...ԻՍԿ ՆՐԱՆՔ, ՉԳԻՏԵՍ ԻՆՉՈՒ, ՄԻՇՏ ՈՒՇԱՆՈՒՄ ԵՆ

Վանաձորի տարեցների տան յուրաքանչյուր բնակիչ հոգու խորքում հույս ունի, որ զավակները մի օր իրեն տուն են տանելու։
Իսկ նրանք հիսունհինգն են, և նրանց համար ստեղծված են անհրաժեշտ բոլոր պայմանները: Մտածում ես` էլ ինչ է պետք մարդուն՝ կյանքի մայրամուտը հանգիստ ու ապահով անցկացնելու համար: Սակայն երբ զրուցում ես տարեց բնակիչների հետ, որոնց ճակատագիրն ինչ-ինչ պատճառներով բերել է այդտեղ, հասկանում ես՝ ոչինչ չի կարող փոխարինել ընտանեկան ջերմությանը:
«Երկրաշարժից կինս մահացավ, տունս քանդվեց: Այն ժամանակ Կիրովականից տեղափոխվեցի Երևան, որից հետո էլ՝ ծերանոց»,- պատմում է Վանաձորի տարեցների տան 82-ամյա բնակիչ ՌԱՖԱՅԵԼ ԱՐՄԱՂԱՆՅԱՆԸ, որն այստեղ է 1993 թվականից: Նա ծերանոցի ամենատարեց և «ստաժավոր» բնակիչներից է: Ինչպես ինքն է պարծենալով նշում` «այստեղի առաջին վետերանն եմ»: Ռաֆայել Արմաղանյանը մասնագիտությամբ ինժեներ-շինարար է: Երկու աղջիկ ունի, բայց, ինչպես ինքն է ասում՝ «ցրվել են աշխարհի տարբեր անկյուններ»:
Անցած տարի ՀՀ սոցներդրումների հիմնադրամի միջոցներով հիմնանորոգվել է «Գևորգ և Սիրվարդ Գարամանուկ» անունը կրող ծերանոցը: Այն, որպես ծերախնամ հաստատություն, ստեղծվել է 1993-ին, իսկ 2001-ին տարեցների տունը փոխանցվել է Հայ օգնության ֆոնդին (ՀՕՖ):
Տարեցների տան տնօրեն ՏԻԳՐԱՆ ՔՈՉԱՐՅԱՆԻ խոսքով` «ծերանոց» բառը մեծահասակների մոտ տխրության և լքվածության զգացում է առաջացնում, ուստի ծերերին չնեղացնելու համար ծերանոցի անունը փոխվել է, այժմ այն պարզապես կոչվում է «տարեցների տուն»:
Ամուսիններ ՅՈՒՐԱ և ՀԱՅԿԱՆՈՒՇ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆՆԵՐԸ մոտ 20 տարի առաջ գաղթել են Կիրովաբադից: Նրանք էլ զավակներ ունեն, թոռներ. «24 թոռ, 8 ծոռ ունենք, բայց ծերանոցում ենք: Ամուսնությունից հետո աղջիկներիցս ամեն մեկն իրա մարդուն բռնեց ու մեզ բրախեցին»: Ամուսինների պատմելով` յոթ տարի ծերանոցում են. «Արդեն ընտելացել ենք ու համակերպվել այս կյանքին»:
«Հիմիկվա երիտասարդները ծեր չեն հարգում, լրիվ ուրիշ են»,- նեղսրտում է ԱՄԱԼՅԱ ՄԱԿՈՅԱՆԸ՝ Սպիտակի շրջանի Մեծ Պարնի գյուղից: «Երեխաներ չեմ ունեցել։ Ամուսինս մահացավ, մենակ չմնալու համար եկա այստեղ»: Հարազատների մեծ մասը դրսում է, միայն քրոջ երեխաներն են, որ երբեմն-երբեմն գալիս են իրեն տեսակցության:
Սիրիահայ ՌԱՖԻԿ ՂԱԶԱՐՅԱՆԻ կյանքի պատմությունն այլ է: «1964 թվականից Հայաստանում եմ ապրում: Հայրս, մայրս, եղբայրներս մահացան: Աշխատում էի շինարարությունում: Մի աղջիկ, մի տղա ունեմ, վիճակները շատ վատ էր։ Երկու սենյակում էինք, էլ ապրել չէր լինում: Մի թոռնիկ ունեմ, որին կարոտում եմ, բայց չեմ ուզում գա, անհարմար եմ զգում»,- ասում է: Նա տարեցների տանն է արդեն հինգ ամիս, և այստեղ գալու որոշումն էլ իրենն է։ «Չէի ուզում մնալ ոչ մեկի հետ: Հարսի թևի տակ, գիտեք, հնարավոր չէ ապրել»:
Ինչպես հավաստիացնում են տարեցների տան բնակիչները, իրենց առօրյան ընդհանուր առմամբ հետաքրքիր է անցնում, խնամքը լավ է, ոչ մի բանի կարիք չեն զգում, շաբաթը մեկ անգամ՝ բաղնիք, լվացք… Համերաշխ ապրում են:
Թեև վանաձորյան այս օջախում ամեն ինչ արվում է ընտանեկան մթնոլորտ ստեղծելու համար, սակայն ծերանոցի ամեն մի բնակիչ հոգու առանձնակի թրթիռով է սպասում հարազատ զավակների այցին: Իսկ նրանք, չգիտես ինչու, միշտ ուշանում են…
Հասմիկ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