Մանրամասն որոնում (արխիվ)
09.11.2024
 
38 իտալացի պատգամավորներ հայ գերիներին ազատ արձակելու կոչ են արել՝ տեղեկացնում է Tempi-ն։ Իտալիայի կառավարությանը կոչ է արվում պարտավորություն ստանձնել Հայաստանի և Ադրբեջանի հանդեպ տարածաշրջանում խաղաղության համաձայնագրի առնչությամբ և ապահովել դեռևս ադրբեջանական բանտերում պահվողների ազատ արձակումը:               
 
Նորություններ » Ազատ ան­կում Ա­րա­րա­տի հա­յաց­քի ներ­քո

Ազատ ան­կում Ա­րա­րա­տի հա­յաց­քի ներ­քո

Ազատ ան­կում Ա­րա­րա­տի հա­յաց­քի ներ­քո
06.09.2019 | 01:18
«Եր­բեմն ինձ հա­ջող­վում է որ­սալ հայ­րե­նի­քի գույ­նե­րը, եր­բեմն չի ստաց­վում: Սա­կայն ես ձգ­տում եմ ստա­նա­լու կտավ­նե­րիս վրա մեր մր­գե­րի հա­րուստ գույ­նե­րը՝ ծի­րա­նի, դեղ­ձի, խն­ձո­րի, տան­ձի, մեր բույ­սե­րի, ցո­րե­նի ու ծա­ղիկ­նե­րի հրա­շա­լի գույ­նե­րը: Սի­րե­լի­ներս, գրե­ցեք լեռ­նե­րի ու դաշ­տա­վայ­րե­րի մա­սին: Եր­գե­ցեք Վա­նը: Եր­գե­ցեք ծի­րան­նե­րը, հա­ցա­հա­տի­կի դաշ­տերն ու գու­թան­նե­րը»:
Ար­շիլ ԳՈՐ­ԿԻ
ԵՎ ՓԱԿ­ՎԵ­ՑԻՆ ԴՌ­ՆԵՐՆ ՀՈՒ­ՍՈ
Նո­րան­կախ երկ­րի հու­սո դռ­նե­րը ազ­գայ­ին գի­տաար­տադ­րա­կան միա­վո­րում­նե­րի, գոր­ծա­րան­նե­րի և կոմ­բի­նատ­նե­րի դար­պաս­ներն էին, ո­րոնք գոց­վե­ցին, ինչ­պես Ագ­ռա­վա­քա­րի ժայ­ռե­ղեն դռ­նե­րը փակ­վե­ցին՝ Սաս­նա վեր­ջին Մեծ ծռա­նը ան­դարձ կլա­նե­լով:
Հան­րա­հա­վաք­նե­րի աս­պետ­նե­րը, 1990-ին իշ­խա­նու­թյունն ստանձ­նե­լով, որ­դեգ­րե­ցին, ըստ իս, ա­ներևույթ, բայց և այն­պես գե­րար­դյու­նա­վետ ա­զատ անկ­ման գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյու­նը, հա­մա­ձայն ո­րի խոր­հր­դա­յին տն­տե­սու­թյան, գի­տու­թյան և մշա­կույ­թի ու ար­վես­տի նվա­ճում­նե­րը գա­ղա­փա­րա­կան մնա­ցուկ են և կա­րող են խո­չըն­դո­տել ա­զատ և ան­կախ Հա­յաս­տա­նի զար­գա­ցում­նե­րին տն­տե­սու­թյան, գի­տու­թյան, մշա­կույ­թի ու ար­վես­տի ո­լորտ­նե­րում: Եվ անհ­րա­ժեշտ էր վե­րոն­շյա­լը ամ­րագ­րե­լու հա­մար կոր­ծա­նել տն­տե­սու­թյու­նը, ու­ծաց­նել մշա­կույթն ու գի­տու­թյու­նը: Ի՞նչ էին ե­րա­զում հայ նկա­րիչ­նե­րը, երբ հն­չում էր Ան­կա­խու­թյան հռ­չա­կա­գի­րը: Ա­զատ ելք դե­պի կեր­պար­վես­տի մի­ջազ­գա­յին շու­կա­ներ: Նաև ի­րենց ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րի վա­ճառ­քով սա­տա­րում երկ­րին: Բայց փակ­վե­ցին դար­պաս­նե­րը, գոց­վե­ցին հու­սո դռ­ներն ու պա­տու­հան­նե­րը:
(Ժա­մա­նա­կը հան­դարտ սա­հան­կում էր դե­պի ան­հայ­տը):
