ԱՄՆ-ի նորընտիր նախագահ Դոնալդ Թրամփի անցումային թիմում ամենաազդեցիկ անձ համարվող գործարար Իլոն Մասկը և ՄԱԿ-ում Իրանի մշտական ներկայացուցիչ Ամիր Սաիդ Իրավանին Նյու Յորքում քննարկել են Վաշինգտոնի ու Թեհրանի հարաբերություններում լարվածությունը նվազեցնելու ուղիները։ Նրանք դրական են որակել բանակցությունները և ասել, որ սա «լավ նորություն» են համարում։               
 

Հա­մակ­րան­քից՝ հա­կակ­րանք, հա­կակ­րան­քից՝ հա­կազ­դե­ցու­թ­յուն

Հա­մակ­րան­քից՝ հա­կակ­րանք, հա­կակ­րան­քից՝ հա­կազ­դե­ցու­թ­յուն
16.06.2020 | 01:12
Վար­չա­պե­տի հեր­թա­կան մուն­նա­թը՝ ժո­ղո­վուր­դը օ­րի­նա­պաշտ չի, թե­րա­հա­վա­տո­րեն է գնա­հա­տում ստեղծ­ված վի­ճա­կը, բա­րեխղ­ճո­րեն չի հետևում պա­րե­տա­տան ո­րո­շում­նե­րի կա­տար­մա­նը... Ըն­դու­նենք այդ­պես է, նա­խա­տին­քը՝ տե­ղին։ Բայց էն ո՞վ էր ա­ռա­ջին ան­լուր­ջը, որ կո­րո­նա­վի­րու­սը սո­վո­րա­կան գրի­պից սո­վո­րա­կան հա­մա­րեց, ո՞վ հան­րու­թյա­նը մղեց ան­տար­բե­րու­թյան, հարկ ե­ղած դեպ­քում՝ ա­նօ­րի­նա­կա­նու­թյուն­նե­րի՝ դա­տա­րան­ներ փա­կե­լուն, ՍԴ-ն գլ­խի­վայր շր­ջե­լուն, հնե­րին պա­շա­րել-վար­կա­բե­կե­լուն, նպաս­տեց ա­տե­լու­թյանն ու ան­հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյա­նը, պար­տադր­վող հրա­ժա­րա­կան­նե­րի և ընտ­րո­վի քրեա­կան գոր­ծեր կա­րե­լու պա­հան­ջին։ Եվ ա­մե­նա­գայ­թակ­ղի­չը՝ յու­րա­քան­չյուր քա­ղա­քա­ցու մեջ նե­րար­կեց «վար­չա­պե­տը դու ես» շին­ծու փի­լի­սո­փա­յու­թյու­նը։
Ով­քե՞ր էին ան­լր­ջու­թյան սերմ­նա­ցան­նե­րը, որ մե­ծաց­նե­լով ժո­ղովր­դի պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը՝ նվա­զեց­րին ի­րեն­ցը։
Ոչ մե­կը ո­չինչ չի մո­ռա­ցել, և հատ-հատ գի­տենք բո­լոր նրանց, այն իմ­քայ­լա­կան իշ­խա­նիկ­նե­րին, որ շա­բաթ­նե­րով բար­բա­ջում էին, թե դի­մա­կի կրումն ա­նի­մաստ է, ոչ ար­դյու­նա­վետ։ Նման թեթևա­միտ ձևա­կեր­պում­նե­րի շար­քը ձգ­վում է ան­սահ­մա­նու­թյան, հե­ղի­նակ­նե­րի աճ­պա­րա­րու­թյուն­նե­րը՝ նույն­պես։
Քնե­ցին-արթ­նա­ցան և օ­րե­րից մի օր հա­մա­ճա­րա­կից փրկ­վե­լու ամ­բողջ բե­ռը դրե­ցին ժո­ղովր­դի ու­սե­րին՝ կան­խիկ ա­կան­ջա­շո­յան­քով. «Հա­վա­տում և լիա­հույս ենք յու­րա­քան­չյու­րիդ խո­հե­մու­թյա­նը, ինք­նա­գի­տակց­ման բարձ­րաց­մա­նը. կպահ­պա­նեք սո­ցիա­լա­կան հե­ռա­վո­րու­թյուն, կախ­տա­հա­նեք ձեռ­քերդ և այ­սու­հետ պար­տա­դիր կկ­րեք դի­մակ»։ Մի բան, որ չէր կարևոր­վում ե­րեկ, այ­սօր դի­մա­կը հա­մե­մատ­վում է զեն­քի հետ։ Անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն է ինչ­պես բաց, այն­պես էլ շատ նեղ, փակ տա­րածք­նե­րում դի­մա­կի օգ­տա­գոր­ծու­մը։ Ա­սենք՝ կնոջդ հետ քո անձ­նա­կան մե­քե­նա­յում, տանդ, խո­հա­նո­ցում։ Պա­հան­ջը են­թադ­րում է պար­զու­նակ մի հարց՝ նն­ջա­րա­նում ինչ­պե՞ս վար­վել. ոս­տի­կա՞­նը, թե՞ պա­րե­տատ­նից ե­կողն է վե­րահս­կե­լու զույ­գի կող­մից դի­մա­կի, ձեռ­նոց­նե­րի, պաշտ­պա­նիչ այլ մի­ջոց­նե­րի օգ­տա­գոր­ծու­մը սահ­ման­ված կար­գով։ Խախտ­ման դեպ­քում տու­գա­նե­լու են է­ժա­նով. 10 հա­զար դրա­մո՞վ, թե՞...
Բայց ու՞ր էին մինչև հի­մա, ին­չու՞ թո­ղե­ցին, որ մա­հա­ցած­նե­րի և վա­րա­կա­կիր­նե­րի թի­վը հա­մար­վի ան­նա­խա­դեպ՝ ա­վե­լին, քան հարևան եր­կու եր­կր­նե­րը միա­սին վերց­րած, հե­տո նոր մտա­ծե­ցին ծայ­րա­հեղ խս­տա­ցում­նե­րի մա­սին։ Իսկ փա­շի­նյա­նա­կան մտ­քի խրախ­ճան­քը միան­գա­մից եր­կու նոր էջ բա­ցեց պատ­րան­քա­շատ քա­ղա­քա­կա­նու­թյան մա­տյան ող­բեր­գու­թյու­նում։ Մե­կը՝ ինք­նա­պաշտ­պա­նա­կան, մյու­սը՝ հար­ձակ­ման կամ որ նույնն է՝ գործ տա­լուն։ Ինք­նա­պաշտ­պա­նա­կա­նը ցածր մա­կար­դա­կի ձևա­կեր­պում է. «Ե­թե մե­ղա­վո­րը կա­ռա­վա­րու­թյունն է, ու­րեմն մե­ղա­վոր է նաև ժո­ղո­վուր­դը։ Իշ­խա­նու­թյուն­ներն ու հան­րու­թյու­նը ի­րա­րից ան­կախ լի­նել չեն կա­րող։ Էս էն կա­ռա­վա­րու­թյունն է, ո­րին ժո­ղո­վուրդն է բե­րել։ Լավ ենք, վատ ենք, էս ենք»։
Լուրջ ըն­դու­նենք, թե ան­լուրջ, տար­բե­րու­թյուն չկա. միա­հե­ծա­նու­թյամբ տա­ռա­պող Փա­շի­նյա­նի խոսքն այս ան­գամ ան­պա­ճույճ է, ակ­ցեն­տը՝ նույ­նը։ Մարդն ա­ռանց տո­ղա­տա­կի, բաց տեքս­տով շրխ­կաց­րեց՝ կա­ռա­վա­րու­թյանն ըն­դու­նեք այն­պի­սին, ինչ­պի­սին կա, բա­վա­րար­վում եք, թե չեք բա­վա­րար­վում՝ հան­գիստ նս­տեք տեղ­ներդ։ Հար­մար­վեք թե չհար­մար­վեք՝ էս ենք։
Վար­չա­պե­տի մե­սի­ջը գի­տակց­ված է, ան­կեղծ և տե­ղին։ Ե­րիցս ճիշտ է այն ա­ռու­մով, որ նա, ի­րե­նա­վա­յել խո­րա­ման­կու­թյամբ մի քա­նի ան­գամ փա­կել է հա­րյուր­հա­զա­րա­վոր­նե­րի բե­րա­նը. «Դուք եք մեզ բե­րել, դուք էլ որ պա­հին ու­զե­նաք, մենք կառ­չած չենք, հան­գիստ կգ­նանք։ Բայց դուք չեք ու­զում, չէ՞։ Մենք հո դա լավ գի­տենք»։ Եվ ինչ­պես միշտ, նա իր շփում­նե­րը հան­րու­թյան հետ ա­վար­տել է շաբ­լոն դար­ձած է­ժան «կար­գա­խո­սով». «Սի­րում եմ քեզ, ժո­ղո­վուրդ ջան։ Լավ է­ղեք»։
Ող­բեր­գու­թյան երկ­րորդ է­ջը առ­լե­ցուն է, ծի­ծա­ղա­շարժ՝ նվիր­ված պա­րե­տա­տան նոր և ա­վե­լի խս­տա­ցում պա­րու­նա­կող կա­նո­նին, հա­մա­ձայն ո­րի, պա­հանջ­վում է մե­քե­նա­յում դի­մակ չկ­րո­ղին նկա­րել և այն ու­ղար­կել ոս­տի­կա­նու­թյուն տու­գա­նե­լու հա­մար։ Քն­նարկ­ման ժա­մա­նակ կա­ռա­վա­րու­թյան նիս­տում հարց ա­ռա­ջա­ցավ. ար­դյոք օ­րի­նա­կա՞ն է կողմ­նա­կի՝ եր­րորդ ան­ձի կող­մից նկա­րա­հա­նում-մի­ջամ­տու­թյու­նը, և ո՞վ է կրե­լու պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը՝ վա­րո՞ր­դը, թե՞ դի­մակ չկ­րո­ղը։ Ար­դա­րա­դա­տու­թյան նա­խա­րա­րի մաս­նա­գի­տա­կան դի­տար­կու­մը՝ որ անձ­նա­կան տվյալ­նե­րի հա­վա­քագր­ման հետ ա­ղերս­ներ կան, խնդ­րա­հա­րույց է, դեմ ա­ռավ վար­չա­պե­տի օ­րի­նա­զուրկ անդ­րդ­վե­լիու­թյա­նը, այն աս­տի­ճան, որ ի վեր­ջո, կի­սա­քայլ հետ ա­նող վար­չա­պե­տը հանձ­նա­րա­րեց. «Փո­խեք նա­խորդ կա­նո­նի այդ կե­տը, որ անց­նի այս նո­րը։ Դա զգո­նաց­նող է, վա­րոր­դի պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը լր­ջաց­նող»։ ՈՒ որ­պես հա­վե­լում, լա­վա­տե­սու­թյամբ լու­սա­վո­րեց. «Լավ է լի­նե­լու, ժո­ղո­վուրդ ջան»։
Լա­վը ա­սե­լով չէ։ Մի քիչ լավ լի­նե­լու հա­մար ան­ցել է եր­կու տա­րի, բայց հա­կա­ռակն է՝ հան­րու­թյունն ու եր­կիրն է հյուծ­վում, պրկ­վում փո­խա­դարձ հա­մար­ժե­քու­թյան կա­պը։ Հա­սու­նա­ցող ժա­մա­նա­կի ճա­կա­տա­յին հարցն է՝ ով­քե՞ր են ըն­դու­նում սի­րա­ռատ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին։ Ըն­տա­նի­քից, սա­կա­վա­թիվ ըն­կեր-բա­րե­կամ­նե­րից բա­ցի, հա­վա­նա­բար, մի քա­նի տաս­նյակ­նե­րից անց­նող քայ­լա­կան­ներ և դրան­ցից ե­ռա­կի թվով ավելի ՀՀ ա­զատ և հպարտ քա­ղա­քա­ցի­ներ։
