Զարմանում եմ, թե երբ էսքան փոքրոգի ու անիքնասեր դարձանք, որ դարավոր թշնամուն հաղթելու համար հույսներս դրել ենք երկրաշարժերի, ջրհեղեղների վրա։

ՈՒ իրենց մեկը հազար պետք է դառնա, որպեսզի մեր մեկը կես չդառնա... Տարիներ շարունակ պարտված ու նվաստացած Ալիևը երբեք չի խաղաղվի, քանի դեռ քթին կրկին հարված չի ստացել:

Ի՞նչ… եկեղեցին գլխատել և վերածել համերգասրահի՞:

2020 թվականն էր։ Պատերազմ էր։ Արցախում էի։ Այս գյուղում մեկ-երկու բնակիչ էր մնացել։ Գիշերով եկանք, մի կերպ այս տունը գտանք, տան տիրոջ եղբորն էլ մոտակա դիրքերից իջեցրինք, որ դուռը բացեն, գիշերենք։ Առաջին անգամ էր, որ հետներս ուտելու հաց չէինք վերցել։ Այլ կարևոր բաներ կար, ուտելու մասին չէնք էլ մտածում։ Այդ գիշերն էլ անցկացնելը, այս տանը հարաբերական էր։ Պատուհաններին հաստ ադեալներ, որ դրսից լույս չերևա, չռմբակոծեն։

Խաղաղիչների թափորը ամեն տեղ խաղաղություն հաստատելով հասավ դպրոց: Գլխավոր խաղաղիչը կասկածանքով տնտղեց դպրոցի ցնցուղն ու դարձավ թափորի կանանցից մեկին. - Մի հատ շուտ մտեք էս ցնցուղի տակ ու լողացեք, որ որակը ստուգենք:

Նիկոլ Փաշինյանի գալու օրվանից պետական կառավարման համակարգն ու տեղական ինքնակառավարման մարմինները սկսեցին վերջինիս ստորաքարշորեն ծառայել:

Այս օրերին բոլորը հասցրեցին շնորհավորել բոլորին, բայց Վաղոն այդպես էլ չերևաց: Արդեն քիչ էր մնում նեղանայի, մեկ էլ հանկարծ եկավ՝ ձեռքին տոնական տոպրակ. - Հարևան, միանգամից ասեմ, որ էս արաղն ու բանբաներկան հենց նոր եմ առել, էլ անուն չդնես:

Վլադիմիր Վիսոցկու հայտնի երգի բառերից ավելի դիպուկ անհնար է բնութագրել ֆիանսական այն սրիկայությունները, պետականաքանդ խարդախությունները, որոնք տեղի են ունենում Հայաստանում:

Փաստորեն մեր երկրի հիմնական խնդիրը զուգարանների ապակիներն էին:

Անցնող տարվա ընթացքում միակ դրականը, թերևս, որդուս հետ միասին սեփական տան առաջին քարը սեփական ձեռքով դնելու բերկրանքն էր։