Ալիևի վերջին հարցազրույցում հնչած հայտարարություններից և պնդումներից հետո շարունակել լուրջ դեմքով «խաղաղության պայմանագիր» կոչվող ֆարսի քննարկումն ու մեկնաբանումը կամ իշխանական «խաղաղության խաչմերուկ» նախընտրական բրոշյուրի պարզաբանումն ու «հնարավորությունների» վերլուծությունը նույնն է ինչ անձամբ դառնաս քարոզչական գործիք, լայն բացես օվերտոնի պատուհանը և օգնես այս իշխանությանը սեփական քարոզչական թեզերի և ադրբեջանական նարատիվների տարածման ու դրանց հետ համակերպման գործում:

Բոլոր ժամանակներում Ադրբեջանը մեզանից շատ զենք է ունեցել:

Խոսելով հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների և սահմանից զորքերի հայելային հետքաշման մասին՝ Ադրբեջանի նախագահն ասել է, «Մենք ոչ մի տեղ էլ չենք գնա, ոչ մի քայլ չենք անի ո՛չ 2021 թվականի մայիսին զբաղեցրած դիրքերից, ոչ էլ 2022 թվականի սեպտեմբերին զբաղեցրած դիրքերից, որովհետև…»: «Որովհետև»-ն այս պարագայում արդեն էական չէ, եթե Հայաստանը բավարարի մի «որովհետև»-ը, անմիջապես կպարտադրվի հաջորդը և այդպես՝ շարունակ:

Ադրբեջանի հռետորաբանության մեջ որևէ փոփոխություն չկա, չնայած, «խաղաղության» քողի տակ Հայաստանի իշխանությունը Արցախը ոչ միայն ճանաչել է Ադրբեջանի տարածք, այլև ստանձնել պարտավորություն, որ հետայսու էլ Հայաստանը որևէ հավակնություն չի ցուցաբերելու պատմական հայրենիքի այդ հատվածի նկատմամբ։ Ալիևի ռազմաշունչ հռետորաբանությանը Նիկոլի արձագանքը սահմանափակվեց իր թերթում հրապարակված նյութով, որտեղ Հայաստանի հասցեին հնչեցված սպառնալիքները որակվեցին նախընտրական պոպուլիզմ, թե իբր դրանք ընտրությունների նախաշեմին բացառապես ներքին լսարանի համար արված հայտարարություններ էին։ Իրականում «չեմբեռլենյան» անհեթեթ մխիթարություն է հենց «Հայկական ժամանակի» հրապարակումը։

Թուրքիայի ու Ռուսաստանի հարաբերություններում սառը քամիներ են սկսել փչել:

Ալիևի երազած ու ձեր ամենօրյա ռեժիմով կրկնվող Հայաստանը Երևանի խանություն դարձնելու բայեղուշությունը իրական չէ:

Էկվադորում, ըստ էության, քաղաքացիական պատերազմ է սկսվել. հակադրության կողմերից մեկը մաֆիոզ խմբավորումներն են:

2024 թվականը աշխարհում և մեր տարածաշրջանում լարված է լինելու։ Դրա մասին են վկայում գերտերությունների կողմից արվող նախապատրաստական քայլերն ու նախընտրական-հետընտրական ծրագրերը։

Հաճախ ասում են, թե կարևորը ապագան է, բայց պետք է այս պարզունակ գլուխներին հիասթափեցնել` անցյալ-ներկա-ապագա կապն անխափան է, իսկ այդ կապի խափանումը բերում է ապագայի այլասերման կամ այլակերպման։

Ես ամբողջովին համերաշխ եմ իմ բարեկամ Vahe Aghajanyan-ի առաջարկի հետ. Հայաստանում կարող է և պետք է լինի քաղաքական մեկ կոնսենսուս՝ Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարական և առանց նրա մասնակցության արտահերթ ընտրությունների անցկացում: