Տվածդ մի կյանք է, երկիր, ու երկու հեղափոխություն. օրերս կում-կում բարակեցին այդ թավշե երկճյուղ կոկորդում:

1955 թ. սեպտեմբերի 6-7-ը Ստամբուլում և Իզմիրում կազմակերպված կոտորում, թալանում և բռնաբարում էին հայերին ու հույներին: Իսկ պետությունը հանգիստ հետևում էր իր կազմակերպածին:

Մեզ խաբել են, Տե՛ր, Խաբել են համայն, ողջ մարդկությանը. Մեր պորտալարը երկնքից կտրել ՈՒ փաթաթել են ունայնությանը...

Մեծանուն Մարտիրոս Սարյանի տւն-թանգարանում երեկ բացվեց Արթուր Մանուկյանի ցուցահանդեսը: Ստեղծագործական հաշվետվություն լինելուց զատ այն թերևս առանձնանալի է նաև նրանով, որ ուղեկցվեց շնորհալի ստեղծագործողի պատկերագրի շնորհանդեսով: Իր հերթին այս շնորհանդեսն էլ հատկանշական է նրանով, որ հանրությանը պարտադրում է որպես աքսիոմ ընդունել մշակույթի ոլորտում Գրիգոր Մովսիսյան-Նաիրա Կարապետյան ամուսնական զույգի մեկենասությունները` մարդկանց, ովքեր իրենց կարելիությունների շրջանակում նախաձեռնել ու հետևողականորեն կյանքի են կոչում մեր ստեղծագործողների, նրանց ստեղծած արժեքների հանրայնացման, դրանով իսկ հանրության կրթման շնորհակալ գործը:

Գիժ չէ, բայց ծաղկամանի մեջ, երեք բուռ հողի վրա հայրենիք է աճեցնում...

Պապիդ օջախը թափուր թողնելիս, երբ որ կմեկնես Մոսկվա կամ Փարիզ...

Եռաբլուր, Մի պտղունց աշնան Արև ջերմացնող…

Բեմին ենք հայտնվել ակամա, գրված է մահաբեր սցենար, հիպնոս է․ գնում ենք դեպի մահ, ասում են՝ չկա այլ ճանապարհ...

Հույսի ցրտաշունչ գիշեր է՝ հոգիս, Աղոթիր բացվող ջերմայգի համար, Հոգուս վերմակը՝ քաշիր հույսերիդ, Հույսի ցրտաշունչ գիշեր է՝ հոգիս։

Թղթե բողոք ու թղթե լաց, Թղթե կույտեր քամուն տված, Ընտանիքներ թղթի ուժով տեղահանված, ՈՒ ճամպրուկներ թղթով լեցուն Դեպի հարուստ մի տերություն։