Ինստիտուտն ավարտելուց հետո հորս աշխատանքի են հրավիրում Հայաստանի կոմկուսի կենտկոմ, որպես կուլտուրայի բաժնի մամուլի սեկտորի հրահանգիչ: Այնուհետև 1958-1962 թթ. նա նշանակվում է «Գրական թերթի» գլխավոր խմբագիր, իսկ այնտեղից՝ Հայպետհրատի գլխավոր խմբագիր, մինչև 1970թ., մինչև Պարույր Սևակի «Եղիցի լույսի» (որի խմբագիրն էր նաև) հրատարակման հետ կապված հայտնի բախումները երկրի կուսղեկավարներից մեկի հետ:

Հայրս արմատներով Կարին-էրզրումցի է: 1830-ական թվականներին, Կարապետ արքեպիսկոպոս Բագրատունու կազմակերպած մեծ տեղահանության ժամանակ, ի թիվս տասնյակ հազարավոր հայերի, մեծ պապս գաղթել և հիմնավորվել է Ջավախքում:

Բագուն ներկայումս Կովկասի քաղաքներից երկրորդն է համարվում իր հարստութեամբ կամ բնակիչների շատութեամբ․ մինչև 70 հազար ժողովուրդ կայ, և դրա կէսը թուրքերից է կազմված։

Նախաբոլշևիկյան Բաքվի նավթարդյունաբերության ողջ պատմության ընթացքում եղել է ընդամենը երեք թուրք, որոնցից մեկը Հաջի Զեյնալ-Աբդին Թաղիևն էր։

1909 թ․ վերջին Եզնիկ ավագ քահանա Երզնկյանը իր խմբագրած «Հովիւ» շաբաթաթերթում գրեց․ «Ով առիթ է ունեցել լինել ս. Էջմիածնում և տեսնել Վեհարանը, ուր բնակուել են հայ ժողովրդի համազգային ներկայացուցիչները և դեռ այսօր էլ բնակւում է Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը, նա անշուշտ նկատած կը լինի, որ այդ շէնքը մի կենդանի նախատինք է հայ ժողովրդի համար, մասնաւորապէս մեզ՝ ռուսահայոցս համար:

Քանի որ իմ նախատիպը՝ բանաստեղծ Սլավիկ Չիլոյանը, չէր հանդուրժում իր երկիրը ճարակած գավառամտությունն ու պաթետիկ հայրենասիրությունը, որոշեցի շարունակել նրա վսեմ գործը և իմ խորաթափանց դիտարկումներն ու գերզավեշտալի մտահղացումները irates.am կայքի միջոցով ներկայացնել հայ հանրությանն ու համայն հայությանը, հուսալով, որ մեր ժամանակի տարաբնույթ հակահերոսները դարձի կգան և անկախ իրենց կամքից կդառնան երկրի ազնվասիրտ քաղաքացիներ:

7-հարկանի այս շենքը կառուցվել է 1908-1915 թթ. Նիկոլաևսկի փողոցի թ. 11 հասցեով (այժմ՝ Իսթիգլալիյաթ փող.), ճարտարապետն է Վարդան Սարգսյանը: Սեփականատերերն էին ներկայիս Ադրբեջանի ծխախոտարդյունաբերության հիմնադիրներ Գևորգ և Միրզաջան Ռոստոմի Միրզաբեկյանցները (Егор и Мирзаджан Романовичи Мирзабекянцы):

«Սոնետ 101»-ը պարզապես թատրոն չէ, այն, ըստ իս, հայությանը գոնե վերջին հազար տարում (այն է՝ Նարեկացու ՄԱՏՅԱՆ-ից հետո) արարչական ինքնությունը խարխլող հակահամակարգի թատերական դատավճիռ-օրատորիան է։

Երբեմն ստեղծագործ մտքի թռիչքը կարող է ոչ միայն հիացնել, այլև ցնցել իր վերմարդկային կատարելությամբ, աչքին հաճո, բայց գիտակցությանը անըմբռնելի վեհությամբ, հաշվարկների ճշգրտությամբ ու լուծումների յուրօրինակությամբ։

Книга Фридриха Паррота «Путешествие на Арарат» (Friedrich Parrot. Reise zum Ararat) впервые вышла в свет на немецком языке в 1834 году в Берлине. В 1845 г. был издан английский перевод книги, в 1985 году в сокращенном виде сочинение Ф. Паррота было переиздано в ГДР в серии «Классические путешествия» под редакцией и с послесловием Марианне и Вернера Штамс.