Ինչու՞ է Հայաստանում կորոնավիրուսով վարակվածների թիվն արագ աճում, մինչդեռ մեր հարևան պետություններում վարակակիրների թիվն ավելի փոքր է։ Այս առումով Նիկոլ Փաշինյանն ԱԺ-ում ասաց, որ Հայաստանի իշխանությունը չի ցանկանում վարակվածների թիվը թաքցնել ու անգամ նոր հայտնաբերված դեպքերը դետալացված ներկայացնում է հանրությանը։

Նո­րից քվան­տի մա­սին: Ա­սել ենք` «վեր­ջին օ­րե­րին», երբ նուրբ աշ­խար­հը գրե­թե հպ­վում է կոշտ, հո­րի­զո­նա­կան աշ­խար­հին, վիբ­րա­ցիա­ներն ան­չափ մեծ ա­րա­գու­թյուն են ձեռք բե­րում: Նախ­կի­նում գոր­ծած մեղ­քը, որ կա­րող էր ան­գամ գոր­ծող սերն­դի վճար­մա­նը չար­ժա­նա­նալ, «սպա­սել» ե­կող սերն­դի չոր­րորդ պոր­տին, դա­դա­րում էր գոր­ծոն լի­նե­լուց, ան­չափ մեծ ա­րա­գու­թյուն ձեռք բե­րում, օգ­նում հենց այս սերն­դին, մար­դուն` հե­տա­հա­յա­ցի մեջ մնալ, զգալ դրանք շատ ա­րագ:

Կառավարությունը մարտի 16-ին արտահերթ նիստում որոշեց արտակարգ դրություն հայտարարել հանրապետությունում մարտի 16-ից ապրիլի 14-ը ներառյալ։ Նախագիծը ներկայացրեց արդարադատության նախարար Բադասյանը` հիմք ընդունելով սահմանադրությամբ հաստատված սոցիալական պետության և մարդկանց կյանքի անվտանգության ապահովումը։

ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփը կորոնավիրուսի տարածման սպառնալիքը կանխելու նպատակով արտակարգ դրություն հայտարարեց ԱՄՆ-ում: Սպիտակ տանը լրագրոցների հետ ճեպազրույցում նա ասաց, որ հատուկ դրությունը թույլ կտա իշխանության դաշնային ու տեղական մարմիններին ավելի լավ համակարգել գործողությունները համաճարակի պայմաններում:

Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան հպարտ ու ար­ժա­նա­պա­տիվ քա­ղա­քա­ցին խեղճ է, ոտ­քեր ու ձեռ­քեր ու­նի, բայց դժ­գո­հում է կյան­քից: Խեղ­ճու­թյու­նը թա­կել է նրա դու­ռը, աղ­քա­տու­թյունն ու­ղե­ղում է, ՀԴՄ չի պա­հան­ջում և ու­զում է լավ ապ­րել:

Սա էկ­զիս­տեն­ցիալ հարց չէ: Սա այն ի­րա­կա­նու­թյունն է, ո­րում այ­սօր ապ­րում է աշ­խար­հը, ի­րա­կա­նում` տիե­զեր­քը: Քա­նիցս ա­սել ենք` երկ­րագն­դի, հո­ղի է­ներ­գե­տի­կան փոխ­վում է, տա­տան­ման հեր­ցե­րը բարձ­րա­ցել են մի քա­նի ան­գամ, ինչն իր հա­յե­լա­յին և ոչ միայն, ար­տա­ծումն է գտ­նում հա­սա­րա­կու­թյուն­նե­րի, պե­տու­թյուն­նե­րի. ա­մեն­քի կյան­քում, փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րում:

Կարոտել էինք քեզ, ու՝ գալիս էինք, բայց փող չունեինք: Երկուսով էլ, այդպես էր ստացվել: Էջմիածնից էինք գալիս, մոմեր էինք վառել, ես նորից մեխվել-մնացել էի Մայր տաճարի միայն ինձ հայտնի կետում, որտեղ կանգնած էի 1999-ի հոկտեմբերի 27-ին, երբ նորընտիր Ամենայն Հայոց կաթողիկոսին դեղին մի թղթի կտոր փոխանցեցին… Ու նա լաց եղավ:

2017-ի խոր­հր­դա­րա­նա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րում ՀՀԿ-ի հաղ­թա­նա­կը հա­մըն­կավ ապ­րի­լյան քա­ռօ­րյա­յի զո­հե­րի տա­րե­լի­ցի օր­վա հետ։ Այդ գի­շեր Երևա­նի տար­բեր հատ­ված­նե­րում հրա­վա­ռու­թյուն էր կազ­մա­կերպ­վել: Ի­րո­ղու­թյուն, ո­րը խիստ քն­նա­դա­տու­թյան են­թարկ­վեց։

Բազ­միցս ենք ա­սել` վիբ­րա­ցիա­նե­րը Ջր­հո­սի ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծում ան­չափ ա­րա­գա­ցել են. պատ­ճա­ռա­հետևան­քա­յին, այն է` ցա­նած-հն­ձա­ծի նորմն աշ­խա­տում է ար­դեն տիե­զե­րա­կան ա­րա­գու­թյամբ: Ա­սել էինք` սուր վերց­նո­ղը սրից է ընկ­նում: Չտար­վենք բայ­ղու­շու­թյամբ, բայց և ար­ձա­նագ­րենք. ա­յո, այս վի­րու­սը, ինչ­պես և մնա­ցյալ մա­կա­բույծ­նե­րը հոգևո­րի հա­յե­լա­յին ար­տա­հայ­տու­թյունն են, և որ­քան մո­տե­նում են ար­մա­գե­դո­նյան ժա­մա­նակ­նե­րը, այն­քան մա­քուրն ա­վե­լի է մաքր­վում, կեղ­տոտն ա­վե­լի կկեղ­տոտ­վի, և պայ­քա­րը հենց այդ­պես է ըն­թա­նա­լու:

Իր ազ­գի և տա­րա­ծաշր­ջա­նի պատ­մու­թյանն այս աս­տի­ճա­նի ան­տե­ղյակ, այս աս­տի­ճա­նի տգետ լի­նե­լով, երկ­րի ա­ռաջ­նո՞ր­դը լի­նել… ՈՒ գնալ մի­ջազ­գա­յին կարևոր հար­թակ­նե­րում եր­կի­րը ներ­կա­յաց­նե­լու՞…