Այ­սօր­վա ի­րա­կան պատ­կե­րը յու­րա­քան­չյու­րիս ա­փի մեջ է. 2018-ի հա­մա­կիր­նե­րի հոծ բազ­մու­թյու­նից 2020-ի կե­սե­րի դրու­թյամբ գե­րակ­շիռ մա­սը հա­կակ­րանք է տա­ծում։ Օ­րե­ցօր տաս­նա­պատկ­վում են դժ­գո­հող­նե­րը։ Կա­ռա­վա­րու­թյան հրա­ժա­րա­կա­նի հար­ցը ակ­տուալ է, կողմ­նա­կից­նե­րի խա­մախմ­բում է գծագր­վում՝ ար­հա­մար­հե­լով փա­շի­նյա­նա­կան ճն­շում­նե­րը, թի­րա­խա­վոր­ված պլան-օ­պե­րա­ցիա­նե­րը, փռելն ու ծե­փե­լը, վզա­կոթ­նե­րին հասց­նե­լը, դա­տա­կան հայ­ցե­րով ա­հա­բե­կելն ու վա­խի մթ­նո­լոր­տի խո­րա­ցու­մը։
Որ­քա՞ն է ձգ­վե­լու ժա­մա­նա­կը, որ­պես­զի իշ­խող քա­ղա­քա­կան ու­ժը ի­րա­տե­սո­րեն ըն­կա­լի ըն­թա­ցող պրո­ցես­նե­րը թե՛ երկ­րի ներ­սում, թե՛ դր­սում։ Գի­տակ­ցի, որ ժո­ղո­վուր­դը եր­կու տար­վա ա­ռաջ­վա­նը չէ։ Հոգ­նել է ա­մեն ին­չից՝ փչան Թո­դո­րո­սից, ինք­նա­խա­բեու­թյու­նից, ան­վեր­ջա­նա­լի հու­սադ­րում­նե­րից, համ­բե­րու­թյան կո­չե­րից։ Ան­գամ հե­ռուս­տաէկ­րան­նե­րից չեն ու­զում տես­նել երկ­րի հիմ­նախն­դիր­նե­րը լու­սանց­քած վար­չա­պե­տին, լսել նրա հո­գե­կան խռով­քը՝ շա­ղախ­ված փո­ղո­ցա­յին ար­տա­հայ­տու­թյուն­նե­րով և հա­մա­ճա­րա­կին վե­րա­բե­րող նյար­դա­մաշ տե­ղե­կատ­վու­թյու­նը։ Շար­քա­յին հա­ղոր­դա­վա­րի և հա­մա­ճա­րա­կա­բա­նի դե­րա­կա­տա­րու­մը ձա­խո­ղա­ծին շա­հե­կան կլի­նի ան­ցու­մը ե­ղա­նա­կի տե­սու­թյան մեկ­նա­բան­մա­նը, մա­նա­վանդ, որ ա­ռայժմ չկան ա­ղե­տա­բեր քա­մի­ներ կամ տե­ղում­ներ հա­րա­վից, հյու­սի­սից, արևել­քից ու արևմուտ­քից։
Հան­րու­թյան հա­մա­տա­րած դժ­գո­հու­թյան ա­լի­քով վար­չա­պե­տի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­րա­ծի այժ­մյան լայ­վերն ու բրի­ֆինգ­նե­րը կորց­րել են նախ­կին ազ­դե­ցու­թյու­նը, ձևա­կան դար­ձել հե­ռա­խո­սա­կա­պով պա­տա­հա­կա­նո­րեն ըն­տր­ված հպարտ քա­ղա­քա­ցի­նե­րի հետ զազ­րա­խո­սու­թյուն­նե­րը թանկ ու է­ժա­նից, մեռ­նող-ապ­րո­ղից։ Նպա­տա­կա­յին գո­վազ­դե­րը ա­ռաջ­վա­նը չեն, զգո­նու­թյունն է զրո­յաց­վել։
Պե­տու­թյան ղե­կա­վա­րին ոչ հա­րիր պահ­վածքն ու ար­տա­հայտ­չաձևե­րը սկ­սել են տալ-առ­նել վերևնե­րում, ի­րենց շր­ջա­պա­տում, օ­րենս­դիր և գոր­ծա­դիր մար­մին­նե­րում, նրա հետ ախ­պե­րա­ցած տար­բեր հար­թակ­նե­րում։ Բարձ­րաս­տի­ճան մի շարք պաշ­տո­նյա­ներ ա­ռան­ձին պահ­ված­քով են լր­ջաց­նում Փա­շի­նյա­նի ան­լր­ջու­թյուն­նե­րը, խոս­քի ինք­նար­ժե­քը, ին­չը