Դա­րաս­կզ­բին հայ ազ­գա­յին կեր­պար­վես­տի մե­ծե­րը ուխ­տագ­նա­ցի նվի­րու­մով ժա­մա­նում էին ԽՍՀՄ կայս­րու­թյան հա­րա­վա­յին և սահ­մա­նա­յին ա­ռաջ­նա­դիրք եր­կիր Հա­յաս­տան (պաշ­տո­նա­կան ան­վա­նու­մը՝ ՀՍՍՀ), դա­րա­վեր­ջին ար­տա­գաղ­թյա­լի ցու­պը կո­կե­ցին, ձեռ­քերն ա­ռան և եր­կի­րը լքե­ցին կա­յա­ցած և գու­նեղ հե­տա­գիծ թո­ղած Մար­տին Պետ­րո­սյա­նը, Ար­տա­շես Հու­նա­նյա­նը, Ա­շոտ Մել­քո­նյա­նը, Վան Սո­ղո­մո­նյա­նը… շա­տե­րը:
Ցուրտ էր երկ­րում, ար­վես­տա­նոց­նե­րում ճրագ­ներ էին վառ­վում, և նկա­րիչ­նե­րը ստեղ­ծա­գոր­ծում էին վր­ձի­նը բռ­նե­լով ձեռ­նո­ցում պատս­պար­ված ա­ջով:
Օր­հա­սա­կան օ­րե­րը հե­րո­սա­կան էին: Ո­րոշ ար­վես­տա­նոց­ներ, ի դեպ, հա­մազ­գա­յին շարժ­ման և դի­մա­կա­յու­թյան օ­րե­րին վե­րած­վել էին զի­նա­պա­հեստ­նե­րի: ՀՆՄ ան­դամ շուրջ եր­կու տաս­նյակ նկա­րիչ­ներ մար­տն­չում էին հան­րա­պե­տու­թյան սահ­ման­նե­րում և ա­զա­տագր­վող Ար­ցա­խում: Նրան­ցից ո­մանք մինչ օրս բե­կոր­ներ են կրում ի­րենց սեգ մար­մին­նե­րում և դի­մա­կա­յում են, չեն ար­տա­գաղ­թում: Ո­մանք էլ վեր­քե­րից վախ­ճան­վե­ցին:
Կո­թո­ղա­յին մտա­ծո­ղու­թյամբ առ­լե­ցուն ար­ձա­նա­գործ­նե­րը զբաղ­վում էին փոք­րա­ծա­վալ քան­դակ­ներ ծե­փե­լով, այս գոր­ծըն­թա­ցը ոչ այն­քան հա­ջող ան­վա­նում ու­նի՝ մանր պլաս­տի­կա, երկ­րում հա­մա­պա­տաս­խան նյութ չկար:
Մի գի­շեր­վա մեջ երկ­րից ան­հե­տա­ցավ Հա­յաս­տա­նի նկա­րիչ­նե­րի միու­թյան Թու­մա­նյան փո­ղո­ցի հռ­չա­կա­վոր գե­ղար­վես­տի սա­լո­նը: Հռ­չա­կա­վոր, չզար­մա­նաք՝ Հա­յաս­տա­նից շատ հե­ռու ե­զերք­նե­րում, Մոսկ­վա­յում և ՈՒ­լան ՈՒ­դեում, Վիլ­նյու­սում և Նո­վո­սի­բիրս­կում: Հան­րա­պե­տու­թյան կեր­պար­վես­տի վար­պետ­նե­րին միա­վո­րող ահ­ռե­լի մշա­կու­թա­յին նե­րուժ պա­րու­նա­կող Հա­յաս­տա­նի նկա­րիչ­նե­րի միու­թյան գե­ղար­վես­տա­կան ար­տադ­րա­մա­սե­րը ա­կա­մա և եր­կա­րա­ժամ­կետ գոր­ծա­դու­լի մեջ էին: Ժա­մա­նա­կի հրա­մա­յա­կանն էր՝ ներկ­րել ա­մեն բան` ծի­րա­նի չիր և վա­ռե­լիք, հի­գիե­նիկ պա­րա­գա­ներ, մաս­տակ, հա­գուստ և ար­վեստ, ա­մե­նը` կեղծ ու ժա­մա­նա­կավ­րեպ: Նաև՝ թու­նա­լիցք:
Եվ, ան­շուշտ, զա­վեշ­տի գու­նե­րանգ­նե­րով էր պա­րուր­ված Հա­յաս­տա­նի ազ­գա­յին պատ­կե­րաս­րա­հում Մեծ հայ­րե­նա­դար­ձու­թյան 50-ա­մյա­կի առ­թիվ 1996-ին կազ­մա­կերպ­ված «Հայ ո­գու կա­մար­ներ» ցու­ցա­հան­դե­սը: Հայ­կա­զյան ո­գին կա­մար­վում էր երկ­րից դուրս, այն ան­հայտ բա­ցա­կա­յող էր:
