Մանրամասն որոնում (արխիվ)
09.11.2024
 
38 իտալացի պատգամավորներ հայ գերիներին ազատ արձակելու կոչ են արել՝ տեղեկացնում է Tempi-ն։ Իտալիայի կառավարությանը կոչ է արվում պարտավորություն ստանձնել Հայաստանի և Ադրբեջանի հանդեպ տարածաշրջանում խաղաղության համաձայնագրի առնչությամբ և ապահովել դեռևս ադրբեջանական բանտերում պահվողների ազատ արձակումը:               
 
Նորություններ » Նի­սանն ա­վարտ­վել էր, բայց գա­լու է նոր նի­սան

Նի­սանն ա­վարտ­վել էր, բայց գա­լու է նոր նի­սան

Նի­սանն ա­վարտ­վել էր, բայց գա­լու է նոր նի­սան
19.05.2020 | 01:43
Մա­րիա­մը ժպ­տում էր: Նա միշտ էր ժպ­տում, երբ չգի­տեր ինչ ա­սել: Հի­սու­սը հա­վա­քել է ա­շա­կերտ­նե­րին ու ի­րեն նո­րից չի կան­չել: Հե­տո ինչ: Հու­դան ան­գամ ե­կել է, իսկ ի­րեն չի կան­չել: Մա­րիա­մը ժպ­տում էր, ու նրա ժպի­տի մեջ այն­քան ան­զո­րու­թյուն կար, որ դեմ­քը ցա­վում էր: Իսկ ին­քը կգ­նա ու կա­սի՝ ես ե­կել եմ, ու դուք ա­ռանց ինձ ո­չինչ էլ չեք կա­րող ա­նել: Ես ե­կել եմ, որ ձեր սե­ղա­նին հա­ցից ու գի­նուց բա­ցի սեր դնեմ, որ դուք ի­րար նա­յե­լուց բա­ցի գո­նե եր­բեմն ինք­ներդ ձեզ նա­յեք: Ես հա­յե­լի եմ, որ դուք տես­նեք ձեզ: Որ դուք ձեր հի­շո­ղու­թյուն­նե­րի մեջ չխր­վեք-մնաք, որ վե­րա­դառ­նաք, ե­թե իս­կա­պես վե­րա­դար­ձել եք, այս կյան­քին ու այս պա­հին՝ այս­տեղ, հի­մա, երբ մենք միա­սին ենք: Հե­տո դուք նո­րից կգ­նաք ու չեք հան­դի­պի ի­րար, բայց դուք միշտ պի­տի զգաք, որ այս­տեղ, հի­մա մենք բո­լորս միա­սին ենք ե­ղել: Մենք: Միա­սին: Բո­լորս: Վեր­ջա­պես: Ինչ­պես այն ժա­մա­նակ, երբ ինձ նո­րից չէիք կան­չել: Իսկ ես նո­րից ձեզ հետ էի:
Ձի­թե­նյաց այ­գին ո­ղող­վել էր ե­րե­կո­յի լույ­սով: Արև չկար ու լու­սին չկար, աստ­վա­ծա­լույս էր այ­գում: Ձի­թե­նի­նե­րի պտուղ­նե­րը դեռ չէին հա­սու­նա­ցել, ա­շուն պի­տի գար դեռ, պտուղ­նե­րի մեջ արևն ու քա­մին հո­ղից միս ու ա­վյուն պի­տի ամ­բա­րեին: Ձի­թե­նի­նե­րը այն­քան ա­մուր էին հո­ղին կառ­չել՝ 2000 տա­րի ու ա­վե­լի՝ նրանք այս­տեղ էին ու աշ­խար­հում ա­մեն ինչ տե­սել էին, գի­տեին, հաս­կա­նում էին ու հի­շում: Ձի­թե­նի­նե­րը սպա­սում էին: Նրանք գի­տեին, որ հենց այս­տեղ, հենց հի­մա ոչ մե­կից կանչ­ված չլի­նե­լով՝ հա­վաք­վե­լու են նրանք, որ 2000 ու ա­վե­լի տա­րի ա­ռաջ այս­տեղ՝ ի­րենց կող­քին ու ի­րենց հետ եր­կար մի գի­շեր ապ­րե­ցին՝ ա­ռա­ջին ու վեր­ջին գի­շե­րը Ե­րու­սա­ղե­մում, որ տևեց մի քա­նի օր: Հի­սուսն ար­դեն ե­կել է: Մա­րիամն ա­ռա­վո­տից գի­նի ու ձուկ է բե­րել, կո­ղո­վի մեջ պա­հել է տա­ճա­րում՝ միայն ի­րեն հայտ­նի խոր­շում, որ ար­տա­քի­նից չի երևում, բայց հա­նում ես մի քար ու պա­հուստ է բաց­վում: Մա­րիամն իր պա­հուս­տում նաև հաց ու թուզ է պա­հել, նուռ, ար­մավ ու խա­ղող, որ գնել է շու­կա­յում: Խա­ղո՞ղ: Հա, Մա­րիա­մը ու­զում է՝ ե­րե­կոն հիշ­վի: Ձի­թե­նյաց այ­գում այն­քան մարդ կար, նրանք խո­սում էին տար­բեր լե­զու­նե­րով ու ա­րագ-ա­րագ լու­սան­կար­վում էին, չգի­տես ին­չու՝ պար­տա­դիր հպ­վում էին կլո­րակ քա­րին ու համ­բու­րում էին՝ հա­յացք­նե­րը եր­կինք հա­ռած: Նրանք պտտ­վում էին տա­ճա­րի շուրջ, ու­շա­դիր զն­նում ձի­թե­նի­նե­րը, ա­վե­լի հա­մար­ձակ­նե­րը եր­բեմն մի քա­նի ոստ էին պո­կում ու ան­մի­ջա­պես թաքց­նում գր­պան­նե­րում, բայց ոչ ոք չէր տես­նում ա­ռա­քյալ­նե­րին, որ ե­կել էին, այս­տեղ էին ու եր­կար-բա­րակ ող­ջա­գուր­վե­լուց հե­տո ի­րար պատ­մում էին ի­րենց կար­ծի­քով ա­մե­նա­կարևո­րը: Հի­սու­սը նա­յում էր նրանց ու չէր էլ փոր­ձում լսել՝ ինչ են խո­սում: Հի­սու­սին նրանք չէին տես­նում, բայց սպա­սում էին, ու ոչ մե­կը մոտ չէր գա­լիս Մա­րիա­մի բա­ցած եր­կար սե­ղա­նին, թեև սո­ված էին ու ծա­րավ, իսկ Հու­դա­յի ձեռ­քին հաց կար, ու նա ծա­մում էր հա­ցը, կուլ էր տա­լիս ու չէր էլ զգում, որ հա­ցը չի պա­կա­սում: Պետ­րո­սը նս­տել էր քա­րին ու ջղա­յին շփում էր ոտ­քը, նո­րից սայ­թա­քել էր, ու ոտ­քը ցա­վում էր: Թով­մա­սը աչ­քերն ար­ցուն­քո­տած՝ ձի­թե­նու ճյու­ղե­րից էր կառ­չել, ու­զում էր պտուղ պո­կել, բայց պտուղ­նե­րը այն­քան խակ էին ու այն­քան ա­մուր, որ Թով­մա­սը քարկ­տիկ կա­րող էր խա­ղալ, ե­թե հա­ջող­վեր պո­կել ծա­ռից: Թա­դեո­սը գնում-գա­լիս էր ու մեկ առ մեկ մո­տե­նում էր նոր ե­կո­ղին ու բո­լո­րին նույն բա­ռերն էր ա­սում՝ ի­մա­ցա՞ք, որ իմ հա­յե­րը նա­հա­տակ­նե­րին սր­բա­դա­սե­ցին, ի­մա­ցա՞ք: Բո­լորն էլ գի­տեին, բայց Թա­դեո­սը շա­րու­նա­կում էր պատ­մել ու պատ­մել՝ հաս­կա­ցա՞ք, թե իմ հա­յերն ինչ ա­րե­ցին: Միայն Հու­դան նրան պա­տաս­խա­նեց՝ իսկ ի­րենք հաս­կա­ցա՞ն: Հով­հան­նե­սը ա­մե­նաու­րախն էր, ա­մե­նաու­րա­խը, որ ա­մեն ինչ գի­տեր, ա­մեն ինչ գրել էր ար­դեն, բայց ոչ բո­լորն էին նրա գրա­ծը հաս­կա­ցել: Հով­հան­նե­սը հույս ու­ներ, որ վեր­ջա­պես կսկ­սեն հաս­կա­նալ: Անդ­րեա­սը այն­քան լուրջ էր ու ծան­րակ­շիռ, որ տե­ղից չէր շարժ­վում, երբ եր­բեմն առ եր­բեմն նրան էին դիպ­չում ե­կե­ղե­ցի ե­կած ուխ­տա­վոր­ներն ու զբո­սաշր­ջիկ­նե­րը, որ նրան չէին տես­նում, բայց բնազ­դա­բար նրա կող­մը չէին գա­լիս: Բար­դու­ղի­մեո­սը Մա­րիա­մի հետ գնում-գա­լիս էր տա­ճար ու այն­տե­ղից կո­ղով­ներ էր բե­րում, եր­բեմն նա­յում էր եր­կինք ու Մա­րիա­մին ա­սում էր, որ լու­սինն այս գի­շեր այն­քան կլոր է լի­նե­լու, այն­քան կլոր, լիա­լու­սին է՝ ինչ­պես նի­սան ամ­սին է լի­նում միայն: Մա­րիա­մը ծի­ծա­ղում էր ու ա­սում՝ գնա, նս­տի, ոտ­քի տակ մի ըն­կի: Սի­մո­նը հե­տը մո­մեր էր բե­րել ու ա­սում էր՝ բե­րել եմ, որ գի­շե­րը վա­ռեմ՝ ի­րար տես­նենք: Մո­մե­րը թա­փան­ցիկ բա­ժակ­նե­րի մեջ էին, ու Սի­մո­նը բա­ցատ­րում էր, որ դա ա­պա­կի չէ, այլ ա­վե­լի թեթև ու ա­մուր նյութ է, շատ հար­մար է: Մատ­թեո­սը ու­զում էր հարց­նել՝ ե՞րբ է ՈՒ­սու­ցի­չը գա­լու, բայց գի­տեր, որ ոչ ոք իր հար­ցին չի պա­տաս­խա­նի: Մատ­թեո­սը ու­զում էր Հու­դա­յին հարց­նել՝ դու՞ ին­չու ես ե­կել, բայց գի­տեր, որ այդ հար­ցին էլ ոչ ոք չի պա­տաս­խա­նի: Մա­րիա­մը կզայ­րա­նա ու կա­սի՝ տեղդ նս­տի, քեզ ինչ: Հա­կո­բո­սը փայ­տե խա­չեր էր բե­րել հե­տը, նա ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ հայ­տն­վում էր ե­կե­ղե­ցու դռա­նը ու խա­չե­րը բա­ժա­նում էր խա­չակ­նք­ե­լով մուտք գոր­ծող­նե­րին, ձեռ­քը դնում էր նրանց գլ­խին ու օրհ­նան­քի մի քա­նի բառ էր ա­սում, հե­տո նո­րից ան­հե­տա­նում էր, ու ոչ ոք չէր հարց­նում՝ որ­տե­ղի՞ց ե­կավ ու ու՞ր գնաց խա­չեր բա­ժա­նող մար­դը: Մի ե­րե­խա սայ­թա­քեց ծա­ռի տակ ու ըն­կավ, Ֆի­լի­պո­սը նրան գր­կեց ու օդ բարձ­րաց­րեց այն­քան ա­րագ, որ նրան չտես­նող ծնող­նե­րին թվաց, թե ե­րե­խան ոչ թե վայր, այլ վեր ըն­կավ, պար­զա­պես՝ կանգ­նած տե­ղը թռավ ու մի քիչ կախ­վեց օ­դում: Նրանք ի­րենց տղա­յից ա­մեն ինչ սպա­սում էին ու բո­լո­րո­վին չզար­մա­ցան, իսկ երբ ե­րե­խան սկ­սեց պատ­մել, որ ին­քը ըն­կավ, բայց չըն­կավ, նրան ոչ ոք չհա­վա­տաց, ա­սա­ցին՝ մի հնա­րի: Հով­հան­նե­սը նույն­պես