Արման ՄԵԼԻՔՅԱՆ. Փորձում են ստեղծել այն թյուր կարծիքը, թե մենք մի բան չարժենք

Պարոն Զատուլինն իրավացի է` ներկայումս Հայաստանը Ռուսաստանի համար կարևորություն ունի հատկապես ռազմաքաղաքական տեսանկյունից: Հայաստանը Հարավային Կովկասի միակ պետությունն է, որտեղ ռուսական ներկայությունն այսչափ առարկայական է ու համընդգրկուն: Այլ խնդիր է, թե ինչու Ռուսաստանը կորցրեց իր երբեմնի դիրքերը Վրաստանում ու Ադրբեջանում. թերևս, պարոն Զատուլինը, ով ԽՍՀՄ փլուզումից ի վեր տարբեր պաշտոններում անմիջականորեն առնչվել է Հարավային Կովկասում ռուսական քաղաքականության մշակման ու իրականացման բազմաթիվ դրվագներին, կարող է տալ այս հարցի պատասխանը, սակայն վստահ չեմ, որ այդ պատասխանը բավարար չափով անկեղծ կլինի: Կարծում եմ, որ եթե Ռուսաստանի կառավարող շրջանակները կարողանան տալ իրենց երկրի վարած կովկասյան քաղաքականության ձախողման բացատրությունը, դա շատերին զերծ կպահի անիմաստ հոխորտանքներից ու քաղաքական աճպարարությունից` թե´ Ռուսաստանում, թե´ Հայաստանում: Ներկայումս Հայաստանի և Ռուսաստանի ռազմաքաղաքական շահերը համընկնող են: Այսօրվա իրողություններում, տնտեսական առումով Ռուսաստանը մեզ համար ավելի կարևոր է, քան մենք նրա համար, և այդ հանգամանքը հաճախ են մեզ երեսով տալիս ու փորձում ստեղծել այն թյուր կարծիքը, թե մենք մի բան չարժենք: Ի դեպ, հենց այս քամահրական վերաբերմունքն է հաճախ մեծապես նպաստել ռուսական քաղաքականության տապալումներին: Առկա ռազմաքաղաքական իրողությունների պայմաններում Հայաստանի տնտեսական հետաքրքրությունների դիվերսիֆիկացումը ոչ մի վտանգ չի պարունակելու Ռւսաստանի տարածաշրջանային քաղաքական, ռազմական ու, անգամ, տնտեսական շահերի համար, մինչդեռ հայկական ազգային կենսական շահերի ակնհայտ ոտնահարման գնով Ադրբեջանի հետ նոր որակի ռազմաքաղաքական դաշինք ստեղծելու ռուսական չինովնիկական որոշ շրջանակների ձգտումը ոչ մի կերպ չի կարող տեղավորվել չարչրկվող ռուս-հայկական ռազմավարական գործընկերության տրամաբանության շրջանակներում: Պարոն Զատուլինը մեկն է այն մարդկանցից, ովքեր ասում են, որ ԼՂ հակամարտության կարգավորման ընդունելի տարբերակը «տարածքներ` կարգավիճակի դիմաց» բանաձևն է, որը հնարավոր է իրականացնել բացառապես հանուն ռուսական` իրականում թվացյալ, մտացածին շահերի: Բայց դա էլ մի կողմ թողնենք. ակնհայտ է, որ Հայաստանի ներկայիս պահվածքը չի կարող վտանգել ռուսական շահերը, մինչդեռ ռուսական հիշատակված քաղաքական շրջանակների կողմից թելադրվող լուծումներն ու գնահատականները հայկական պետականության դեմ ուղղված անմիջական սպառնալիք են պարունակում: Մտահոգիչ է, որ ՀՀ-ում նախկին ռուս դեսպան Կովալենկոյի ակնարկը բարի ցանկությունների և դժոխք տանող ճանապարհի մասին լիարժեքորեն վերաբերում է Հարավային Կովկասում Ռուսաստանի վարած քաղաքականությանը, որը, իմ կարծիքով, վերաիմաստավորման և լուրջ վերանայումների կարիքն ունի, սակայն դա կկարողանան անել նոր մոտեցումների ու գաղափարների հանդեպ բաց և հին սխալների ու մեղքերի դրոշմն իրենց վրա չկրող ռուս քաղաքական ու պետական գործիչները:

Մեկնաբանություններ