Փրկեա զմեզ ի չա­րէն ...

Հն­դիկ­նե­րին և չի­նա­ցի­նե­րին Հա­յաս­տան «լց­նե­լու» ծրա­գի­րը «քայ­լա­կան» իշ­խա­նու­թյան դա­վա­նած գլո­բա­լի­զա­ցիա­յի մեծ ու դա­վա­դիր քա­ղա­քա­կա­նու­թյան մեկ սպեկտրն է ըն­դա­մե­նը: Սրանք դեռ ծա­ղիկ­ներն են: Սկ­սե­ցին շա՜տ ան­մեղ կր­թա­կան հա­մա­կար­գի «բա­րե­փո­խու­մից»:

Ի՞նչ է ե­ղել որ. դպ­րոց­նե­րից հա­նել ե­կե­ղե­ցու պատ­մու­թյուն ա­ռար­կան, ԲՈՒՀ-ե­րում «ոչ պար­տա­դիր» դարձ­նել հա­յոց լեզ­վի, գրա­կա­նու­թյան, հայ ժո­ղովր­դի պատ­մու­թյան ա­ռար­կա­նե­րը: 20 մլն դրա­մով հո­վա­նա­վոր­վեց Մել-Մե­լի­նե-ի անձ­նա­կան ող­բեր­գու­թյու­նը սե­ռա­փո­խու­թյան գո­վազ­դի վե­րա­ծող ֆիլ­մի նկա­րա­հա­նու­մը, դա էլ դեռ քիչ էր` ի­րենց «անձ­նա­կան պաշտ­պա­նու­թյան տակ ա­ռան Մե­լին»:

Հարց ու­նեմ «սահ­ման չճա­նա­չող մար­դա­սեր­նե­րին». ու­մի՞ց եք պաշտ­պա­նում Հո­լան­դիա­յի քա­ղա­քա­ցուն, ո­րի նախ­կի­նում նվա­ճած մար­զա­կան բո­լոր հաղ­թա­նակ­նե­րը, խա­բեու­թյան պատ­ճա­ռով, մի­ջազ­գա­յին կա­ռույց­նե­րը ան­վա­վե՞ր են ճա­նա­չել: Ով գի­տե` մտ­քի «հան­ճար­նե­րը» վաղն ի՞նչ կա­րող են հղա­նալ և ան­մի­ջա­պես լույս աշ­խարհ բե­րել: Շատ վտան­գա­վոր ժա­մա­նակ­նե­րում ենք ապ­րում... Ան­չափ վտան­գա­վոր է հա­յի խե­լա­ցի տե­սա­կը: Մաս­նա­վո­րա­պես իմ պա­րա­գա­յում` ես դա կաշ­վիս վրա զգա­ցի: Կորց­րի աշ­խա­տանքս միայն այն պատ­ճա­ռով, որ ի­րեն­ցից մե­կը չէի, չնա­յած այն բա­նին, որ ցան­կա­ցած նոր ա­ռա­ջա­դեմ գա­ղա­փա­րի, կո­ռուպ­ցիա­յի, օ­լի­գո­պոլ տն­տե­սու­թյան հետևո­ղա­կան, ան­հաշտ պայ­քա­րողն եմ ե­ղել (ի­մա` 25 տա­րի ռա­դիո­յում հն­չած և պար­բե­րա­կան­նե­րում հրա­պա­րակ­ված հե­տաքն­նա­կան նյու­թերս, 2002-ին լրագ­րու­թյան այդ տե­սա­կում ստա­ցած «ՎԱ­ՀԱԳՆ» հա­մա­հայ­կա­կան մր­ցա­նա­կը): Ինչևէ, Գ. Բաղ­րա­մյա­նը, ԱԱԾ նախ­կին տնօ­րեն Ա. Վա­նե­ցյա­նի բա­ջա­նա­ղը, «հե­ղա­փո­խա­կան ա­լի­քի վրա» դար­ձավ հան­րա­յին ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րը կար­գա­վո­րող հանձ­նա­ժո­ղո­վի նոր նա­խա­գահ և հրա­ժար­վեց եր­կա­րաձ­գել իմ աշ­խա­տան­քա­յին պայ­մա­նա­գի­րը:

Ի՞նչ եք կար­ծում` ով փո­խա­րի­նեց հան­րա­յին կա­պե­րի փորձ­ված մաս­նա­գե­տիս և պրո­ֆե­սիո­նալ լրագ­րո­ղիս` ժո­ղովր­դի հետ կա­մուրջ հան­դի­սա­ցող այդ կարևոր պոս­տում: Մի ե­րի­տա­սարդ կին` ի­րենց թի­մից, ո­րը շատ լավ յու­րաց­րել էր խար­դա­վանք­նե­րի ար­վես­տը, փո­խա­րե­նը ան­չափ վատ գի­տեր մայ­րե­նին և իր ամ­բողջ կյան­քում, բա­ցի մեկ-եր­կու ան­գամ հե­ռուս­տա­տե­սա­յին ե­թե­րում երևա­լուց, մա­մու­լում ան­գամ մեկ տող չէր գրել, ան­գամ Ս. Կա­պու­տի­կյա­նի հան­րա­հայտ բա­նաս­տեղ­ծու­թյու­նը չգի­տեր:

Սույն տի­կինն այժմ ա­մեն օր ա­նա­մո­թի պես մտ­նում է իմ աշ­խա­տա­սե­նյակ` ա­պա­կա­նե­լու այն պայ­ծառ մի­ջա­վայ­րը, ո­րը տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում ստեղ­ծել էր նվաստս, որ­տեղ բազ­մա­թիվ հե­ռա­խո­սա­զան­գե­րի ան­մի­ջա­պես սպա­ռիչ պա­տաս­խան­ներ էին տր­վում, որ­տեղ հա­րա­զա­տի պես ե­լու­մուտ էին ա­նում լրագ­րող­նե­րը, տրա­մադր­վում էր հա­վաս­տի, ան­պար­փակ տե­ղե­կատ­վու­թյուն: Ա­հա այդ օ­ղակն այ­սօր «գլ­խա­վո­րում է» պա­տե­հա­պաշտ, մայ­րե­նիից, պրո­ֆե­սիո­նալ լրագ­րու­թյու­նից Ա­ՆԱ­ՍԵ­ԼԻ ՀԵ­ՌՈՒ, սա­կայն «բա­րե­տես, ե­րի­տա­սարդ» կնոջ ան­բո­վան­դակ մի ֆի­գուր: Այս­քա­նից հե­տո ես այլևս որևէ բա­նի վրա չեմ զար­մա­նում, փո­խա­րե­նը` ԱՍՏ­ԾՈՒՆ ա­մեն պահ ա­ղո­թե­լով խնդ­րում եմ ու պա­հան­ջում` ՓՐ­ԿԵԱ ԶՄԵԶ Ի ՉԱ­ՐԷՆ ...

Մա­րիամ ՍՏԵ­ՓԱ­ՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