելի գիտակ ու նման հարցերին փորձագիտական մակարդակով արձագանքողներ կան ու կլինեն: Ստորև պարզապես իմ սուբյեկտիվ ընկալումն եմ արտահայտում:
«Միջազգային հանրության», առավել ևս՝ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության և այդ համանախագահության տերությունների ղեկավար-ներկայացուցիչների արձագանքը Ադրբեջանի սանձազերծած ագրեսիվ ու լայնածավալ ռազմական գործողություններին, կարելի է բնորոշել բովանդակային առումով որպես՝ խղճուկ և ողորմելի, իրավիճակի վրա ազդեցության աստիճանով՝ անատամ և, ըստ այդմ՝ լարվածության էլ ավելի սաստկացմանը նպաստող:
Ակնհայտ է, որ երբ հասցեական ու կոնկրետ գնահատական չի տրվում ագրեսորին, դա ընդամենը նշանակում է անուղղակի խրախուսել նույն այդ ագրեսորին, որքան էլ որ ԱՄՆ, Ֆրանսիայի և Ռուսաստանի ղեկավարների հայտարարությունների բառերն արտահայտեն մտահոգություն, զսպվածության կոչեր և այդպես շարունակ: Անհասցե կոչերը՝ եղած-չեղած, մի հաշիվ է:
Շատ ավելի կարևոր է այլ բան: Այն հստակ գիտակցումը, որ մենք մեր հույսը լիարժեք կարող ենք ու պետք է դնենք բացառապես մեր վրա: Մենք շատ ավելի ուժեղ ենք, քան ինքներս կարող ենք պատկերացնել: Մեր ուժը մեր միասնականությունն է ու համախմբվածությունը: Ուրախացնում է այն, որ իրերի դրության նման ընկալումը, նման գիտակցումը շատ ավելի տարածական է դառնում մեր հասարակության մեջ, ավելանում է այդպես մտածողների թիվը, ընդլայնվում շրջանակը:
Մեր աշխարհը, որ աշխարհագրական առումով Արևելքում պարփակված է Նոյեմբերյանի եզրակետից մինչև Արաքսի ափը ձգվող ռազմաճակատի գծով, իսկ Արևմուտքում՝ պետական սահմանով, իրականում տարածվում է նաև ամբողջ աշխարհում, բոլոր այն վայրերում, որտեղ կա թեկուզ երեք ինքնակազմակերպված հայ:
Հարկավ, մենք ունենք նաև օտարերկրացի բարեկամներ, համակրողներ: Կանե՞ն նրանք ինչ-ինչ գործողություններ, կփորձե՞նք որևէ կերպ օգնել և օգտակար լինել մեզ՝ մեր պայքարում, շատ լավ: Մենք բնականաբար կողջունենք ու մեր գենետիկ երախտագիտությամբ, երբեք չենք մոռանա:
Ոչ մեկը ոչինչ չի՞ անի, էլի՝ ոչինչ:
Մենք մեր հույսը մեր վրա ենք դնում, մեր բազկի, մեր ներուժի, մեր Հայ Աստծո վրա:
Մենք հաղթել ենք և հաղթելու ենք: Նայեք մեր պատանիների, մեր երիտասարդների՝ կրակ ցայտող աչքերին, նայեք անգամ առանց որևէ կոչի ռազմաճակատ մղվող քաղաքացիների բազմությանը և, անգամ թերահավատների կասկածները կփարատվեն:
Մենք մեր հարցը կլուծենք: Իսկ մնացյալ աշխարհը... Իսկ մնացյալ աշխարհը՝ ի՞նչ: Թող իրենք իրենց չեղած խղճի առաջ հաշիվ տան, թե որտե՞ղ կամ ո՞ւմ կողքին էին վտանգի ու անհրաժեշտ պահին:

Մեկնաբանություններ