Երևան-Ստամբուլ-Երևան «աննախադեպ» չվերթի մասին լսելիս, դրան նվիրված հրճվանքը և ծաղկա-կոնֆետային թատրոնը դիտելիս, ակամայից հիշում եմ made in turkey անօդաչուները, բայրաքթարների վրա ցուցադրաբար իր ստորագրությունը դնող Բաքվի հաղթական զորահանդեսին էնվեր փառաբանող հրեշին, օդային ճանապարհով Արցախ տեղափոխված ահաբեկիչներին, հավանաբար, նաև զենք-զինամթերք, զինուժ, և աչքերիս առջև հառնում են բազում ավերածությունների և խլված կյանքերի դաժան պատկերներ:
Վիրավոր արժանապատվությունը խեղդում է կոկորդս... Թուրքիայից պահանջում են հանել Սողոմոն Թեհլիրյանի, ազերստանից՝ Գարեգին նժդեհի արձանները: Ինչպես ասում են, այսպես որ շարունակվի, հաջորդը նախապատրաստվեն Մայր Հայաստանի կոթողը և Հայկ Նահապետի արձանը... «Հայաստանը, որը 30 տարի օկուպացրել է ադրբեջանական հողերը, իրավական, քաղաքական կամ բարոյական իրավունք չունի որևէ պայման դնելու սահմանների սահմանազատման հարցում» (Բայրամով):
Բա էլ ի՞նչ եք «բանակցվում», «խաղաղության դարաշրջանի» մունետիկ բանագնացներ... Խո՞ւլ եք, կո՞ւյր եք, հա՞մր եք, թե պարզապես հորթային հաճույք ու նվաստացուցիչ շահույթ եք կորզում սամալյոտ-սամալյոտ խաղալով ու մեր ազգային արժանապատվությունը ոտնաշորի վերածելով: Ձեր անինքնասիրության արշինը չփորձեք տարածել հայության վրա և ոչնչացնել նաև մեր բարոյականությունը: Ամենևին զգացմունքային չեմ, ընդհակառակը, իրապաշտ եմ: