Այս տարի COP29-ի գագաթնաժողովն անցկացվում է ավտորիտար նավթ արդյունահանող մի երկրում, որը մի կողմից ցնցող պատմություն ունի մարդու իրավունքների ոտնահարումների, լրագրողների ձերբակալությամբ, քաղբանտարկյալների և պատանդների նկատմամբ անմարդկային վերաբերմունքի, իսկ մյուս կողմից առանձնանում է իր կատարած միջազգային հանցագործությամբ՝ հայ ժողովրդի նկատմամբ իրականացրած ցեղասպանության և էթնիկ զտումների իրականացման տեսքով: Ցավոք, երբ ՄԱԿ-ը որոշում է` ով պետք է ընդունի իր կլիմայական ամենամյա համաժողովը, չափանիշները երկրի ենթակառուցվածքներն են, կլիմայի հարցով պարտավորությունները, ֆինանսական ռեսուրսները, և ցանկալի ուշադրություն չի տրվում ո՛չ ժողովրդավարությանը, ո՛չ մարդու իրավունքներին, և ո՛չ էլ հենց իր երկրում ապրող էթնիկ ժողովուրդների վիճակին:

Հույս ունեմ , որ իմ ՖԲ ընկերների մեջ չկան այնպիսիք, ովքեր միայն վերջերս են իմացել, որ Շամպայնը ռեգիոնի անուն է։ Բանն այն է, որ երկու օր առաջ իմ ծանոթներից մեկը՝ Երամիշը, ում հետ ճաշում էի, խոստովանեց, որ ինքն էլ չգիտեր, վարչապետի ասելուց հետո է իմացել, որ շամպայնը ...

Քանի դեռ բոլորը խոսում են ՀՀ Սահմանադրությունից և Անկախության հռչակագրից, հիշեցնեմ, որ հռչակագրի 7-րդ հոդվածի 2-րդ մասում ասված է` «Հայաստանի Հանրապետությունը ունի ԽՍՀՄ ազգային հարստության, այդ թվում՝ ոսկու պաշարների, ալմաստի և վալյուտային ֆոնդերի մասնաբաժնի իրավունք»։

Բրիքսը․․․ հայ-ադրբեջանական անորոշ, անձեւաչափ, աներաշխիք բանակցային գործընթացը, սահմանազատման անսկզբունք ու անկանոն կանոնակարգումը․․․ պտտում են գլխումս։ Եւ մտատանջութիւնների այս թնջուկը պատճառ է հանդիսանում վերստին մտաբերել հայ յեղափոխական գործիչ, Հայաստանի առաջին հանրապետութեան ռազմական նախարար, ՀՅԴ բազմամեայ ղեկավարներից՝ Ռուբէն Տէր Մինասեանի (1882-1951թթ․) վերլուծական մտքերը, որոնք նա ամփոփել է 1926թ․, որոնք եւ ցանկանում եմ կիսել ընթերցողների հետ․ «Եզրակացութիւն․ 1․ Գանձակի նահանգը ամբողջութիւն մը չի կազմեր, ոչ պատմական, ոչ տնտեսական, ոչ աշխարհագրական եւ ոչ ալ ազգագրական տեսակէտէ։

Նա ով մեր մեջ է, ավելի մեծ է, քան նա, ով այս աշխարհի մեջ է (Ա Հովհ 4։4)։

Քո ներկայության մեջ է անսպառ ուրախությունը, Քո աջ ձեռքի մեջ են երանությունները հավիտենական կյանքի:

Ի մերձենալ երեկոյիս համաբառնամք զձեռս մեր ի սրբութիւն, զոր ինչ մեղաք այսօր խորհրդով, բանիւ կամ գործով․․․

Մեզ Աստծուց հեռացնողը մեր մեղքերն են: Իսկ Աստծուց հեռու լինել նշանակում է դեռևս մահվան ստվերում գտնվել:

Տարիներ առաջ Գ․ Սունդուկյանի անվան Մայր թատրոնի գլխավոր ռեժիսոր Խորեն Աբրահամյանի առանձնասենյակում կարդում էի իր հանձնարարականով Գ․ Սունդուկյանի պիեսներից մեկի նորովի մշակած իմ սցենարը։ Ներկա էին թատրոնի նկարիչ Ե․Սաֆրոնովը, գեղարվեստական մասի բաժնի վարիչ Հենրիկ Բախչինյանը։

Ինչպես փողոցային արագավազ ու ճարպիկ շան վրա նետված փայտի կտոր՝ բողոքս աշնան կիսամութի մեջ անհասցե վնգստում է: