Մի՛ արեք, չի ստացվում, մի՛ արեք, մանավանդ որ Կոմիտասը ձեզ համար վարդապետ է։ Երեկ ստացվեց հերթական գույժը. «Կոմիտաս վարդապետ» փառատոն ենք անում։ Ամեն բան արժեզրկելու ազգային-ազատագրական մոլուցքով հասանք նաև հայոց մեծագույն հանճարին՝ Կոմիտասին:

Բառերով, շնորհավորանքներով, կենացներով, երգերով, աղմուկով, լռությամբ չխրտնեցնենք ՆՐԱՆ՝ մեր մեջ, ու հերիք է նրան թանկ ննջեցյալ համարենք, ԻՆՔՆ ապրող, հարատևող, մեր համահավաք տեսակը հավերժաբար ու հանճարեղաբար տևացնող ԷՈՒԹՅՈՒՆ Է, որ կա´մ ունենք մեր մեջ, կա´մ ոչ:

Մեր հիմնահարցն (պրոբլեմ) այն չէ ամենևին, որ չեն հարգվում մարդու իրավունքները, որ չենք սիրում միմյանց ու անգամ հոշոտում ենք իրար հանուն բարեկեցության: Դրանք հետևանքներ են: Մեր հիմնահարցն այն է, որ դարերի դաժան հոլովույթում ընդհանուր առմամբ կորցրել ենք Հայրենիքի զգացողությունը:

Եթե օրացույցը չլիներ էլ, անձրևային եղանակն ու օդի իջած ջերմաստիճանը հուշում են՝ աշուն է: Ու, ոնց որ թե, ռեկլամի միջի «ոսկե աշունն» է: Չնայած, ոմանց համար այն կարծես իսկականից ոսկի՛ աշուն է: Ասելիքս «չեմ հասկանում»-ի շարքից է: Հայտնի բան է, ցանկացած մեծ քաղաքում ամենքից վաղ արթնանում են հավաքարարները, ինչպես ցախավելով, այնպես էլ՝ մեխանիկական:

Հետաքրքիր ժամանակներ են` տարբեր պետությունների ղեկավարներ սկսել են մամուլի միջոցով ուղղակիորեն շփվել սեփական և միմյանց ժողովուրդների հետ:

Նվաստամոլները նորից ակտիվացել են: Նվաստանալ սիրողներն ամեն ինչի մեջ նվաստություն են փնտրում: Բնականաբար գտնում են ու դա սկսում են տարածել, սկսում են ներշնչել մնացածներին: Նախանձելի մեթոդիկությամբ ու համառությամբ: “Պուտինը քմծիծաղով ստորացրեց”: Բացում եմ տեսանյութն ու նայում` ոչ մի քմծիծաղ կամ ստորացուցիչ բան չեմ տեսնում:

«Երիտասարդ Հայաստանի ծնունդը ուղեկցվում էր այնպիսի մղձավանջային տառապանքներով, որ մենք կորցրեցինք նորածնի քաղցրությունը զգալու ունակությունը»:

Այս օրերին, Հայաստանի անկախության 22-ամյա տարեդարձին ընդառաջ, հասարակությունն ու մեդիան սկսել են տիրաժավորել կարծիքների, խորհրդածությունների ու կարծրատիպերի մի ահռելի խմբաքանակ: Այստեղ իրավացիորեն կամ հուզականորեն հանդիպում ենք ամենատարբեր բնորոշումների, հարթակներում հայրենասիրական կամ կոսմոպոլիտ խանդավառությամբ կուրծք են ծեծում բազում «հերոսներ», որոնց ժամանակը, «տեղեկագրքի» հանգույն, կոխոտել էր պատմության արխիվը: