Կանա՛չ իմ տերև, ասա՛ դու ինչու, Աշնան հետ դարձար թափառող գնչու, Թողիր ինձ մենակ կյանքիս մշուշում ՈՒ վաղվա օրս` էլ չե՛ս գուշակում ։

Սրբաքու՜յրս վաղնջական, կնքամա՜յրս հոգետոնի, արցունքախառն արեւի պես, եւ նազելի, հեզ ու արի․․․

Գեղարվեստական և իմաստասիրական մշակույթի մեծախորհուրդ և անկրկնելի ֆենոմեն՝ ՎԻԼՅԱՄ ՍԱՐՈՅԱՆ: Տարիներ առաջ ես նույնիսկ փորձեցի Սարոյանի գրությունների մասին ուսումնասիրություն գրել: Մոտ յոթանասուն մեքենագիր էջ գրելուց հետո, պատռեցի: Շարադրելու ընթացքում զգացի, որ ոչ թե ես եմ նրա բարձունքներում, այլ նրան եմ իջեցնում այնտեղ, որտեղ ես էի: Առհասարակ, աններելի մեղք է, երբ հետազոտողը գրողի նվաճած բարձունքում չէ: Նման դեպքերում հանճարեղ իմացականությունը պարզապես հայտնվում է միջակ հետազոտողի մտավոր կարողությունների սանդղակում, որն էլ նրան ներկայացնում է ի պատկերի յուրում:

Է․Խ․ Վերջակետ։ ԷԴՈՒԱՐԴ ԽԱՐԱԶՅԱՆ 85-ամյա հրաշամանուկը գնաց։

էրդոհանի եթիմները Ճտերի հետ սորոսի՝ Փողոցներում, հանդեսներում՝ Նորից ելել են որսի:

Ես հաճախ եմ մտածում էֆեկտիվության մասին, լինի դա անհատի, ընկերության կամ պետության մակարդակում։ Բիզնես աշխարհում մի հայտնի արտահայտություն կա. «Մշակույթը նախաճաշին կուլ է տալիս ռազմավարությունը»։ Այսինքն, կազմակերպության կամ պետության ներքին մշակույթը միշտ ավելի ուժեղ է, քան ցանկացած ռազմավարություն, որքան էլ որ այն խոստումնալից կամ հիմնավորված թվա։ Սակայն կարևոր է հասկանալ, թե ինչ է նշանակում «մշակույթն» այս համատեքստում:

Հետո, երբ կապույտ տերեփուկը դաշտում Սմքած կոծոծ դառնա, Եվ քամին սվսվա անկոչ, վայի գույժի ձայնով,- Ավա՜ղ՝ պոետը հեգ ի Տեր մարեց ահա, Վախկոտ բողոք շրթին ՈՒ անընկեր:

Ռուսաստանից եկած մի ծրագրավորող, ՈՒկրաինայից եկած մի դասալիք «Բարեկամություն» կանգառում երթուղայինի վարորդին հարցրին. -Հայրենիք հասնու՞մ եք։

Արվեստագետ, ազգագրագետ ՍԵՐԻԿ ԴԱՎԹՅԱՆԸ մագադանյան աքսորից հետո թվով ութ՝ գիտական լուրջ ուսումնասիրություններ գրեց՝ հայկական ասեղնագործության, ժանյակի, կարպետի ու գորգի, կիրառական արվեստի այլ ոլորտների մասին:

Բաբո ջան, հլա գլուխդ վեր բարձրացրու ու կարդա 6-րդ դասարանի «նոր չափորոշիչներով» կազմված «միջազգային հանրության» համար տպագրված ԻՄ ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ դասագրքի «ԲՈՎԱՆԴԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ»։