ծի­ծա­ղում էր՝ Ֆի­լի­պո­սի ու ե­րե­խա­յի վրա, ու նրանք թվում էին ե­րեք ե­րե­խա, որ միայն ի­րենց ի­մա­ցած խաղն են խա­ղում: Հա­կո­բո­սը Թա­դեո­սին ա­սում էր, որ հա­յե­րը սր­բա­դա­սու­մից հե­տո դար­ձել են ա­վե­լի զո­րեղ, բայց ի­րենց ու­ժը գոր­ծա­ծել չգի­տեն՝ հաս­կաց­նել է պետք: Հի­մա ի՞նչ՝ նրանք հա­վաք­վել են ու սպա­սում են ի՞նձ: Իսկ ե­թե ես չգամ, ե­թե ես հենց հի­մա հե­ռա­նամ, նրանք մնա­լու՞ են Ձի­թե­նյաց այ­գում: Թե՞ հե­ռա­նա­լու են՝ այդ­պես էլ չհա­վա­տա­լով, որ ես վե­րա­դար­ձել եմ: ՈՒ՝ ին­չու՞: Նրանք բո­լո­րը սպա­սում են իմ խոս­քին: Նրանք այդ­պես էլ ինք­նու­րույն խոս­քի չսո­վո­րե­ցին: Այդ­պես էլ պետք է լի­նի: Միշտ պետք է լի­նի մե­կը, որ ո­րո­շում ըն­դու­նի, իսկ մյուս­նե­րը կա­տա­րեն: Ի՞նչ կլի­նի, ե­թե բո­լո­րը դառ­նան ո­րո­շում ըն­դու­նող­ներ ու պար­տադ­րեն ի­րենց կամ­քը: Աստ­ված մեկն է: ՈՒ Աստ­ված բո­լո­րինն է: ՈՒ Աստ­ծո որ­դի­ներն են բո­լո­րը:
Հեռ­վում խե­լա­հեղ գե­ղե­ցիկ եր­կինքն էր, արևը փոր­ձում էր լու­սա­բացն ազ­դա­րա­րել, բայց սպա­սում էր, որ նրանց զրույցն ա­վարտ­վի, իսկ զրույ­ցը չէր ա­վարտ­վում, ու արևը սպա­սում էր։ Բեթ­ղե­հե­մի աստ­ղը ժպ­տում էր. միայն նա գի­տեր` ինչ­քան է գի­շե­րը տևե­լու ու նույն­պես սպա­սում էր։ Ձի­թե­նյաց այ­գում աստ­վա­ծա­լույս էր կա­թում ձի­թե­նի­նե­րից։ Պետ­րոսն զգաց, որ ոտ­քը չի ցա­վում։ Ֆի­լի­պո­սը հան­կարծ տե­սավ որ­դուն, որ այլևս գու­նատ ու տխուր չէր։ Թով­մա­սի ա­փի մեջ հա­սուն ձի­թապ­տուղ­ներ էին։ Նա նա­յում էր հյու­թեղ ու շո­ղա­ցող ձի­թապ­տուղ­նե­րին, որ ար­դեն ա­փի մեջ չէին տե­ղա­վոր­վում։ Թով­մա­սը ձեռ­քը պար­զեց Մա­րիա­մին, ու Մա­րիա­մը սկ­սեց ձի­թապ­տուղ­նե­րը նրա ա­փից վերց­նել ու բա­ժա­նել, Հու­դան ևս վերց­րեց: Նա այլևս սո­ված չէր ու նրա ձեռ­քի հա­ցը դար­ձել էր քար։ Հու­դան գցեց քա­րը։ Քարն ըն­կավ ոտ­քին, ու Հու­դան ճչաց` ինչ­քան ուժ ու­ներ։ Թա­դեո­սը նս­տել էր ձի­թե­նու տակ ու նա­յում էր եր­կն­քին` նա ո­րո­շել էր հաշ­վել` քա­նի՞ նա­հա­տա­կի են հա­յե­րը սր­բա­դա­սել, ու ա­նընդ­հատ կորց­նում էր հա­շի­վը։ Հով­հան­նեսն ա­սաց, որ ո­րո­շել է գրել։ Նրա վրա ծի­ծա­ղե­ցին։ Միայն Անդ­րեա­սը ա­սաց` դու չես կա­րող չգ­րել։ Դու պար­տա­վոր ես ա­նել` ինչ ա­նե­լու ես, հե­տո մտ­քում ա­վե­լաց­րեց. «Ես էլ»։ Սի­մո­նը վա­ռել էր հե­տը բե­րած բո­լոր մո­մե­րը, նրա­նից բա­ցի ոչ ոք չտե­սավ, որ մո­մե­րը դար­ձան ա­ղավ­նի­ներ ու թռան` ա­ռանց գո­նե մի փե­տուր թող­նե­լու։ Հով­հան­նե­սը մտ­քում նո­րից ու նո­րից ու­զում էր հի­շել` ինչ­պես ա­մեն ինչ սկս­վեց, բայց մտ­քե­րը մա­գա­ղաթ­նե­րի պես փշուր-փշուր էին լի­նում ու նրա աչ­քին երևում էր միայն Պոն­տա­ցի Պի­ղա­տո­սը` նռան գի­նու կոտր­ված շշով, ու Պոն­տա­ցի Պի­ղա­տոսն ա­սում էր` ես մե­ղա­վոր չեմ։ Հա­կո­բո­սը փոր­ձում էր մո­ռա­նալ Գող­գո­թան, մո­ռա­նալ արևի խա­վա­րու­մը ու երկ­րա­շար­ժը, տա­ճա­րի կիս­ված վա­րա­գույ­րը։ Նա ու­զում էր ա­մեն ինչ մո­ռա­նալ ու ա­մեն ինչ նո­րից սկ­սել, բայց վա­խե­նում էր, որ նո­րից սկս­վի` նույն ըն­թաց­քը կու­նե­նա։ Նրան միշտ թվա­ցել էր, որ ի­րենք սխալ­վե­ցին, բայց որ­տե՞ղ։ Մատ­թեո­սը վեր­ջա­պես հարց­րեց` ՈՒ­սու­ցի­չը ե՞րբ է գա­լու, ու Հու­դան նրան պա­տաս­խա­նեց` ար­դեն ե­կել է։ Հա­կո­բո­սի փայ­տե խա­չե­րը հան­կարծ պոկ­վե­ցին ձեռ­քից ու բո­լո­րի աչ­քի ա­ռաջ դար­ձան ձի­թե­նի­ներ, ոչ ոք չզար­մա­ցավ։ Բար­դու­ղի­մեո­սը Մա­րիա­մին ցույց տվեց արևը, որ եր­կն­քում լուս­նի հետ կողք կող­քի էր ու ա­սաց` նի­սանն ա­վարտ­վեց։ Մա­րիա­մը չհարց­րեց` ին­չո՞վ։ Մա­րիա­մը միակն էր տես­նում, որ անձրև է գա­լիս։ Խո­տից զա­տի­կը ցատ­կեց նրա ճկույ­թին, ու Մա­րիա­մը ժպ­տաց։ Մա­րիա­մը միշտ ժպ­տում էր, երբ չգի­տեր` ինչ ա­նել: Իսկ ո՞վ գի­տեր: Եվ ընդ­հան­րա­պես` այդ­քան կարևո՞ր է ինչ ա­նելն ի­մա­նա­լը, երբ կյանքն այս­քան կարճ , ու քո ցան­կու­թյուն­նե­րը մեկ մի­լիար­դե­րորդ մասն են տիե­զեր­քի ցան­կու­թյուն­նե­րի: Ապ­րիր:
Ձի­թե­նի­նե­րի ստ­վեր­նե­րը հյուս­վել էին ի­րար ու թվում էին պա­րիսպ, որ ա­մուր ու հու­սա­լի պաշտ­պա­նում են աշ­խար­հից: Պետ­րո­սը ո­րո­շեց այլևս եր­բեք Հռոմ չգ­նալ ու վե­րա­դառ­նալ Կա­փառ­նա­յում: Նրան թվում էր, որ իր տան տե­ղը կգտ­նի փակ աչ­քե­րով, գու­ցե նաև ուռ­կա­նը: Հա­կո­բո­սին թվում էր, որ ման­րիկ երկ­րա­շարժ է, բայց ոչ ոք ձայն չէր հա­նում, ու նա ևս լռում էր: Ի՞նչ երկ­րա­շարժ` բաց եր­կն­քի տակ: Այ­նուա­մե­նայ­նիվ, նա ստեպ-ստեպ նա­յում էր Մա­րիա­մին, որ հաս­կա­նա` նա՞ էլ ո­չինչ չի զգում: Մա­րիա­մի հա­յաց­քը հնա­րա­վոր չէր բռ­նել, նրա աչ­քե­րի մեջ Ե­րու­սա­ղե­մի եր­կինքն էր` ա­ռանց գո­նե մի կտոր ամ­պի: Թով­մա­սը սկ­սեց լաց լի­նել, ու նրա ար­ցունք­նե­րը այ­րում էին դեմ­քը, ձեռ­քե­րը, նույ­նիսկ գե­տի­նը, ո­րի վրա ընկ­նում էին: Նա չէր ու­զում լաց լի­նել, բո­լո­րո­վին չէր ու­զում, բայց ար­ցունք­նե­րը հո­սում էին ժա­մեր­գու­թյան եր­գե­ցո­ղու­թյան պես, ու Թով­մա­սը չէր կա­րող այդ ձայ­նը կտ­րել: Ֆի­լի­պո­սը ծի­ծա­ղում էր, նրա ծի­ծա­ղի մեջ այլևս ցավ չկար, ո­չինչ չկար: Բնա­կան ծի­ծաղ էր, որ նա ար­դեն մո­ռա­ցել էր` ինչ համ ու­նի: Հով­հան­նե­սը գր­պա­նից հա­նեց պար­սա­տի­կը ու քար էր ո­րո­նում, որ խփի ձի­թե­նու ճյու­ղին հայ­տն­ված ագ­ռա­վին: Հու­դան նրան քար տվեց ու ա­սաց` մի խփի: Դու չգի­տես` նա ո՞վ է ու ին­չու՞ է ե­կել: Հով­հան­նե­սը խփեց, բայց վրի­պեց: Ագ­ռա­վը թռավ ու նրա կռկ­ռո­ցը բար­կաց­րեց Բար­դու­ղի­մեո­սին: «Էս Կա­յիա­փան ի՞նչ գործ ու­նի այս­տեղ»` հարց­րեց Բար­դու­ղի­մեո­սը: Հու­դան պա­տաս­խա­նեց` ե­կել է` նե­րում ստա­նա­լու: Բար­դու­ղի­մեո­սը մտա­ծեց, բայց չա­սաց։ «Դու՞ էլ»: Թա­դեո­սը ծա­րավ էր ու ու­զում էր Մա­րիա­մի բե­րած խա­ղողն ու­տել, բայց խա­ղո­ղը սե­ղա­նին էր, իսկ ին­քը ձի­թե­նու տակ և չէր ու­զում տե­ղից շարժ­վել: Նրան թվում էր, որ շատ կարևոր ու ան­դառ­նա­լի պա­հի մեջ է ու ե­թե շարժ­վի, պա­հը կա­վարտ­վի, իսկ ծա­րա­վը կա­րե­լի էր զս­պել: Անդ­րեա­սը ևս նույն զգա­ցո­ղու­թյունն ու­ներ, բայց նրան թվում էր, որ պա­հը կմեռ­նի, ե­թե ին­քը չշարժ­վի, նա սե­ղա­նից վերց­րեց խա­ղողն ու սկ­սեց բա­ժա­նել բո­լո­րին, որ նրանք էլ պահն զգան: Սի­մո­նը սպա­սում էր, որ Ու­սու­ցի­չը կգա, նա վս­տահ էր, որ չի կա­րող չգալ, ներ­քին ձայնն ա­սում էր` իսկ գնա­ցե՞լ է, որ գա: Բայց Սի­մո­նը ու­զում էր լսել ոչ թե իր ներ­քին ձայ­նը, այլ, ՈՒ­սուց­չի ձայ­նը, ու նրա հա­մար մեկ էր, թե երբ: Հա­կո­բո­սը նա­յում էր հեռ­վում փռ­ված քա­ղա­քի լույ­սե­րին ու ու­զում էր քա­ղա­քը մաքր­վի, մաքր­վի ու դառ­նա այն­պի­սին, ինչ­պի­սին տե­սան ի­րենք, երբ Զատ­կի տո­նե­րի նա­խօ­րեին ե­կան` մտ­քում ա­ղո­թե­լով, որ ինչ­պես ե­կան, այն­պես էլ կհե­ռա­նան: Հով­հան­նե­սը հան­կարծ սար­սափ զգաց, որ կա­րող է դառ­նալ 31 տա­րե­կան, և նրա սար­սա­փի մեջ փշր­վող ա­պա­կու ու թափ­վող ա­վա­զի ձայն կար: Մատ­թեո­սի թևը ցա­վում էր, ա­վե­լի ճիշտ` դաս­տա­կը, ա­վե­լի ճիշտ` մատ­նե­րը: Նա ձախ ձեռ­քով շո­շա­փում էր ա­ջի մատ­ներն ու նրան թվում էր, որ ա­փի մեջ է ցա­վը ար­մա­տա­կա­լել: Ա­վե­լի ճիշտ` ու­սի: Ու­սից ներքև նա թևը չէր զգում և վս­տահ էր, որ միակ տար­բե­րա­կը գրելն է` որ բա­ռե­րը դուրս գան, ու բա­ռե­րի հետ հե­ռա­նա ցա­վը: Հա­կո­բո­սը Բար­դու­ղի­մեո­սի տված խա­ղո­ղի ող­կույ­զի մի հա­տիկ պո­կել էր ու հա­տի­կի մի­ջով նա­յում էր լուս­նա­լույ­սին: Նրան թվում էր, որ խա­ղո­ղի հա­տի­կի մեջ շարժ­վում է աշ­խար­հը և ու­զում էր իր գյու­տը պատ­մել, բայց վա­խե­նում էր, որ վրան կծի­ծա­ղեն: Մա­րիա­մը միայն մո­տե­ցավ ու հարց­րեց` նկա­տե՞լ ես, որ մի հա­տիկ խա­ղո­ղի մեջ մի աշ­խարհ կա: Հա­կո­բո­սը հաս­կա­ցավ, որ խա­ղող չի ու­տի: Եր­բեք: Հու­դան նա­յում էր նրանց ու փոր­ձում էր հաս­կա­նալ` բո­լորն ու­նեն ի­րենց ստ­վեր­նե­րը, որ շարժ­վում են նրանց հետ: Իսկ ի՞ն­քը: Ստ­վեր ու­նի՞ ին­քը: Հի­մա դա նրա հա­մար ա­մե­նա­կարևոր հարցն էր:
Ոս­կե դար­պաս­նե­րը բաց­վե­ցին: Անձրև էր գա­լիս: Ե­րու­սա­ղե­մի վրա: Պոն­տա­ցի Պի­ղա­տո­սի պա­լա­տի պահ­պան­ված սե­նյա­կի հա­տա­կը ճա­քեց ու ճեղ­քից սկ­սեց գի­նի հո­սել: Նռան տտիպ ու հա­զա­րա­մյակ­նե­րի գի­նի: Բեթ­ղե­հե­մի աստ­ղը պոկ­վեց տե­ղից ու սլա­ցիկ ի­ջավ Պոն­տա­ցի Պի­ղա­տո­սի պա­լա­տից մնա­ցած սե­նյա­կի վրա: Հա­րու­թյան տա­ճա­րի Կու­վուկ­լա­յում լույս հոր­դաց ու գի­շեր­վա մեջ վառ­վե­ցին տա­ճա­րի բո­լոր կան­թեղ­նե­րը և բո­լոր մո­մե­րը: Կա­փառ­նա­յու­մում ինչ-որ մե­կը քայ­լում էր Գա­լի­լեա­կան ծո­վի ջրե­րի վրա­յով: Թա­բոր լե­ռան վրա կա­ռուց­ված ե­կե­ղե­ցու զան­գե­րը ղո­ղան­ջե­ցին ու նրանց ձայ­նից քա­րեր սկ­սե­ցին գլոր­վել լեռն ի վար: Ե­կե­ղե­ցու դռ­նե­րը բաց­վե­ցին, ու Հի­սու­սը դուրս ե­կավ: Նրա կող­քին ոչ ոք չկար: Հոր­դա­նա­նի ջրե­րը կանգ ա­ռան: Հե­տո նո­րից սկ­սե­ցին հո­սել: Ջու­րը կա­թի պես փա­փուկ էր և լուս­նա­լույ­սի մեջ Հոր­դա­նա­նը վերևից թվում էր ժա­մա­նակ, որ չգի­տես որ­տե­ղից է գա­լիս ու ուր է գնում: Դու միայն մի պահ կա­րող ես գե­տը մտ­նել:
Նի­սանն ա­վարտ­վել էր, բայց գա­լու է նոր նի­սան: Այժմ և ընդ­միշտ: Եվ` հա­վի­տյանս հա­վի­տյան:
Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ
Հատ­ված «Ego eimi» գր­քից
Դիտվել է՝ 48155

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ

ԲեռնելԲեռնել

Ասում են...

. .

Տարածաշրջանային

Իրանի և Հայաստանի բարեկամությունը բխում է մեր երկու երկրների շահերից

Իրանի և Հայաստանի բարեկամությունը բխում է մեր երկու երկրների շահերից

Բոլորը խոսում են ԱՄՆ-ի նոր նախագահ Թրամփի հակաիրանական լինելու մասին։ Այս ֆոնին նաև բարդանալու է մեր գործը։

Սոցցանցային գրառումներ

Մենք ուրիշ մոլորակի վրա ենք ծնվել, որը, զավեշտալի զուգադիպությամբ, էլի Երկիր էր կոչվում
Մենք ուրիշ մոլորակի վրա ենք ծնվել, որը, զավեշտալի զուգադիպությամբ, էլի Երկիր էր կոչվում

Բաժնի բոլոր նորությունները »

«Իրատես» թերթի արխիվից

Ինչո՞ւ ենք մենք հայրենիքը վիրտուալ սիրում
Ինչո՞ւ ենք մենք հայրենիքը վիրտուալ սիրում

Բաժնի բոլոր նորությունները »

Ծաղրանկարչի կսմիթ

Սե­փա­կա­նաշ­նորհ­ված պետ­բ­յու­ջե
Սե­փա­կա­նաշ­նորհ­ված պետ­բ­յու­ջե
2024 © Irates.am
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս ակտիվ հղումը Irates.am-ին պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն առանց Irates.am-ին հղման արգելվում է: Կայքում արտահայտված կարծիքները պարտադիր չէ, որ համընկնեն կայքի խմբագրության տեսակետին: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում: Էլեկտրոնային հասցե՝ info@irates.am
ԲաժանորդագրվելԳործընկերներՀետադարձ կապ
.