Ֆուտբոլի դատարկ դարպասին գոլ խփող Ալիևի համար ներքին խնդիրները գնալով ավելի իրական վտանգ են ներկայացնում իշխանական աթոռին։

Մեր ազգը երբեք այսքան պառակտված չի եղել, որքան հիմա։ Աճող հակասությունների և շարունակվող պառակտումների մեջ մենք տեսնում ենք, որ մեր աչքի առաջ խորտակվում են միասնության վերջին հույսերը՝ վերջնականապես խարխլելով մեր պետականության հիմքերը: Սրբազան պայքարի նկատմամբ անվստահությունը և դրա ֆոնին քաղաքական կրքերն ու սրված սոցիալական լարվածությունը վկայում են մտահոգ փոքրամասնության և անտարբեր մեծամասնության միջև խորացող անջրպետի մասին, իսկ դրա հետ մեկտեղ քաղաքական իշխանության և դրա միանձնյա դերակատարի նկատմամբ ջախջախված վստահությունն ու ձևավորված ատելությունը ստեղծում են հանրային քաոսի պատկեր, որտեղ պառակտվածությունը վերից վար է և՝ ձախից աջ:

Նիկոլ Փաշինյանը Նյու Յորքում ՄԱԿ-ի Գլխավոր վեհաժողովի 79-րդ նստաշրջանի շրջանակում մասնակցել է Ապագայի գագաթնաժողովին ու մի «հանճարեղ» ելույթ է ունեցել:

2021թվականի սեպտեմբերից, արդեն 3 տարի, Իջևան համայնքի Գանձաքար գյուղի միջնակարգ դպրոցի 465 աշակերտները դասեր են անում գյուղի մշակույթի տանը և փոստային բաժանմունքի շենքի 2-րդ հարկում՝ մասնավոր անձին պատկանող տարածքում, հարմարեցված դասասենյակներում։ Դպրոցի նախկին շենքը 4-րդ կարգի վթարային էր։ Փոստային բաժանմունքի շենքի 2-րդ հարկի տարածքի համար Գանձաքարի դպրոցը մասնավոր անձին ամեն ամիս վճարում է 150 հազար դրամ։

Սահմանազատման անվան տակ, միակողմանի կերպով Ադրբեջանին Կիրանց գյուղից տարածքներ հանձնելուց հետո խաթարվել են Կիրանցի խմելու և ոռոգման ջրի համակարգերը։

Շնորհակալ եմ բոլորին, ովքեր իմ բանտարկության մեկ տարին համարեցին իրենցը: Առաջին հերթին՝ հարազատներիս, նաև նրանցից ներողություն եմ խնդրում, որ զրկանքների ակամա մասնակից դարձրեցի...

Կասպից ծովը ծանծաղում է, Ադրբեջանին ամեն տարի սպառնում են երաշտները։ Այս պայմաններում անդրսահմանային գետերի ջրերի օգտագործումը ռազմավարական նշանակություն ունի։ Անցած վեցուկես տարում Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը միլիարդավոր դրամների պարգևավճարներ է բաժանել ոչ արդյունավետ աշխատող պաշտոնյաներին, սակայն սահմանագոտում ջրամբարներ չեն կառուցել։

Նիկոլ Փաշինյանի շնորհավորական ուղերձում դարձյալ ուրացման քաղաքականությունն է:

«Հայը պատմական հայրենիքը գերադասում է իրական հայրենիքից: Գերադասում է, քանզի պատմական հայրենիքը խնամք չի պահանջում: Այդ հայրենիքը տուրք չի պահանջում, քրտինք չի պահանջում, պաշտպանության կարիք չունի: Եվ այդ հայրենիքի հմայքն այն է, որ այնտեղ ապրելը պարտադիր չէ: Եվ հարյուրամյակներ շարունակ մենք մեր հայրենիքը մաս-մաս դարձնում ենք պատմական հայրենիք ու կապվում ենք հավաքական, չպարտավորեցնող, սրտագին սիրով»։

Իմ խորին համոզմամբ, այս ուղեղի «ասֆալտչիների» իշխանությունը, ըստ Ադրբեջանի հետ անցկացրած «խորաթաների», չի ստորագրի, այսպես կոչված, «խաղաղության» թրքահաճո «թուղթը», Հայաստանի ժողովրդին քթից բռնած դեռ շատ կկերակրեն զանազան մտացածին իրավիճակներով ու սպառնալիքներով, դեռ շատ կչափեն դյուրահավատների վախն արդեն հերթական պատերազմի սպառնալիքներով: