Աղքատության ու նվաստացման հետևանքը

Վաղը «Նաիրիտի» աշխատակիցները մոմավառություն են կազմակերպելու փոքրիկ Սերյոժա Ավետիսյանի հիշատակին: Համոզված եմ, որ երբեմնի արդյունաբերական հսկայի աշխատակիցների այդ քայլն ինքնաբուխ ու անկեղծ է: Գյումրու սպանդն անտարբեր չի թողել ոչ մի հայի, այնուամենայնիվ մարդիկ հարկադրված են բողոքել, ցույցեր անել նույնիսկ վշտի ու սգի օրերին: Նաիրիտցիներն այսօր առավոտից նախագահական նստավայրի մոտ էին: Նրանց պահանջը շարունակում է մնալ նույնը՝ իրենց միլիոնների հասնող աշխատավարձերը: Ասուլիս էին հրավիրել նաև «Sanitek» ընկերության աշխատակիցները, որոնց աշխատավարձերը նույնպես չեն վճարվել: Պատկերացրեք՝ մարդկանց աղքատացումն ու նվաստացումն ինչ աստիճանի են հասել, որ նրանց հետ չեն պահում անգամ համազգային սուգն ու ցավը, բոլորիս վիշտը: Եթե ունենայինք նորմալ, մարդկանց ցավով ապրող իշխանություն, նման պատկեր չէր լինի. բոլորս մի պահ կմոռանայինք մեր քաղաքական ու գաղափարական հակասությունների, աշխատանքային պրոբլեմների մասին ու կհամախմբվեինք իշխանության շուրջը: Հայաստանում պատկերն այլ է ու չկա վստահություն իշխանության հանդեպ: Մարդիկ ենթագիտակցորեն հասկանում են, որ իրենց կյանքը, աշխատանքը, դարդ ու ցավը ոչինչ են իշխանությունների համար, գիտեն, որ այս օրերին իշխանության տարբեր կաբինետներից հնչող ցավակցական խոսքերն ու ուղերձները ընդամենը տուրք են արարողակարգին, ուղղված են հասարակական կարծիքի սիրաշահմանը, մարդկանց հանգստացնելուն: Եթե մարդն արժեք լիներ իշխանությունների համար, եթե փոքրիկ Սերյոժայի մահն այդքան հուզած լիներ մեր իշխանավորներին, նրանց գործունեության առանցքում կլիներ մարդը՝ իր հոգսերով, կյանքի որակով: Մարդը տեսնում է, որ իշխանությունը թքած ունի իր թափած քրտինքի վրա, նրան չի հուզում իր տարիներով չստացած աշխատավարձի խնդիրը ու չի հավատում, որ փոքրիկի հանդեպ ցուցաբերվող նույն այդ իշխանության հոգածությունն անկեղծ է: Աղքատացող ու նվաստացող քաղաքացին, ուժի ու փողի կողմից կեղեքվող մարդը կարծում են, որ իշխանությունն օգտագործում է տոնի կամ վշտի, պատերազմի վերսկսման պատրվակները, որ լռեցնի բողոքավորների արդար ձայնը: Երբ տոն է լինում` իշխանավորն ասում է՝ հարամ մի արեք, երբ վիշտ է լինում՝ իշխանավորը բողոքավորին ամոթանք է տալիս, երբ սահմանին զոհ ենք ունենում, հիշում են արտաքին թշնամուն ու մեր համախմբվելու անհրաժեշտությունը: Այս ամենը հոգնեցրել է մարդկանց, ովքեր մոռացել են՝ ինչ է տոնը, իսկ տխուր տրամադրությունը դարձել է նրանց մշտական ուղեկիցը՝ տարվա 365 օրերին: …Այսօր բոլորս վշտի մեջ ենք, նաև՝ նաիրիտցիները, բայց նրանք նաև բողոքի ակցիա էին անում, ու ես նրանց հասկանում եմ:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• Եվրոպա գնացող բոլոր ճանապարհները տանում են… Մոսկվա
• ՀՅԴ ուղեգիծը կմնա անփոփոխ
• Մեր դիվանագիտությո՞ւնն է անորակ, թե՞ մենք չունենք դաշնակիցներ
• Եթե չենք ուզում հայ-ռուսական հակադրություն, պետք է վերանայվեն այսօրվա հարաբերությունները
• Երեք ինքնահավան նախագաների պատանդ, Հայաստանս
• Եվրասիականության թուրքական բաղադրիչը
• Պատերազմ է, որին ներկա է միայն բանակը
• Մեր կառավարությունը զուրկ է կանխատեսելու, պլանավորելու ռեսուրսից
• Խորհրդարանն ալեկոծ էր, բայց նոր ոչինչ չիմացանք
• Պուտինի խոսնակի վերջակետը. մեր պահանջը մերժված է
• Հայաստանի տնտեսության զրոյական վիճակը
• Անտարբերության վիրուսը
• Ո՞վ է դատելու ոճրագործին
• Այնքան թանկ ու կորսված կյանքը
• Ճգնաժամի փաստը խոստովանվում է, լուծումներ չկան
• Անօրակարգ խորհրդաժողով՝ կոնկրետ նպատակով
• Մեր սգի ու խեղճության շաբաթը
• Մնանք սպասող Բյուրոյի խաբարին
• Ցինիզմի դրսևորում
• Ինչպե՞ս հաղթահարել հայ-ռուսական փակուղին

Մեկնաբանություններ