Դեռ 1996-ի նոյեմբերի 14-ին ես այս մարդուն զգուշացրի, որ ինքը թյուրիմացություն է հայ իրականությունում, որ վեց ամսից ավելի չի մնա երկրում։ Պարզվեց՝ ժամկետը հարկ եղածից ավելի էի նշել` արդեն չորրորդ ամսից թռավ։ Պատասխանատվություն չվերցնեմ ուսերիս, սակայն ասում էին, որ Վազգեն Սարգսյանը դաստիարակչական մի մուշտիով է ճանապարհ գցել։
Ինչևէ։ Թե սա երկրորդ անգամ ինչու հայտնվեց հայոց երկնակամարում, ինձ համար այնքան էլ մութ հարց չէ։ Եթե մեր համապատասխան օղակները մի քիչ լուրջ աշխատեն, կկարողանան իմ զգայական ընկալմանը բովանդակային պատասխանել։
Սակայն սա էլ թողնենք մի կողմ։
Շատ ավելի կարևորը՝ ասա գնալը լինի, գալը չլինի։
Գոնե այս անգամ երկրի նկատմամբ մի քիչ հարգալից լինի։
Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