Ա­զատ, ան­կախ, ինք­նիշ­խան 3-րդ հան­րա­պե­տու­թյան կեր­պար­վես­տը (դեռ չէին չո­րա­ցել խոր­հր­դա­հայ բեղմ­նա­վոր օ­րե­րին վրձ­նած կտավ­նե­րը) հայ­տն­վեց իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի հա­մակ ան­տար­բե­րու­թյան և շա­հագր­գիռ մեր­ժո­ղա­կա­նու­թյան կի­զա­կե­տում: Միով բա­նիվ, հան­գր­վա­նեց նո­րա­գույն պատ­մու­թյան լու­սանց­քում: Վեր­նի­սաժ բաց եր­կն­քի տակ ա­մառ, թե ձմեռ: Սա էր Թա­տե­րա­կան հրա­պա­րա­կի վսե­մա­շուք հար­թա­կից Մա­տե­նա­դա­րա­նի հրա­պա­րակ բարձ­րա­ցած և իշ­խա­նու­թյան ե­կած բո­ցա­հա­յաց, պն­դա­մեջք, բայց և այն­պես (ի դժ­բախ­տու­թյուն ՀՀ-ի և ողջ հա­յու­թյան) բրա­ծո-դրա­ծո իշ­խա­նիկ­նե­րի նվի­րա­բե­րու­մը 5-հա­զա­րա­մյա հայ­կա­զյան մշա­կույ­թին:
Եվ այս­պես՝ Վեր­նի­սաժ: Կտավ­նե­րը հե­նած մայր հո­ղին և ձա­խու­թյան ճա­խա­րա­կը մա­նե­լով նկա­րի­չը սպա­սում է: Սպա­սում է մեկ օր, եր­կու օր, մեկ ա­միս: Վեր­ջա­պես (գլ­խա­վո­րա­պես օ­տա­րազ­գի գնոր­դը) ժա­մա­նում է Վեր­նի­սաժ: ՈՒ­շի ու­շով զն­նում է գոր­ծը, գնում է այն և հե­ռա­նում: Բայց այս­պես լի­նում է դեպ­քից դեպք: Դրու­թյան տե­րը հա­կան­կա­րիչն է, նա է սահ­մա­նում վեր­նի­սա­ժյան խա­ղադ­րույք­նե­րը, սահ­մա­նե­լով ի­րաց­նում է սե­փա­կան գույ­նզ­գույն մղ­ձա­վան­ջը, ան­զուսպ պատ­ճե­նում է այս կամ այն վար­պե­տի հան­րա­ծա­նոթ գոր­ծը, նկա­րում է Սիս և Մա­սիս, և ան­դառ­նա­լիո­րեն այ­լա­սե­րում է պար­զա­սիրտ մարդ­կանց գե­ղա­գի­տա­կան ճա­շա­կը:
Եվ ա­հա պա­տե­պատ խփ­վե­լով մտո­րում եմ. գու­ցե հա­սու­նա­ցել է պա­հը պատ­մա­կան՝ նրանց (ի­մա՝ հա­կա­նկա­րիչ­նե­րին) վեր­նի­սա­ժա­յին տա­րածք տրա­մադ­րե­լու մայ­րա­քա­ղա­քի ծայ­րա­մա­սե­րից մե­կում և դար­պա­սին փակց­նե­լու մի հս­կա ցու­ցա­նակ, վրան գր­ված վառ կար­միր տա­ռե­րով՝
ԺԱ­ՄԱ­ՆԱ­ԿԱ­ԿԻՑ ՀԱ­ԿԱԱՐ­ՎԵՍՏ
և մի փոք­րա­տառ լրա­ցում՝ «Գե­ղար­վես­տա­կան ճա­շակ ու­նե­ցող մարդ­կանց մուտ­քը խս­տիվ ար­գել­վում է, զի վտան­գա­վոր է կյան­քի հա­մար»:
ՎԵ­ՆԵ­ՏԻ­ԿՅԱՆ ՊՈՐ­ՏԱ­ՊԱՐ՝ ՋԵՐ­ՄԱ­ՆՈ­ՅԻ ՆՎԱ­ԳԻ ՏԱԿ
2005 թվա­կան: Հա­յաս­տա­նի նկա­րիչ­նե­րի միու­թյու­նում (Երևան, Ա­բո­վյան-16) կազ­մա­կերպ­վեց Ար­ցա­խի նկա­րիչ­նե­րի անդ­րա­նիկ ցու­ցա­հան­դե­սը: Հրա­վեր­ներ ու­ղարկ­վե­ցին Հա­յաս­տա­նի և Ար­ցա­խի հոգևոր ու աշ­խար­հիկ տե­րե­րին, հարգևոր այ­րաց ու տիկ­նանց: Ինչ խոսք, որ հրա­վեր ու­ղարկ­վեց Ար­ցա­խի հե­րոս, 3-րդ հան­րա­պե­տու­թյան 2-րդ նա­խա­գահ Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նին: Նա­խա­գա­հա­կան նս­տա­վայ­րը հաս­տա­տեց նա­խա­գահ Քո­չա­րյա­նի այ­ցը: Կե­սօր էր, ար­վես­տա­սեր հան­րու­թյու­նը, Ար­ցա­խի նկա­րիչ­նե­րը և այլ պատ­վար­ժան այ­րեր ու տիկ­նայք սպա­սում էին… Բա­ցու­մից րո­պե­ներ ա­ռաջ պարզ­վեց, որ Ար­ցա­խի հե­րո­սը ճա­նա­պար­հից շեղ­վել և ուղևոր­վել է դե­պի ՆՓԱԿ, ուր հեր­թա­կան ուլտ­րա-ա­զա­տա­կան ցուցքն էր:
ՆՓԱԿ, Նո­րա­րար փոր­ձա­ռա­կան ար­վես­տի կենտ­րոն: Հիմ­նա­դիրն է սփյուռ­քա­հայ Սո­նիա Պա­լա­սա­նյա­նը, կազ­մա­վոր­վել է 1994-ին, դռ­նե­րը բա­ցել է 1996-ին:
Ո՞րն էր ՆՓԱԿ-ի նո­րա­րար փոր­ձա­ռու­թյու­նը: Ա­հա նրա հա­վա­տո հան­գա­նա­կը. «…Օ­ժան­դա­կել և քա­ջա­լե­րել ար­վես­տի բնա­գա­վա­ռում ան­կաշ­կանդ ար­տա­հայ­տու­թյու­նը, ստեղ­ծել ար­վես­տի ոչ կո­մեր­ցիոն մթ­նո­լորտ, ներ­կա­յաց­նել հայ­կա­կան ժա­մա­նա­կա­կից ար­վես­տը հա­մաշ­խար­հա­յին հան­րու­թյա­նը»: Այս մա­նի­ֆես­տում գա­ղա­փա­րա­կան մե­խը «ան­կաշ­կանդ ար­տա­հայ­տու­թյունն» է:
Ար­տա­հայտ­վել և ար­տա­հայտ­վում են: Ան­կաշ­կանդ և ա­նո­ղոք:
ՆՓԱԿ-յան ռազ­մա­վա­րու­թյան հնո­ցը Վե­նե­տիկն է (մի՞­թե ա­կա­մա զու­գա­հեռ չի քաշ­վում ՀՀ ա­ղե­տա­բեր սահ­մա­նադ­րու­թյան կն­քա­հայր տխ­րահռ­չակ Վե­նե­տի­կի հանձ­նա­ժո­ղո­վի գոր­ծու­նեու­թյան հետ):
1956 և 1958 թվա­կան­նե­րին հրա­շա­լի հայ գե­ղան­կա­րիչ Հով­հան­նես Զար­դա­րյա­նը Վե­նե­տի­կում մաս­նակ­ցում է բիե­նա­լե­նե­րի: Եվ զար­ման­քով նշում է, որ գա­ղա­փա­րա­կան խոր բո­վան­դա­կու­թյան, մարդ­կա­յին կեն­դա­նի ապ­րում­նե­րի, գե­ղար­վես­տա­կան ներ­դաշ­նակ ձևե­րի հետ մեկ­տեղ գրե­թե իս­պառ բա­ցա­կա­յում է ազ­գա­յին տար­րը:
Նո­րան­կա­խա­կան շր­ջա­նում ա­հա ինչ է նշում կեր­պար­վես­տա­յին գոր­ծու­նեու­թյան տա­ղան­դա­վոր կազ­մա­կեր­պիչ և նո­րա­րար հան­րա­հայտ Հեն­րիկ Ի­գի­թյա­նը. «Նկա­րիչ­նե­րի միու­թյան ան­դամ­նե­րից շա­տե­րը շփոթ­վա­ծու­թյան, լք­վա­ծու­թյան և ա­վե­լոր­դու­թյան զգա­ցում ապ­րե­ցին: Բախ­տի քմա­հա­ճույ­քին թողն­ված ե­րի­տա­սարդ­նե­րի մի մասն ա­գա­հո­րեն նետ­վեց արևմտաեվ­րո­պա­կան ու ա­մե­րի­կյան հին ամ­սագ­րե­րի փո­շե­պատ կույ­տե­րի վրա՝ ո­րո­նե­լով «նոր» գա­ղա­փար­ներ, ջա­նա­լով դրանք մե­խա­նի­կո­րեն ներ­մու­ծել մեր՝ ա­ռանց այդ էլ փուխր գե­ղար­վես­տա­կան մի­ջա­վայ­րի մեջ, ին­չը, բնա­կա­նա­բար, հան­գեց­րեց սո­վո­րա­կան բա­նա­գո­ղու­թյան և, որն ա­վե­լի վատ է, նպաս­տեց ար­հես­տի անկ­մա­նը»:
Փակ­վե­ցին դար­պաս­նե­րը, գոց­վե­ցին հու­սո դռ­ներն ու պա­տու­հան­նե­րը: Վար­կա­յին վա­րա­կի հա­մա­ճա­րա­կով ախ­տա­հար­ված մեր իշ­խա­նա­կա­ռա­վա­րա­կան վեր­նա­խա­վը պար­զել էր հայ ազ­գա­յին կեր­պար­վես­տում ազ­գա­յին էու­թյան ժխտ­ման դրո­շա­կը: (Սույն դրո­շը ա­լե­ծուփ փող­փո­ղում է մեր օ­րե­րում):
Դա­վա­դիր էին նփա­կյա­նա­կան­նե­րի դրսևո­րույթ­նե­րը: 1997-ին Դա­վիթ Կա­րե­յա­նը հռ­չա­կում է «Այլևս ոչ մի պատ­մու­թյուն» տա­րա­ծա­կան տեքս­տը: 2002-ին Լու­սի­նե Դա­վի­դյա­նը ներ­կա­յաց­նում է «Իմ ա­րյու­նը չի հի­շում ձեր պատ­մու­թյու­նը» լու­սան­կար­չա­կան բազ­մա­խոս­տում ինս­տա­լյա­ցիան: «Ձեր պատ­մու­թյու­նը» մեր հա­յոց պատ­մու­թյունն է: ՆՓԱԿ-յան տե­սա­բան և քա­րո­զիչ Վար­դան Ա­զա­տյա­նը ջեր­մե­ռան­դո­րեն անդ­րա­դար­ձավ վե­րոն­շյալ ցուց­քին՝ նշե­լով ի մաս­նա­վո­րի հետևյա­լը. «Լու­սան­կար­չա­կան այս ինս­տա­լյա­ցիան կա­րող ենք ըն­թեր­ցել որ­պես հայ­կա­կան հա­սա­րա­կու­թյան գի­տակ­ցու­թյու­նը հա­յոց պատ­մու­թյամբ լվա­նա­լու դեմ հա­կա­ռեակ­ցիա»:
Այս հա­կաազ­գայ­նա­կա­նու­թյան թի­կուն­քում հայ­կա­կան պե­տու­թյունն էր կանգ­նած իր ա­ներևույթ զրահագ­նաց­քնե­րով: (Աս­վա­ծը հն­չեց զգաց­մուն­քա­յին հռե­տո­րա­բա­նու­թյա՞մբ: Ա­մենևին: Տե­սեք. 2002-ին ՀՀ կա­ռա­վա­րու­թյան թիվ 202 ո­րոշ­մամբ ՆՓԱԿ-ին ան­վար­ձա­հա­տույց ի գոր­ծա­ծում հան­ձն­վեց հրա­շա­լի ե­ռա­հարկ շի­նու­թյու­նը, ո­րը ՀՀ-ի, այն է՝ ժո­ղովր­դի և պե­տու­թյան սե­փա­կա­նու­թյունն է: Դուք, խնդ­րում եմ, հի­շեք, թե ինչ շենք կամ տա­րածք է ՀՀ կա­ռա­վա­րու­թյու­նը նվի­րա­բե­րել հայ ար­վես­տին, գի­տու­թյանն ու մշա­կույ­թին 1991-ից մինչ օրս: Զուր մի փնտ­րեք, չեք գտ­նի): ՆՓԱԿ-ի գա­ղա­փա­րա­կան ստն­տու­նե­րից մե­կը՝ Վե­նե­տի­կի 47-րդ բիե­նա­լեի պա­տաս­խա­նա­տու և խնա­մա­կալ Ջեր­մա­նո Ջե­լան­տին, հայ ար­վես­տա­գետ­նե­րի մաս­նակ­ցու­թյամբ կա­յա­ցած ցու­ցա­հան­դե­սի պատ­կե­րագր­քում ուղ­ղա­կի շա­րադ­րեց վե­նե­տի­կյան այս դա­վա­դիր գոր­ծըն­թաց­նե­րի ռազ­մա­վա­րու­թյու­նը. «Ար­վես­տա­գե­տը պատ­կա­նում է ոչ թե ազ­գին, այլ ար­վես­տի պատ­մու­թյա­նը… մենք մար­տահ­րա­վեր ենք նե­տում տա­րած­քայ­նու­թյա­նը՝ փոր­ձե­լով ար­վեստն ա­զա­տել ազ­գա­յին հատ­կա­նիշ­նե­րից»:
Ա­հա բնո­րոշ մի գե­ղան­կար, ո­րի հե­ղի­նա­կը Ար­ման Գրի­գո­րյանն է. «Հա­յե­րը սի­րում են Ռեմբ­րան­դին» (1994 թ.):
Ա­հա նաև երդ­վյալ նփա­կյան­ներ Կա­րեն Անդ­րեա­սյա­նի և Կա­րի­նե Մա­ցա­կյա­նի «քերթ­վածք­նե­րը»: Մեկ­նա­բա­նու­թյուն­ներն ան­տե­ղի՞ են: Բնավ: Ա­հա մի դր­վագ Մար­տին Մի­քա­յե­լյա­նի «Կեց­ցե ա­զա­տու­թյու­նը» հրա­պա­րա­կու­մից («Հայ ար­վեստ», 2002 թ.). «…ՆՓԱԿ-ը ա­զատ, ան­կախ Հա­յաս­տա­նի ծնունդն է՝ թերևս շու­կա­յա­կան հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի, կա­պի­տա­լիզ­մի, տն­տե­սու­թյան, քա­ղա­քա­կա­նու­թյան, մշա­կույ­թի գլո­բա­լաց­ման, հա­մընդ­հա­նուր «կոլ­խո­զի» ջա­տա­գո­վը: Նրանց վար­քին հետևե­լիս հա­վա­տում ենք ֆրան­սիա­ցի սո­ցիո­լոգ­նե­րից մե­կի այն պնդ­մա­նը, թե մենք ար­վես­տի հո­գե­վար­քի վկա­ներն ենք»:
ՈՐ­ՊԵՍ ՎԵՐ­ՋԱ­ԲԱՆ
Ան­կաս­կած տե­ղին է բնու­թագ­րումս՝ ՆՓԱԿ-ը կեր­պար­վես­տի ա­ղանդ է: Այն պետք է օ­տա­րե՞լ երկ­րից: Ա­մենևին: Անհ­րա­ժեշտ է ազ­գայ­նաց­նել ՆՓԱԿ-ին նվի­րա­բե­րած շքեղ շեն­քը և ստեղ­ծել ար­դի հայ ազ­գա­յին կեր­պար­վես­տի ռազ­մա­վա­րա­կան հիմ­նա­րար մի ծրա­գիր: Այ­սինքն՝ պե­տու­թյու­նը ի­րա­կան պար­տա­վո­րու­թյուն զգա նկար­չի հան­դեպ, վե­րա­կանգ­նի պե­տա­կան պատ­վե­րի ինս­տի­տու­տը, հայ ժա­մա­նա­կա­կից կեր­պար­վես­տը դուրս բե­րի հա­մաշ­խար­հա­յին շու­կա­ներ, ըն­դու­նի օ­րենք նկար­չի մա­սին, ձևա­վո­րի կեր­պար­վես­տի ներ­քին մր­ցու­նակ շու­կա և, ի վեր­ջո, էա­պես գի­տակ­ցի, որ ար­դի կեր­պար­վես­տի վա­ճառ­քով ար­տա­քին աշ­խար­հում կա­րող է առն­վազն կրկ­նա­պատ­կել պե­տա­կան գան­ձա­րա­նը:
Ի դեպ, քա­ղա­քա­կիրթ աշ­խար­հում շատ բարձր են գնա­հատ­վում սոց­ռեա­լիզ­մի շր­ջա­նի գոր­ծե­րը: Գնա­հատ­վում են նաև մի քա­նի հայ նկա­րիչ­ներ, ո­րոնք հա­ջո­ղու­թյան են հա­սել բա­ցա­ռա­պես սե­փա­կան ջան­քե­րով:
Ժա­մա­նա­կա­կից հայ նկա­րի­չը հա­սակ առ­նե­լով հայ­տն­վում է ֆան­տաս­մա­գո­րիա­յի (կամ էլ գու­ցե տրա­գի­ֆար­սի) խոր­խո­րա­տում, զի ստա­նում է նվաս­տա­ցու­ցիչ թո­շակ, քան­զի նրա տաս­նա­մյակ­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան կյան­քը աշ­խա­տանք չի հա­մար­վում:
Ի դեպ, կեր­պար­վես­տում գոր­ծու­նեու­թյան ե­րեք բնու­թագ­րիչ ար­տա­հայ­տու­թյուն­ներ կան՝ «ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն», «գործ» և «աշ­խա­տանք»: Իսկ այժմ լյառն Ա­րա­րա­տի հա­յաց­քի ներ­քո փակ­վել են հայ նկա­րիչ­նե­րի (այն է՝ գե­ղան­կա­րիչ­նե­րի, քան­դա­կա­գործ­նե­րի, գրա­ֆիկ­նե­րի, դե­կո­րա­տիվ-կի­րա­ռա­կան ար­վես­տի նկա­րիչ­նե­րի և ար­վես­տա­բան­նե­րի) հու­սո դռ­նե­րը:
Ե՞րբ կբաց­վեն դռ­ներն հու­սո…
Վրեժ Ա­ՌԱ­ՔԵ­ԼՅԱՆ
Դիտվել է՝ 5956

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ

ԲեռնելԲեռնել

Ասում են...

. .

Տարածաշրջանային

Իրանի և Հայաստանի բարեկամությունը բխում է մեր երկու երկրների շահերից

Իրանի և Հայաստանի բարեկամությունը բխում է մեր երկու երկրների շահերից

Բոլորը խոսում են ԱՄՆ-ի նոր նախագահ Թրամփի հակաիրանական լինելու մասին։ Այս ֆոնին նաև բարդանալու է մեր գործը։

Սոցցանցային գրառումներ

Մենք ուրիշ մոլորակի վրա ենք ծնվել, որը, զավեշտալի զուգադիպությամբ, էլի Երկիր էր կոչվում
Մենք ուրիշ մոլորակի վրա ենք ծնվել, որը, զավեշտալի զուգադիպությամբ, էլի Երկիր էր կոչվում

Բաժնի բոլոր նորությունները »

«Իրատես» թերթի արխիվից

Ինչո՞ւ ենք մենք հայրենիքը վիրտուալ սիրում
Ինչո՞ւ ենք մենք հայրենիքը վիրտուալ սիրում

Բաժնի բոլոր նորությունները »

Ծաղրանկարչի կսմիթ

Սե­փա­կա­նաշ­նորհ­ված պետ­բ­յու­ջե
Սե­փա­կա­նաշ­նորհ­ված պետ­բ­յու­ջե
2024 © Irates.am
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս ակտիվ հղումը Irates.am-ին պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն առանց Irates.am-ին հղման արգելվում է: Կայքում արտահայտված կարծիքները պարտադիր չէ, որ համընկնեն կայքի խմբագրության տեսակետին: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում: Էլեկտրոնային հասցե՝ info@irates.am
ԲաժանորդագրվելԳործընկերներՀետադարձ կապ
.