Ինչպես Ղարաբաղն էին պաշտպանում հայերը, այդպես էլ հայությունը պիտի պաշտպանի Սիրիան, այսինքն` հայությանը

Ամիսներ առաջ գրել էի, որ Ասադը չի տապալվելու, որքան էլ դժվար լինի նրա վիճակը, միևնույն է, նա հաղթելու է:
Անցած մեկուկես տարին ցույց է տալիս, որ Սիրիայի ամբողջ ժողովուրդը չէ, որ դեմ է Բաշար Ասադին: Եթե Մուբարաքին դեմ էին Կահիրեի հրապարակը լցված միլիոնավոր մարդիկ, ապա Ասադի պարագայում այդպես չէ: Բացի զինվորականներից, Ասադին պաշտպանում են ժողովրդական լայն զանգվածները, այլապես Ասադն այդքան երկար չէր դիմանա: Ասադի հակառակորդը սիրիացի ժողովուրդը չէ, այլ ամբողջ Արևմուտքը և նրա «անհավատարիմ շունը» (այդ արտահայտությունը վերցված է ամերիկացի մի լրագրողից), որը ստեղծված վիճակում փորձում է սեփական ոսկորը թռցնել Սիրիայի հնարավոր բզկտվող մարմնից: Որ Սիրիան չէր կարող ստեղծված բարդ վիճակում ռմբակոծել Թուրքիայի տարածքը, չի կարող ժխտել բանական և ոչ մի արարած: Բայց որ Թուրքիայի պատվերով կարող էր «ազատագրական» բանակը պայմանավորվածության համաձայն ռմբակոծել նրա տարածքը, հասկանալի է: Մե՛կ թուրքն է ֆաշիստի համար օրինակ ծառայում, մե՛կ ֆաշիստի հնարանքն է թուրքի համար ուսանելի: Մի՞թե հիտլերականները չէին լեհական բանակի համազգեստով հարձակվում Գերմանիայի վրա, ինչը որպես պատրվակ օգտագործելով` Գերմանիան հարձակվեց Լեհաստանի վրա: Այսօր նույն մեթոդով թուրքը չի կարող գործել հասկանալի պայմաններով, ուրեմն մնում է հրթիռակոծությունը: Թուրքիայից բացի, «ազատագրական» (իրականում` վարձկան) բանակին օգնում են ամբողջ Արևմուտքը, ԱՄՆ-ը, անգամ մի շարք արաբական երկրներ:
Ասվածից երևում է, որ Սիրիայի ժողովուրդը չի կռվում Սիրիայի ժողովրդի դեմ, այլ նրա հավաքագրված մի մասը, վարձկանների օգնությամբ, կռվում է սեփական երկրի դեմ:
Այդ մեկուկես տարում հայկական համայնքը պահպանում էր դրական չեզոքություն: Ճիշտ էր դա, թե ոչ, դժվար է միանշանակ պատասխանել: Եթե լիբանանյան քաղաքացիական տասնհինգամյա պատերազմի ընթացքում հայերի չեզոքությունը ճիշտ էր, որովհետև այդ կռիվը նույն դավանանքը պաշտող ժողովրդի կրոնական տարբեր ճյուղերի միջև էր, ապա Սիրիայում այդպես չէ: Ազգաբնակչության հիմնական մասը (նաև սիրիական բանակի) կազմող սուննիները Ասադին դեմ չեն, Ասադին դեմ չեն նաև այլ դավանանքի սիրիացիները: Բոլորի համար (նկատի ունեմ հայերիս) պարզ է, որ, Աստված մի արասցե, Ասադի տապալումից հետո հայերի հարցը Սիրիայում մեկընդմիշտ լուծված կլինի: Հայկական համայնքի մեկընդմիշտ լուծման գործին է ուղղված Թուրքիայի նպատակը:
