Երբ աջ ու ձախ անվանարկվում, դատապարտվում, պախարակվում, և զրպարտվում է անցյալը` ներկան դառնում է անտանելի գորշ, իսկ ապագան` մռայլ ու անորոշ:

ՈՒղիղ չորս տարի առաջ այս օրը, Ստեփանակերտում հրավիրված հանրհավաքին, Փաշինյան Նիկոլը հայտարարեց, որ «մինչև 2050 թվականը պետք է կարողանանք Հայաստանի բնակչությունը հասցնել առնվազն 5 միլիոն մարդու»:

ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ Փաշինյանը, ով զարհուրելի ատելություն ունի արցախցիների հանդեպ, «ղարաբաղցի-հայաստանցի» հակահայկական թեզը նորից բերում է հայաստանյան դիսկուրսի դաշտ։

Անցած տարվա մասսայական ցույցերից (Դիմադրության շարժում) մեկ տարուց ավելի է անցել: Ցավոք (մեղմ ասած), դրանք չհանգեցրին գործող պատուհաս իշխանության հեռացմանը: Կարծում եմ, ի թիվս այլ պատճառների, պակասեց վճռականությունը:

Արցախում սննդամթերքի դեֆիցիտ է: Հայաստանում՝ արժանապատվության դեֆիցիտ

Ստորագրի՞ հաջորդ կապիտուլյացիան, թե՞ ոչ: Կեղծ խաղաղությամբ քողարկված այս դավադրությունը վաղուց ծառացել է Նիկոլի տխրահռչակ կառավարության առջև: Տարածաշրջանային խայծը կուլ տված կապիտուլյանտը, շարունակում է անհույս թփրտալ` օրեցօր ավելի ծանր ու մշուշոտ դարձնելով հայ ժողովրդի ապագան: Լիահույս չեմ, որ կառավարիչների խմբակում բոլորն են հասկանում պահի լրջությունն ու պետականության կորստի իրական վտանգը: Սակայն չհասկանալը, նրանց չի ազատելու անձնական պատասխանատվությունից:

Հայաստանյան քաղաքական դաշտը համապարփակ լյուստրացիայի ենթարկվեց:Արցախի հետագա գոյությունը կասկածի տակ է:

Շիրակի թեմի առաջնորդ արքեպիսկոպոս Աջապահյանը Հայ Առաքելական եկեղեցու ամենաակտիվ հանրային կյանքով ապրող սպասավորներից է:

Միշտ հետաքրքիր է կարդալ քաղաքական գործընթացների կուլիսային ակտիվ մասնակիցների հուշերը, քանի որ դրանք արտացոլում են իրականության այն կողմերը, որոնք հաճախ անհասանելի են նույնիսկ քաղաքական գործընթացների հանրային շատ մասնակիցների համար: