Նախապես ներողություն եմ խնդրում հրեա ազնիվ ժողովրդից հոդվածիս վերնագրի համար: «Ա՛յ...» ասելով ես նկատի ունեմ հրեա ժողովրդի անազնիվ քաղաքական գործիչներին, ժիդերին, խաբեբաներին, որոնք դարեր շարունակ իրենց «նեղազգային» շահից ելնելով ընդհանրապես ծառայել են ստորությանը, մութ ուժերին, թուրքին, աշխարհի առաջին ցեղասպան կառավարողներին:
Այդ սիոնիստներն էին, որ ոգևորում էին թուրք կառավարողներին և առաջին շարքերում էին Հայոց ցեղասպանության կազմակերպման գործում:
Թուրքերը կազմակերպեցին և առայսօր չեն մարսել այդ մեծ արյունը: Նրանց պատասխանատվության հարցը առջևում է:
Քրդերն այսօր սուր ոսկորի պես խրվել են նրանց կոկորդում:
Սակայն այսօր ասելիքս ո՛չ թուրքն է, ո՛չ էլ քուրդը: Նրանց փոխադարձ ոչնչացումը Աստծո կամոք դեռ առջևում է:
Թուրքերը օրինակ ծառայեցին Հիտլերի համար, և նա ոչնչացրեց այնքան հրեայի, որքան հասցրեց: Ես դա համարում եմ Աստծո մեծագույն պատիժը հրեաների համար, որ սեփական ժողովրդին մատուցեցին սիոնիստները:
Հոլոքոստից հետո ստեղծվեց Իսրայել պետությունը, որն առայսօր անցել է բոլոր այն սահմանները, որ նախատեսել էր ՄԱԿ-ը հրեական պետություն ստեղծելու ժամանակ:
Այսօր հոլոքոստ ապրած ժողովուրդը ամեն օր ցեղասպանում է պաղեստինցի ժողովրդին, այսօր հրեական պետությունը մեծ Իսրայելի գաղափարով տարված խաղաղ ժողովրդից վերածվել է ագրեսորի, հրեական խորամանկությամբ ոչնչացնում է իրեն շրջապատող արաբական խաղաղ պետությունները:
Այսօր Մերձավոր Արևելքը իսկական գեհենի է վերածել Իսրայելը:
Այսօր աշխարհի հզոր պետությունները կառավարում են հրեաները:
Իսրայել պետության ձեռքերն այսօր թաղված են արյան մեջ: Որքան էլ Իսրայելն ապավինի իր մտքին, խելքին, ռազմական հաջողություններին, միևնույն է, ամեն ինչ ունի սկիզբ և վերջ, մանավանդ երբ պետությունը, հարևանների հետ խաղաղ ապրելու իրավունքը մոռանալով, փորձում է ամեն ինչ լուծել խորամանկությամբ և զենքի ուժով:
Որքան էլ այսօր Իսրայելը սպանի պաղեստինցիներին, միևնույն է, նա չի կարող կոտրել այդ ժողովրդի ապրելու իրավունքը: Եթե տարիներ առաջ Իսրայելը չգերազանցված գլադիատոր էր Պաղեստին պետության նկատմամբ, այսօր Պաղեստինում գործող ռազմական ուժն արդեն նկատելի է: Իսրայելական պետության վերջին մարդասպան գործողությունների նկատմամբ Եվրոպան գործում է ճիշտ և ճիշտ այնպես, ինչպես XIX-XX դարերում թուրքերի հայասպան քաղաքականության նկատմամբ, թուղթ ու թանաք չխնայելով: Եվ ինչն է զարմանալի, երբ առաջին ցեղասպան պետությունը խոսում է մարդասիրությունից, քննադատում է Իսրայելի վարքագիծը, նրա արարքը գնահատելով որպես ցեղասպանություն, և ի պատասխան թուրքի վարքագծի` Իսրայելի քաղաքական գործիչների մեջ մեկեն ծայր են առնում մարդասիրական զգացումներ, և սկսում են թուրքին հաթաթա տալ, շրջանառության մեջ դնել Հայոց ցեղասպանության հարցը: Այդ երկու պետությունների ղեկավարների գործողությունները կարելի է բնութագրել միայն մեկ բառով` ժամանակակից քաղաքական մի պոռնիկ մյուսին ասում է.
-Ա՛յ պոռնիկ, մոռացե՞լ ես քո անցյալը:
Անցյալի անբարոյականի արարքն այսօր պարզ է, բայց որ մեր օրերի պետության անբարոյական գործիչներն իրենց խաթրին կպչողին փորձում են ահաբեկել հայերիս ցավի հաշվին, ինձ համար ավելի ստոր են:
Սոկրատ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ
Հ.Գ. Թող վիրավորական հնչի, բայց չեմ կարող չասել, այ..., ամեն անգամ մի՛ խաղա մեր վերքի հետ, երբ քեզ հավատարիմ շուն ընկերդ երբեմն գժտվում է քեզ հետ: Ինձ համար և՛ հանցագործը, և՛ անձնական շահերից ելնելով հանցագործի վրա հավայի հաչոցով սպառնացողը նույն շունն են: