Զգո՜ւյշ, զգո՜ւյշ։ Եթե Եվրոպան է, որ կհնչեցնե այլասերումի ահազանգը, մի մոռնաք, որ այդ սարսափելի ախտը ամենեն առաջ մե՛ր ցեղին կսպառնա՝ իբրև հին ցեղի մը։

Հեթանոս մի թագավոր պահանջեց քրիստոնյա եպիսկոպոսից ուրանալ իր հավատքը:

1965 թվականին ամերիկացի մեծատաղանդ կինոռեժիսոր Սթենլի Կրամերը նկարահանեց իր հերթական ֆիլմը, որը անվանեց «Այս խելակորույս, խելակորույս, խելակորույս աշխարհը»: Անցել է 59 տարի Կրամերի տված բնութագրումից, և դժվար չէ պատկերացնել, թե աշխարհը ուր է հասել։ Այ, օրինակ, տասնյակ միջազգային կառույցներ են ստեղծվել (ՄԱԿ, ԵՄ և այլն), որոնց հիմնական անելիքը մարդկության կյանքը արժանավայել, բարեկեցիկ դարձնելն է, մինչդեռ Քեմբրիջ, Հարվարդ, Սորբոն ավարտած էս փողկապավոր պարոնները հասարակ մի էշ հեծնել չգիտեն (մոտենում են հետևից)։

Սյունիքը Եվրոպան ու Ասիան կապող կարևորագույն օղակներից մեկն է: Բայց սա միակ պատճառը չէ, որ Սյունիքը այդքան կարևոր է: Պարզվում է 4506 քառ.կմ տարածք ունեցող Սյունիքը աշխարհի ամենահարուստ երկրամասերից մեկն է: Սյունիքն ավելի հարուստ է, քան Ադրբեջանը ու անգամ Պարսից ծոցի որոշ արաբական երկրներ: Սյունիքի հարստությունը Ռուսաստանի, Թուրքիայի, Իրանի և Ադրբեջանի տարեկան ռազմական բյուջեից շատ ավելին է:

Մոսկվայում Այվազովսկու ցուցահանդեսն է: Ժողովուրդը վրա է տվել հաղորդակցվելու գեղեցիկի հետ: Բայց քչերը գիտեն, որ Այվազովսկին քիչ էր մնում ծեծեր Չեխովին, որի հետ բարեկամություն էր անում:

- Այժմ, ուզում եմ և քե՛զ ապտակել, արածո՛ղ նախիր։ Մի հսկա, կրակ հանող ապտակով ուզում եմ խարան դնել քո՝ գետնին քսվող դեմքի վրա։

Առաջ սենց չէր, ես ֆուտբոլ շատ էի սիրում։ Տարբեր երկրների բոլոր խաղացողների անուններն անգիր գիտեի՝ Բրազիլիայի, Արգենտինայի, Ֆրանսիայի, Իտալիայի, Գերմանիայի... Ոչ մի խաղ բաց չէի թողնում, Եվրոպայի ու Աշխարհի առաջնությունները երկար սպասված տոն էին։

Յոթանասնականների կեսերին Սովետական Հայաստանի բնակչությունը երկու մասի էր բաժանված՝ Ռեմարկ կարդացածների ու չկարդացածների։ Ռեմարկ կարդացածները թաքուն նախանձով էին նայում Ռեմարկ կարդացողներին, որոնք շուտով համալրելու էին իրենց շարքերը, բայց մինչ էդ ապրելու էին բազմաթիվ անմոռանալի պահեր, որ իրենք արդեն ապրել-վերջացրել էին ու խղճահարությամբ էին նայում Ռեմարկ չկարդացածներին, ինչպես գրաճանաչն ա նայում անգրաճանաչին։

Մի տարի, կարծեմ՝ 32 թվի աշնանը, այնպես պատահեց, որ Մանուկ Աբեղյանը և ես միասին էինք Արզնի կուրորտում. կենում էինք միևնույն սենյակում: Այդ նույն ժամանակ Արզնիում էր նաև մեր վաստակավոր պատմաբան Լեոն: Նա ապրում էր կից սենյակում, օգտվում նույն պատշգամբից:

Վիոլետա Գևորգյանն է մահացել… Մեր երիտասարդ տարիների կուռքը: Մեր Աշնան արևն ու բոլոր եղանակների ջերմությունը: Աղուն էր խաղում: Ամբողջ քաղաքը գնում էր նրա խաղը տեսնելու, նրա հետ ծիծաղելու ու արտասվելու