2021 թվականի արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների նախօրեին ես հրապարակեցի մի նյութ, որտեղ կոնկրետ փաստերով հիմնավորեցի ՀՀ գործող իշխանությունների կապը թուրք-ադրբեջանական տանդեմի հետ։ Այսօր այդ փաստերի շարքը ավելացել է ևս մի փաստով։

Էս ЖЭК-ի պետ դառնալու տենդը խորացած արատների հրաշալի ցուցիչ է: ЖЭК-ի պետ, որովհետև ապաքաղաքականացվածության ձգտող թեկնածուները պետք է ընկալեն, որ, եթե իրենք խուսափում են իրենց հանրային, քաղաքական, անձնական դիրքորոշումը հայտնել նաև այն երևույթների վերաբերյալ, որոնք հետաքրքրում և անհանգստացնում են երևանցիներին քաղաքական մակարդակով ու մնում են «բիսեդկա-կոյուղի-ասֆալտ-բորդյուր-լիֆտ» տրամաբանության մեջ, ուրեմն թող համակերպվեն ЖЭК-ի պետի հավակնորդի ստատուսի հետ:

Դառը ճշմարտություն, ու սա հենց կատաղի սատանիզմն է, որ գլոբալիզացիայի ու կորոնավիրուսի տեսքով եկավ՝ համապատասխան անձ-աղետով, նավաբեկության, իններորդ ալիքի, գլխներիս թափվող կարկուտի պես:

Ոնց ուզում եք հասկացեք, բայց եթե հայ ժողովուրդն իր մեջ ուժ չգտնի ներողություն խնդրելու ՄԱՆՎԵԼԻՑ, ստիպված կլինի ներողություն խնդրել Ալիևից:

Թաթուլ Հակոբյանը հայերի և թուրքերի միջև հումանիտար խնդիրներում համագործակցության պատմական անցյալից դեպքեր ներկայացնելիս վկայակոչում է նաև այն փաստը, որ 1992 թ. ես, որպես ՀՀ վարչապետ, հանրապետությունում շրջափակման պատճառով հացահատիկի խիստ պակասի պայմաններում, դիմել եմ Թուրքիայի իմ գործընկերոջը՝ վարչապետ Դեմիրելին Հայաստանին հացահատիկ տրամադրելու խնդրանքով։

Պատերազմից ավելի սարսափելի բան կա՝ դա անզեն մորթվելն է։ «Յոթ-ութ ադրբեջանցի հարձակվել են Ալենի վրա, գետնին գցել ու քաշքշելով տարել»…

Բոլորն էլ, այդ թվում «միջազգային հանրություն» կոչված երկրների առաջնորդներն ու հասարակությունը շատ լավ գիտեն, թե հայի համար ինչ է նշանակում ադրբեջանական թեկուզ տասը վայրկյանանոց կալանքը, էլ ուր մնաց՝ տասնօրյա կալանքի ժամկետը։

Երեք հայ երիտասարդների առևանգումը (որոշ աղբյուրներով՝ ռուսների կողմից են հանձնվել) ադրբեջանցի զինվորականների կողմից հաջորդում է շաբաթներ առաջ մեկ այլ հայի առևանգմանը Կարմիր Խաչի «ձեռքից»: Առաջինը հանգիստ մարսեցին, հիմա էլ երկրորդ դրվագով ավելի սանձարձակ ու ավելի լկտի ձևով են հայերին տանում:

Խմբագրում էինք Մահարու «Երկերը». ես՝ պոեզիայի բաժինը, Հրանտ Թամրազյանը՝ արձակի։ Առարկում էր, չէր ուզում հանդուրժել ոչ մի փոփոխություն։

Ընտրելու և ընտրվելու իրավունքը, ընդհանրապես քաղաքական ազատությունները լավ են, եթե ճիշտ են կիրառվում: «Ճիշտ» հասկացությունն էլ, իհարկե, հարաբերական է, նույն իրողությունը մեկ տեսանկյունով դրական բան է, մեկ այլ տեսանկյունով՝ հանցագործություն: