Դունչն ու հատկապես դնչիկը նույնպես շատ են գովերգվել բանաստեղծների ստեղծագործություններում, որքա՜ն գեղեցիկ դնչիկներ են նկարել նկարիչները: Կխոսենք հայերեն «դունչ», «ունչ», «ընչացք» և «բեղ» բառերի մասին:
Քանի որ «Ի սկզբանէ էր Բանն, և Բանն էր առ Աստուած, և Աստուած էր Բանն», ապա մեր զրույցները կսկսենք Աստծու անունից:
Մենք երբվանի՞ց ենք Արարչին կոչել Աստված, արդյո՞ք հայերեն է հայ Աստվածը, ի՞նչ են ասում այս մասին տարբեր գիտնականներ:
Այս զրույցը ևս առնչվում է հավատին և կրոնին: Այս անգամ ևս ստուգաբանություն-բանալին պտտենք «երեխա» բառի փականքի մեջ, բացենք բառի դռները և ներս մտնենք, տեսնենք, թե իր մեջ պարփակած ինչ խորհուրդ ունի առաջին հայացքից ամենասովորական «երեխա» բառը:
Բոլորս գիտենք, որ «մազապուրծ» նշանակում է «հազիվհազ պրծած, մի կերպ փորձանքից, աղետից պրծած, ազատված»: Իսկ ինչպե՞ս է առաջացել այս բառը, ի՞նչ արմատներից է կազմված: Առաջին հայացքից թվում է, թե կազմված է «մազ» և «պրծնել» բառերից: Բայց կա «մազապուրծ» բառի ավելի հին և ընտիր՝ «մազապուր» ձևը:
Խոսքը հայերենում լայնորեն գործածվող «կամաց» բառի մասին է: Ի՞նչ հետաքրքրություն կարող է ներկայացնել այս ամենասովորական բառը, որն այսօր նշանակում է «ոչ արագ, դանդաղ», «հանգիստ, մեղմ, հուշիկ», «ցածրաձայն, ցածր, զգույշ», «աստիճանաբար»:
Բայդենի՝ մրցապայքարից դուրս գալը նշանակում է, որ հայ-ադրբեջանական և հայ-թուրքական գործընթացները «անտեր» մնացին:
Չգիտեմ ինչու պետք է Ադրբեջանը հիմա համաձայնի խաղաղության համաձայնագիր կնքել Հայաստանի հետ մի վարչակազմի միջնորդություն-ճնշմամբ, որին մի քանի ամսվա կյանք է մնացել: Մանավանդ, որ ո՛չ Հարիսի, ո՛չ էլ Թրամփի վարչակազմի համար այս հարցն առանցքային չի լինելու, և Բաքուն հանգիստ կարող է սպասել