Հարություն ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ. Որտեղից է սկսվում հայրենիքը

Այսօր Արարատի մարզում էինք: Աղջկաս կուրսային ֆիլմի նկարահանման համար վայր էինք ընտրում: Մեզ հետ էր նաև աղջկաս ֆիլմի պրոդյուսերը, ազգությամբ չինացի, ԱՄՆ-ի բնակիչ Էնդին: Շատ քիչ մարդկանց հանդիպեցինք, հիմնականում վաթսուն անց կանանց և տղամարդկանց: Ցավալի էր, երիտասարդության պակասն ակնհայտ էր: Բայց դրա մասին չէ, որ ուզում եմ գրել, այլ նրա, որ մեր ժողովուրդը հրաշալի ժողովուրդ է, կամեցող, արարող, հողի հետ կռիվ տվող և, որ ամենակարևորն է, բարի կամեցող: Վազգեն պապիկը, ում հետ հանդիպեցինք, ուղղակի հրաշք էր, հրաշք ՄԱՐԴ: Նրա մեջ ես տեսա ՀԱՅին, իսկական ՀԱՅին, որ թքած ուներ աշխարհի վրա ու իր աշխարհը իր այգին ու իր գյուղն էր: Աչքերում թախիծը չէր կարողանում թաքցնել, բայց չէր էլ տրտնջում: Միայն ասում էր` ջահել չի մնացել, ախր սենց ո՞նց կլինի: Հետո խնդրում էր , որ իր բաղ ու բախչի բարիքներից մեկ դույլ միրգ վերցնենք: Նեղացավ, որ չվերցրինք: Ասաց` էսքանը, այ բալա, ի՞նչ եմ անելու, տարեք, է՛լի:
Հիմա արդեն Երևանում եմ, և մտքիցս դուրս չեն գալիս այդ գյուղացիները, այդ հրաշք մարդիկ, որ իրականում էս երկրի համար, որպես քաղաքացի, շատ են: Գնացեք գյուղեր, այնտեղ կգտնեք ձեզ, այնտեղ կզգաք երկրի քաղցրությունը, այնտեղ կգտնեք պարզություն, մաքրություն և, հավատացեք, դրանից հետո ոչ մեկի ձեռքը չի գնա արտագաղթը արդարացնող նյութ գրել: Արտագաղթը երբեք չի կարող դիտվել պայքարի միջոց: Արտագաղթը դասալքություն է: Պարզ դասալքություն, երբ ծնողներիդ թողնում ես գերի և փախչում: Իսկ փողկապավոր, նշանակիր հաստավզերին, կուսակցական դեմագոգներին ընդամենը խորհուրդ կտամ մեկ- մեկ դեն նետեն իրենց փողկապները և գյուղեր այցելեն, ապրեն գյուղացու կյանքով, որ հասկանան, թե հայրենիքը որտեղից է սկսվում:

Մեկնաբանություններ