չմատն­վեց ա­նու­շադ­րու­թյան։ Ի­մա՝ զին­ված ու­ժե­րի շտա­բի պետ Ար­տակ Դավ­թյա­նի, ԱԱԾ-ի տնօ­րեն Է­դուարդ Մար­տի­րո­սյա­նի և ոս­տի­կա­նա­պետ Ար­ման Սարգ­սյա­նի հետ կապ­ված զար­գա­ցում­նե­րը։ Ա­վար­տը պաշ­տո­նան­կու­թյուն­ներն էին՝ պայ­մա­նա­վոր­ված ոչ ար­դյու­նա­վետ աշ­խա­տան­քով։ Գու­ցե պա­րե­տա­տան կարգ ու կա­նո­նը շր­ջան­ցե­լու, գու­ցե այլևայլ գոր­ծոն­նե­րի առ­կա­յու­թյամբ։
Մո­տե­ցու­մը՝ հա­մա­ձայն նոր Հա­յաս­տա­նի նո­րա­գույն պատ­մու­թյան, պետք է որ ա­մեն ինչ բաց ու թա­փան­ցիկ լի­նի, հա­սա­նե­լի բո­լո­րին և ա­ռանց խտ­րա­կա­նու­թյան։ Այս և ա­կան­ջա­հա­ճո մի քա­նի պատ­գամ­ներ ևս լույս աշ­խարհ բե­րած կն­քա­հայր Փա­շի­նյա­նը, ցա­վոք, ո­րե­րորդ ան­գամ հաս­տա­տում է, որ նա­խորդ­նե­րից ¥վատ ա­ռու­մով¤ ոչն­չով չի տար­բեր­վում, որ հան­րա­պե­տու­թյան 3-րդ նա­խա­գա­հի կոս­տյու­մը իր հա­գով է, տար­բե­րու­թյամբ՝ աս­տա­ռի։ Վար­չա­պե­տի շա­պի­կին մոտ գտն­վող­նե­րը օժտ­ված են ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րով։ Օ­րի­նակ, ին­չու՞ է պաշ­տո­նա­վա­րում աշ­խա­տա­կազ­մի իմ­քայ­լա­կան ղե­կա­վա­րը, երբ նրա ա­կում­բում ևս, մինչև լույս, ոչ պա­կաս օ­րի­նա­խախ­տու­թյամբ տժ­ժա­ցել են ե­րի­տա­սարդ­ներ, ո­րոնց թի­վը, ըստ մեզ հա­սած լու­րե­րի, կի­սով չափ զի­ջել է գե­նե­րա­լի որ­դու հար­սա­նի­քի մաս­նա­կից­նե­րին։ Սև-սպի­տա­կի սահ­մա­նա­գի­ծը գնա­լով ա­վե­լի է ընդ­գծ­վում՝ շան տեղ չդ­նե­լով հա­մա­ճա­րա­կի ա­ղե­տա­լի վի­ճակն ու պա­րե­տա­յին աբ­սուրդ­նե­րը։ Զա­վեշ­տա­պա­տում է ոչ մար­դա­շատ տա­րած­քում ա­ռանց դի­մա­կի մա­քուր օդ շն­չե­լու կամ վաղ ա­ռա­վո­տյան դր­սում զբոս­նե­լու, սպոր­տով զբաղ­վե­լու ար­գե­լու­մը։ Նման դեպ­քե­րում նա­խա­տես­ված է 10 հա­զա­րի չա­փով տու­գանք։ Իսկ մեր ոս­տի­կան­նե­րին Աստ­ված տվել ու չի խնա­յել։ Վի­ճա­կագ­րու­թյունն է ա­պա­ցույ­ցը։
Ա­կանջդ կան­չի Վա­լե­րի Օ­սի­պյան. ա­միս­ներ ա­ռաջ շա­բաթ­ներ շա­րու­նակ բո­լո­րիս շուր­թե­րին էր «ոս­տի­կա­նը մերն է» կար­գա­խո­սը։ Հի­մա դա ի­ջել է ծն­կից ներքև։ Հան­րու­թյան վե­րա­բեր­մուն­քը 90 աս­տի­ճա­նով փոխ­վել է վար­չա­պե­տի վերջ­նա­խոս­քով. «Ոս­տի­կա­նու­թյունն ու­ժա­յին կա­ռույց է և պար­տա­վոր է ըստ անհ­րա­ժեշ­տու­թյան, ա­յո, ուժ գոր­ծադ­րել»։ Դե, մենք էլ որ­պես Արևմուտ­քի «լա­վա­գույն» բար­քերն ու օ­րի­նակ­նե­րը ու­շի­մա­բար սե­փա­կա­նաշ­նոր­հող, ան­մի­ջա­պես տե­ղայ­նաց­նում ենք։ Օ­րեր ա­ռաջ ա­կա­նա­տես ե­ղանք, թե ինչ­պես են չորս ոս­տի­կան­ներ հնարք­նե­րի գոր­ծադր­մամբ բեր­ման են­թար­կում ցա­վից և վի­րա­վո­րան­քից ա­ղեր­սող մի քա­ղա­քա­ցու, ինչ է թե դի­մակ չէր կրել փո­ղո­ցում։
Պա­րե­տա­տան ո­րո­շում­նե­րի չկի­րա­ռու­մը կամ մաս­նա­կի կա­տա­րու­մը ար­տա­կարգ դրու­թյան պայ­ման­նե­րում, ան­շուշտ, ա­նըն­դու­նե­լի է՝ վտան­գում է ա­ռող­ջու­թյա­նը։ Բայց ե­թե մար­դը, ա­ռանց դի­մադ­րու­թյան փոր­ձի և ա­ռար­կու­թյան հայտ­նում է իր խո­նար­հու­մը, ի՞նչ ի­մաստ ու­նի բռ­նու­թյան կի­րա­ռու­մը։ Ո­րո­շում ըն­դու­նող­նե­րը, նաև ի­րա­գոր­ծող­նե­րը, հաշ­վի ա­ռե՞լ են ի­րենց քայ­լե­րի բա­րո­յա­սո­ցիա­լա­կան ազ­դե­ցու­թյուն­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս և ու՞մ հաշ­վին վճա­րեն դի­մա­կի չկր­ման տու­գան­քը, ե­թե գոր­ծա­զուրկ ան­ձը կամ ըն­տա­նի­քը ա­միս­ներ շա­րու­նակ հա­ցի խնդ­րով է տա­ռա­պում և չգի­տի՝ բախ­տը կբե­րի՞, թե՞ չի բե­րի հա­մա­ճա­րա­կա­յին դժոխ­քով «ճա­նա­պար­հոր­դե­լիս»։
Որ­պես­զի գո­նե այ­սու­հետ զերծ մնանք ան­մար­դա­սեր տու­գանք-պա­հան­ջից, կա­ռա­վա­րու­թյու­նը կա­րող է և պար­տա­վոր է ստաց­վող մի­լիո­նա­վոր օգ­նու­թյուն­նե­րի և ներ­քին ռե­զերվ­նե­րի շնոր­հիվ անվ­ճար դի­մակ­ներ տրա­մադ­րել ա­նա­պա­հով ըն­տա­նիք­նե­րին, ռիս­կա­յին խմ­բում գտն­վող մարդ­կանց, սո­ցիա­լա­պես խո­ցե­լի շեր­տե­րին։
Հու­սանք, որ ար­տա­կարգ դրու­թյան եր­կա­րաց­ման պա­րա­գա­յում կվե­րա­նայ­վեն, կփոխ­վեն պայ­ման­ներն ու մո­տե­ցում­նե­րը։ Իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը պետք է գոր­ծեն խե­լամ­տո­րեն, դի­տար­կեն չո­րով կի­րառ­վող տույժ-տու­գան­քի գոր­ծի­քա­կազ­մը, ինչ­պես նաև ու­ժի գոր­ծադր­ման անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը, մի­ջոց­ներն ու ձևե­րը։ Դա­տա­պարտ­ված են դա ա­նե­լու, ե­թե ի­րենց նպա­տակ­նե­րը քա­ղա­քա­կան չեն։ Ե­թե ու­նակ են ա­պա­ցու­ցե­լու, որ հան­րա­պե­տու­թյան գլ­խա­վոր դա­տա­խա­զը, հա­մա­ճա­րա­կա­բա­նը, ար­տիս­տը, հա­ղոր­դա­վա­րը, ոս­տի­կա­նա­պե­տը, ԱԱԾ-ի տնօ­րե­նը... մեր երկ­րի խիղճն ու սահ­մա­նադ­րու­թյու­նը Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը չէ։
