Մի քանի օր առաջ տեղի էին ունենում իրադարձություններ, որոնք հուշում էին, որ Քամալա Հարիսի գործերը, մեղմ ասած, լավ չեն։ Օրինակ՝ Ամազոնի հիմնադիր Ջեֆ Բեզոսը, որը նաև The Washington Post-ի սեփականատերն է, հանկարծակի իր թերթում հանդես եկավ հոդվածով՝ հայտարարելով չեզոքության մասին։ Սա չեզոքության մասին միակ հայտարարությունը չէր․ Հարիսի աջակիցներից ոմանք իրար հետևից հայտարարում էին չեզոքություն։

Երբ փոքր մարդիկ մեծ ստվեր են ունենում, դա երբեմն երկրաչափական բացատրություն է ունենում: Լույսը այնպիսի անկյունից է ընկնում վրաները, որ ստվերը մեծ է լինում: Երբեմն այդ ստվերը ամենևին էլ իրենցը չի լինում, այլ իրենց հետևում կանգնած որևէ մեծ մարդու ստվեր է լինում, որը երևալու ցանկություն չունի և գործում է փոքր մարդկանց միջոցով: Ամեն դեպքում, ծիծաղելի են դառնում այն փոքր մարդիկ, որոնք իրոք իրենց մեծ են երևակայում: Կան նաև սեփական ստվերի հետ կռիվ տվողներ, սեփական ստվերից վախեցողներ, բայց գոնե սեփական ստվեր ունեն:

Մեր ձորերում այսպիսի մի ասացվածք կա. «Սև հավը խտտել ա ու նստել»: Այս խոսքերը ասում են նեղացած, բոլորից հեռու նստած, խռոված, ամբողջ էությամբ ոչ մեկի հետ խոսակցության ցանկություն չունեցող, մի անկյուն քաշված մարդու մասին...

Ամեն տեղ փրկություն ենք փնտրում, հույս ենք փնտրում, ամեն տեղ ու ամենքի մեջ, բացի իրական տեղից։ Մեկ դեպի Ամերիկա ենք նայում, մեկ՝ Եվրոպա, մեկ՝ Ռուսաստան, մեկ՝ օտար երկրի գործող իշխանությանը, մեկ՝ ընդդիմությանը, մեկ՝ անվանի ֆուտբոլիստին, մեկ՝ անվանի երաժշտին, մեկ պատմությանն ենք նայում, մեկ՝ գալիքին, այդպես էլ իրական տեղում չփնտրելով:

Նախ՝ այդտեղ չկա պայքար ո՛չ հանուն ԵՄ-ի և ո՛չ էլ հանուն ՌԴ-ի:

Քաղաքականությունը փոխշահավետ առաջարկների, օրակարգերի, բովանդակության, համառ աշխատանքի ու կամքի մասին է։ Վստահ եմ՝ ցանկության ու կամքի դեպքում կարելի է գտնել ԱՄՆ-ի հանրապետական նախագահի հետ աշխատելու հնարավորություններ...

Մեր կռիվը չավարտվեց 1994-ին, պարզապես այդ ժամանակ մեր գլխի տակ շատ հարմարավետ, փափուկ բարձ դրեցին։ Մենք էլ իսկույն ընկղմվեցինք անուշ քնի մեջ, համարեցինք հարցը լուծված ու անցանք․․․ Ոմանք անցան ալան-թալանին, ոմանք՝ իրենց անձնական կյանքը դասավորելուն, ոմանք պարզապես կորան տեսադաշտից, շատ քչերը մնացին այն համոզման, որ այդ բարձը մի օր դնելու են մեր բերանին, որ խեղդեն:

Էն, որ ասում են եվրոպական արժեքներ, ճապոնական արժեքներ, տո չինական, ամերիկյան, ռուսական, ուզբեկական, դրանք որո՞նք են։ Հլը մի հատ էլ ուզում են գովել ու դրանք ընդօրինակել։

Բնածին առաջնորդը, ստանձնելով առաջնորդություն, այդ պահից սկսած ո՛չ միայն ներկայի, այլ նաև անցյալի և ապագայի համար է վերցնում պատասխանատվություն։

ՀՀ ԱԳ նախարարը, որի անունը թուրքական ողջ մեդիա դաշտը համառորեն շարունակում է գրել Արաբաթ, մեկնարկ է տվել Հայոց Ցեղասպանության ուրացման գործընթացին: