Նաիրի Հոխիկյանին ես անձնապես ծանոթ չեմ, բայց հետևում եմ նրա գործունեությանը։ Տպավորությունս այնպիսին է , որ նա ազնիվ մարդ է և վառ հայրենասեր, որ նրա իդեալը հայրենիքին առավելագույն չափով պիտանի լինելն է։ Հոխիկյանի պրոռուսական կողմնորոշումն ունի իր օբյեկտիվ բացատրությունը; Ճիշտ է, Ռուսաստանը չի եղել այն, ինչ Թուրքիան է Ադրբեջանի համար, բայց այն, ինչ արել է Ռուսաստանը Հայաստանի համար արժանի է ամեն տեսակ հիացումի:

Արագածի հպարտ լանջին մի գյուղ կա՝ անունը Շղարշիկ, ուր ապրում էին Էրգրից՝ Մարութա սարի կարոտով երազող գաղթական սասունցիներ։

Գիտե՞ք նաև ինչու դեռևս չենք հաջողում այս հակահայկական կործանարար ուժի դեմ պայքարում. ամեն մեկին թվում է, թե հերթը իրեն չի հասնելու:

Վերջին ամիսներին ամերիկյան ու բրիտանական կառավարությունների և նրանց հետ փոխկապացված տարբեր հիմնադրամների կողմից Հայաստանի լրատվամիջոցներին կամ քիչ թե շատ հայտնի, ակտիվ մարդկանց գրավիչ առաջարկներ են լինում։

Պետականության պահպանման ու ամրապնդման հարցում, անշուշտ, բոլորն ունեն անելիք։

Ասում են՝ ՀՀ իշխանությունները ձեռքերը լվացել են Արցախից. ու՜ր էր թե՝ դժբախտությունն այդքանով ավարտվեր: Ո՛չ, ՀՀ ծախու գլուխները իրենց կեղտոտ ձեռքերը չեն լվացել Արցախից, նրանք ամեն կերպ փորձում են մեր արժանապատիվ փոքրիկ երկիրը խցկել Ադրբեջանի երախը:

44-օրյա պատերազմին նախորդած 2 տարիների ընթացքում այս իշխանությունը հիմք դրեց պարտության շղթային:

Ժամանակին Հաագայի միջազգային քրեական դատարանը ուներ լուրջ հեղինակություն, սակայն այսօր հենց այս դատարանի ոչ ռացիոնալ որոշումների պատճառով այն կորցնում է իր իմաստը։ Դատարանը դառնալով քաղաքական գործիք, ըստ էության արձանագրեց գործող աշխարհակարգի վախճանը։

ՈՒսապարկերի փոփոխությունից Երևանը չի փոխվում։

Մակրոնը լռել է։ ՈՒրեմն Մակրոնը գործում է: Շոլցը հանկարծ շատախոս է դարձել` ինքնորոշման իրավունք է հիշել: Փաշինյանին ու Ալիևին հիշեցնում է այդ մասին։ (Իսկ դա Շոլցին 1000 տարի պետք չի, բայց խոսում է): ՈՒրեմն Մակրոնը լուրջ գործի մեջ է մտել։