Օ­րեն­քը վե­րա­բե­րում է բո­լո­րին և բո­լո­րը հա­վա­սար են օ­րեն­քի ա­ռաջ՝ վար­չա­պե­տից սկ­սած, օ­դա­նա­վա­կա­յա­նում թռիչ­քի սպա­սող վեր­ջին մար­դով վեր­ջաց­րած։ Պա­տաս­խա­նա­տու են անխ­տիր բո­լո­րը՝ յու­րա­քան­չյուրն իր ա­րած-չա­րա­ծի չա­փով։
Ոս­տի­կա­նու­թյու­նը, ի­րոք, պետք է մե­րը լի­նի, ծա­ռա­յի ժո­ղովր­դին, օգ­նի նրանց, ով­քեր տվյալ պա­հին ու­նեն ա­ջակ­ցու­թյան, ուղ­ղորդ­ման կա­րիք, ոչ թե տե­ղա­շարժ­վեն մե­կի թե­լադ­րանք-ցան­կու­թյամբ կամ պատ­ժեն ցան­կա­ցա­ծի՝ դի­մակ չկ­րե­լու հա­մար, այն էլ ա­մե­րի­կյան տար­բե­րա­կով՝ փռեն աս­ֆալ­տին և ոտ­քով ճզ­մեն կո­կոր­դը։
Իսկ ե­թե թավ­շյա հե­ղա­փո­խու­թյան ծնունդ հա­մար­վող դու­խը տվել-ան­ցել է բո­լո­րին և ա­մեն ին­չում, թող այդ­պես լի­նի, բայց՝ ի­րա­վա­չափ, օ­րեն­քի շր­ջա­նակ­նե­րում։ Որ­պես 3 մլն վար­չա­պե­տե­րից մե­կը, ինձ ան­հա­վա­տա­լի պաշ­տոն ըն­ծա­յա­ծին հոր­դո­րում եմ.
-Ե­թե ա­ռաջ­վա նման դու­խով եք, հանձ­նա­րա­րեք Ձեր ըն­կեր, նո­րան­շա­նակ ոս­տի­կա­նա­պե­տին, որ նա այ­սօր­վա­նից բեր­ման են­թար­կի բո­լոր նրանց, ով­քեր օ­րի­նա­խախ­տու­թյուն­ներ են թույլ տվել և շա­րու­նա­կում են չեն­թարկ­վել պա­րե­տա­տան կա­նոն­նե­րին։ Որ­պես սթա­փու­թյան նմու­շի մի ձև, ե­թե ի տես է դարձ­վում դի­մակ չկ­րո­ղի օ­րի­նա­կը, վս­տահ եմ, շատ ա­վե­լի ազ­դե­ցիկ և տե­ղին կլի­նի մեկ այլ հի­շե­ցում։ Ա­ռա­ջին այ­ցը ոս­տի­կա­նա­պե­տը թող սկ­սի վերևնե­րից, իմ­քայ­լա­կան պաշ­տո­նյա­նե­րից։ Գնա ու կա­բի­նե­տում «աս­ֆալ­տին» փռի ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րար Ար­սեն Թո­րո­սյա­նին։ Կաս­կա­ծից վեր է, չէ՞, որ դա­տա­րա­նի վճի­ռը ա­վե­լին է ու պա­կաս չէ պա­րե­տի հաս­տա­տած կա­նոն­նե­րից։
Եվ ու­րեմն՝ ձկան գլուխ­նե­րը թո­ղած թե­փուկ­նե­րին անց­նե­լը հե­ղա­փո­խա­կան չէ։
Վա­հե ՄԵ­ԼԻ­ՔՅԱՆ
Հ. Գ. Նյու­թը խմ­բագ­րու­թյու­նում ստաց­վել էր ա­վե­լի վաղ, քան Ար­սեն Թո­րո­սյա­նի ու­շա­ցած, ան­հաս­ցե, ընդ­հան­րա­կան և կի­սա­բե­րան նե­րո­ղու­թյան նման ձևա­կեր­պու­մը։
Դիտվել է՝ 29647

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