Հետևաբար նման պայմաններում հայկական համայնքն, իրավունք ունի շարունակելու չեզոքությունը: Չենք կռվում, ոչնչացվում ենք: Ասադի պարտության դեպքում, որպես համայնք, հիմնովին ենք ոչնչանալու Սիրիայում:
Եվ այդ վտանգի ազդանշանն է բարձրացրել իր «ՏՕՏ. մեր նավը կընկղմվի՞» հոդվածում Մանվել Քեշիշյանը, որը տպագրվել էր «Ազգ»-ում:
Վերնագիրը շատ դիպուկ է, ոչ թե խորտակվում է, այլ ընկղմվում է, այսինքն. կամաց-կամաց նավը սուզվում է, և նրա ուղևորների ճակատագիրը պարզ է. հնարավորության դեպքում թողնել նավը, դրա բացակայության դեպքում` գնալ նավի հետ ջրի հատակը:
Որպեսզի այդ համայնքը չկործանվի, չվերանա Սիրիայից, ելքը մեկն է. սիրիահայերն այդ երկրի լիարժեք քաղաքացիներն են, երկրին սպառնացող վտանգի դեպքում քաղաքացին պարտավոր է կանգնել իր երկրի, նրա օրինական ընտրված իշխանության կողքին:
Հոդվածագիրը բավականին խելացի դատողություններ է կատարում: Քանի որ հնարավոր չէ բոլորին անդրադառնալ, ուստի կհիշատակեմ ամենակարևոր մտքերը. «Մնաս բարով, Սիրիա... Որովհետև արդեն հայերս համոզում գոյացուցինք, որ մեզի հոս տեղ չմնաց: Այս եզրակացության յանգելու մեջ որպես հավաքականություն մենք ալ նույնքան հանցավոր ենք, որքան մեզ հոս չուզողները, որովհետև անտեր մնացինք որպես անհատ և որպես հավաքականություն: Որովհետև ոչ մեկ տեղական ղեկավար իրապես չհետաքրքրվեցավ, թե ով գնաց, ուր գնաց, ընդհակառակը` Հալեպը առաջին լքողները պատասխանատու դիրքերու վրա գտնվող անձինք եղան»:
Այսինքն` այսօր Սիրիայում կատարվում է այն, ինչ համարյա 100 տարի առաջ: Հարուստները փախչում են, ազգի անվտանգության համար պատասխանատուները լքում են ազգին, և մնացողները ակամայից վերածվում են անպաշտպան հոտի: Միանգամայն ճիշտ շեշտադրում է կատարում հոդվածագիրը: Ազգովին տեր կանգնենք այս գաղութին, նաև արևմտահայության համար, նաև ամբողջ արևմտահայության համար:
Ինչպես Ղարաբաղն էին պաշտպանում հայերը, իմ կարծիքով, այդպես էլ հայությունը պիտի պաշտպանի Սիրիան, այսինքն` հայությանը: Սիրիահայությունն այլևս չի կարող չեզոք մնալ, սիրիահայության փրկությունը զենքն է:
Սիրիահայության փրկությունը ամբողջ հայության գործն է: Սիրիահայությունը պիտի ստեղծի մի մարմին, որն իրավունք ունենա բանակցելու Ասադի հետ և զենք վերցնելու իր հայրենիքը (համայնքը) պաշտպանելու համար: Այդ մարմինը կարող է դիմել աշխարհի հայությանը ոչ միայն նյութապես, այլև կամավոր զինվորագրվել զենքով համայնքը պաշտպանելու համար:
