Մեկ-էրկու օր առաջ մի «անշառ» ու թեթև գրառում էի արել՝ Անահիտի կիսանդրիի մասին՝ փորձելով պարզել, թե, ի վերջո, ինչու՞ ենք մենք կարծում, որ 19-րդ դարում Հայկական լեռնաշխարհում հայտնաբերված այդ արձանը պատկերում է հենց Անահիտին։

Գրագետ լինել՝ անցյալ դարում նշանակում էր լինել հարգված։ Դա երբեմն շատ ավելին էր նշանակում։ Հիշենք Գարսիա Մարկեսի խոսքը, թե՝ իր գրելու միակ պատճառն այն է, որ ուզում է սիրված լինել։ Գրագետ մարդն ամենուր ուշադրության կենտրոնում էր։ Դպրոցում լիներ, կինոյում, փողոցում, թատրոնում, տրամվայի կանգառում, թե գնչուական թաղամասում։ Գրագետ ասելով նկատի չունեմ քերականություն իմացողին։ Նկատի չունեմ նաև ժամանակակից տեղեկատվական հեղափոխության ստեղծած ուրվականին։

Ողբամ քեզ նիկոլյան Հայաստանի զինված ուժեր և հատկապես Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական ակադեմիա, որ իրեն «ռազմագիգանտ» կարգած, բայց իրականում «ռազմադիլետանտ» պոպուլիստը, ով պարտության, ստի ու կեղծիքի մարմնացումն է, պետք է «աշխատություններ» գրի հայ զինվորականների համար ու ինքն իրեն փառավորի ֆեյսբուքյան էջում:

ՀՀ վարչապետը հայտարարել է, որ Հայաստանի այսօրվա պետական քաղաքականության նպատակը երկրի զարգացումն է, որպեսզի մենք լավ ապրենք. դա պետք է լինի Հայաստանի գլխավոր, և, որքան հասկանում եմ, միակ նպատակը:

2003 թվականին Հայաստանում անցկացված սահմանադրական բարեփոխումների հանրաքվեն, կարելի է ասել, տապալվեց` ընտրելու իրավունք ունեցողների միայն 65,3 տոկոսն էր մասնակցել հանրաքվեին, իսկ մասնակցածների միայն 43%-ն էր ասել «Այո», ինչով պայմանավորված հանրաքվեն ամրագրեց ժողովրդի կամքը։

Երեկ Սրբազանի մոտ քննարկում էր։ Ելույթ ունեցա նաև ես։. Հանդիպումը լուսաբանող լրատվականը բնականաբար չի հրապարակել խոսքս։ Սպասելի էր։

Կրթական համակարգի բարեփոխումների մարտահրավերներին հանդիման ՝ 21-րդ դարն իրականության իր իրավունքով ցրեց հետանկախական մեր ողջ ռոմանտիզմն առ այն, թե մենք, թոթափելով խորհրդային համակարգը, պիտի սիրվենք ու փայփայվենք։

Օրեր առաջ Երևանում մի հակահայ տգետ տեսագրել և տարածել էր «Պաշարված Լենինգրադի երեխաներին» նվիրված հուշարձանի պղծումը, որը մեծ արձագանք գտավ Մոսկվայում և Հայաստանում գործող ռուսամետ շրջանակների մոտ:

Ժաննայի ղեկավարած ԿԳՄՍՆ-ն պարզաբանում չունի՞ 5-րդ դասարանի Մայրերիի գրքի պահով, որտեղ «համագործակցություն» թեմայի շրջանակներում հայաստանցի երեխաներին մատուցվում է ադրբեջանցի հեղինակ Արզու Սոլաթնի «Մեր բակի պատմությունը» ստեղծագործությունը:

ՔՊ-ի ողջ գործունեությունն ապազգային է, դա ադեն չեն էլ թաքցնում ու կոնկրետ հայ ազգի համար էքզիստենցիալ սպառնալիք են դարձել: Այստեղ երկրորդ կարծիք չկա. ով ընդդիմանում է այդ ամենին՝ հայ է, ցավ ու վտանգ է զգում սեփական տեսակի համար: Իսկ ով չեզոք է այս ամենում, ու իր համար մեկ է, դրանք ուղղակի կենվորներ են այս հողի վրա ու գենետիկ ոչ մի բան իրենց չի կապում էս հողի հետ: