Հոգուս գույնը թաց ու բորբ դեղինն է՝
ավազի վրա:
Մթի դյութանքը քոնն է ու իմն է,
երբ լուսին չկա:
Ծովի ափեզրը կորավ խավարում.
երկինք է դարձել:
Աստղերը իրենց լույսը անհատնում
չեն ուզում սփռել:
Շաչյունն ալիքի, խառնված քամուն,
տարփանք է տալիս:
Գրկիս մեջ սառած սերդ կիսարթուն
փարվեց ինձ նորից:
Նազուկ քայլերով հոգիդ մոտեցավ
սրտիս բարակած:
Գտավ դեղինը, մի պահ քարացավ՝
շուրթը ճաքճքած:
Ծովը երկնքի պատկերը առել
ծփում է հանդարտ:
Ալիքին փարվող ավազը ոսկե
աստղերն են արծաթ:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