Երևանի նորընտիր ավագանին այսօր գումարել էր անդրանիկ նիստը: Այն վարում էր երգիչ, երգահան Լիլիթ Պիպոյանը, որի գեղեցիկ խոսքը, արտահայտչաձևն ու հայոց լեզվի կանոններին համապատասխան ճիշտ շեշտադրումներով անուն, ազգանուն, հայրանուն կարդալը, ինչ խոսք, հաճելիորեն զարմացնող էր:
Վաղուց չէի լսել, որ պետական համակարգի ներկայացուցիչներից որևէ մեկն իր ելույթնում, հայտարարությունում, հարցազրույցում և, առհասարակ, բանավոր խոսքում բառերն արտաբերի՝ շեշտը ճիշտ տեղում դնելով: Բանավոր խոսքն այնքան է աղճատված ու ձևախեղված մեր օրերում, որ նման փոքր բանից զարմանում ենք, ինչ-որ տեղ, ուրախանում, որ գրագետ հայերենով խոսացողներ դեռ մնացել են:
Պիպոյանի օրինակը, ցանկալի կլիներ, վարակիչ լիներ բոլորի համար, ու հատկապես հանրային դեմքերը հայերեն մտածելով արատաբերեին իրենց խոսքը:
Գրագետ ու գեղեցիկ ձևակերպված խոսքի պակաս նաև գրավոր հրապարկումներում կա, բայց եթե գրավոր խոսքում դա ուղղել հնարավոր է, ապա բանավոր խոսքի խմբագրման տարբերակ, ցավոք, գոյություն չունի:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