Պաշտպանելով հայ համայնքը, մենք պաշտպանում ենք բարեկամ Սիրիային: Կորցնելով Սիրիան (խոսքը Սիրիա անվանը չի վերաբերում, այլ հայ ժողովրդի բարեկամ Սիրիային)` մենք կորցնում ենք Մերձավոր Արևելքի հայությանը, որի կորուստը մեր դարավոր թշնամու երազանքն է: Իսպանիայում 1937-ին կռվող սովետական զինվորի արյունը հենց այնպես չանցավ. Հալեպում կռվող հայի արյունն իզուր չի անցնի: Տեղին է նշել, թե Ֆրանսիայում կատարված հակահրեա կամ տեռորին զոհ գնացած մի քանի հրեայի մահը ինչպես էին դատապարտում աշխարհի հրեաները, և անգամ Իսրայելը:
Օգնելով Սիրիային, մենք կապացուցենք շատ կարևոր մի բան, որ իսլամ դավանող ազգերի հետ հայ ժողովուրդը պրոբլեմ չունի: Իհարկե, Թուրքիան և Ադրբեջանն ասածիս մեջ չեն մտնում:

Սոկրատ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Նիկոլին «քարշ տալու» սրբազան գործը դրված է հայ ժողովրդի վրա
• Ո՞վ է Գագիկ Ջհանգիրյանը
• Երբ այլևս չես լի­նի իշ­խա­նու­թ­յան, զին­վո­րա­կան տրի­բու­նա­լը վեր կհա­նի մեզ պար­տադր­ված պար­տու­թ­յան բո­լոր պատ­ճառ­նե­րը
• Հիմ­նա­կան մե­ղա­վո­րը հայ կա­ռա­վա­րող­ներն են
• Իմ գնա­լուց ա­ռաջ թող Հա­յաս­տա­նում ջր­հե­ղեղ լի­նի
• Ո՞րն է քո մատ­նու­թ­յան գի­նը, դա­վա­ճան պա­պի` ֆա­շիստ­նե­րին ծախ­ված ե­նո­քա­վան­ցի Նի­կոլ Փա­շի­ն­յա­նի դա­վա­ճան թոռ
• Խրախ­ճանք ժան­տախ­տի պա­հին
• Ո՛վ մարդ­կա­յին ար­դա­րու­թ­յուն, թո՛ղ ես թք­նեմ քու ճա­կա­տիդ
• Զոհ­ված­նե­րի ա­ր­յու­նը երկն­քից կան­չում է` պա­տե­րազ­մը հասց­նել հաղ­թա­կան ա­վար­տի
• «Պրո­ֆե­սիո­նալ» «իմ­քայ­լա­կան­նե­րը» կե­րան իմ 800 հակ յոն­ջան և …
• Նի­կոլ, իսկ դու ար­դա­րաց­վե՞լ ես, մաքր­վե՞լ ես քո քրեա­կան ան­ց­յա­լից
• Վե­հա­փա՛ռ, կրկ­նեք Գևորգ Հին­գե­րոր­դի օ­րի­նա­կը, ժամն է գոր­ծե­լու
• Պատ­մա­կան դեպ­քե­րի և դեմ­քե­րի հա­մե­մա­տա­կան վեր­լու­ծու­թ­յուն
• Որոշ բա­շի­բո­զուկ­ներ փոր­ձում են զրո­յաց­նել մեր կես­դա­ր­յա պայ­քա­րի ի­մաս­տը
• Արտա­կարգ և լիա­զոր դես­պան Ար­ման Նա­վա­սար­դ­յա­նին
• Վեր­նա­գի­րը վեր­ջում թող ընտ­րի ըն­թեր­ցո­ղը (պա­խա­րա­կե­լի՞ է, որ ո՛չ գո­միկ են, ո՛չ էլ տրանս­գեն­դեր)
• ՈՒ՞ր է մեզ տա­նե­լու այս գաղջ մթ­նո­լոր­տը
• Ո՞վ դուրս թո­ղեց Ղա­րա­բա­ղը բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցից
• Ձեր հերթն էլ կգա
• Ես` որ­պես ՀՀ քա­ղա­քա­ցի, հայ­տա­րա­րութ­յուն եմ տա­լիս ժա­մա­նա­կին հորդ կա­տա­րած հան­ցա­գոր­ծու­թ­յան մա­սին

Մեկնաբանություններ