Արմենուհի Ծատուրյան․ Այնժամ ես քեզ հետ էի, և աշխարհն էր ինձ հետ

Այնժամ ես քեզ հետ էի, և աշխարհն էր ինձ հետ, իսկ հիմա, կուչ եկած աշխարհի իմ տխուր անկյունում, գրում եմ այս տողերը՝ հույս ունենալով, որ կբռնեմ այն լուսավոր արահետը, որ ինձ կբերի դեպի քեզ: Համոզված եմ, որ մեր հաջորդ հանդիպման վայրը տիեզերքն է լինելու: Ես այնտեղից լսում եմ հեռավոր զանգերիդ կանչը, և այն ինձ տանում է Այրում՝ քո առաջին սիրո հայրենիքը, ուր օրվա աղմուկները հանգչում էին, ու սկսվում էր բարաքաշարի երեկոն: Ու այդ երեկոյի մեջ հնչում էր խոսքերդ. «Այնտեղ աշնանային ամպոտ եղանակներին տներն ուղղակի սուզվում էին երկնքի մեջ, մշուշը քսվում էր պատուհաններին, իսկ մշուշի միջով երևում էին կաղնիների աղոտ պատկերները (հրաշալի եղանակ` սիրահարված հոգիների թախծության համար)»: