Մամոլից տեղեկացայ, որ միասնական թիմի ցանկութիւն է եղել․․․ եւ չի իրականացել։ Այդ ուղղութեամբ իմ զանգերն էլ անարձագանք էին մնում։ Եւ Րաֆֆի Հ․-ն էր շատ զբաղուած եւ Հրանտ Բ․-ը։ Ճշգրիտ հարցումներով 5 օր առաջ Ս․Ս․-ն ուներ 43-45%, իսկ ՊՀ-ն, ՀԲ-ն եւ ՐՀ-ն՝ 5-35%: Եռեակի միասնաբար հանդես գալու դեպքում ՍՍ-ն ունենում էր 30%, իսկ եռեակը՝ 67-69% (սա քուէարկողների՝ ընտրութեան մասնակցողների թվում)։ ՈՒզում էի առաջարկել ծանոթանալ այս թվերին եւ նոյնիսկ միասնական ուժերով ստուգել այս հրաշքը։ Բայց սիրելի գործընկերներս միասնաբար հաղթանակի ձգտելու փոխարեն մտածում էին ինչպէս բարձրացնել իրենց պարտութեան տոկոսները։ Եւ արդեն ասում էն՝ ուշ է։

Երանի էն օրերին, Հովհաննես, երբ ընկերներով Արագած սարն էինք բարձրանում, մեզ հետ տանելով լավաշ, պանիր, պոմիդոր ու վարունգ, դեղձ ու ձմերուկ: Դա ե՞րբ էր...

Քաղաքակիրթ աշխարհում վաղուց է ընդունված անմեղության կանխավարկածը: Հայաստանում վարակի պես տարածվում է հակառակը` մեղավորության վարկածը, անվստահության, համատարած կասկածանքի, դավադրության տեսությունների մթնոլորտը` հիվանդ և թույլ հասարակության ախտանիշներ: Ռուսներն ասում են՝ "Մոսկվան արցունքներին չի հավատում":

Պարույր Հայրիկյանի այսօրվա հայտարարությունը, դատելով արձագանքներից և վերլուծելով ստեղծված ներքաղաքական դիսկուրսը` 1. խառնեց այն շրջանակների խաղաքարտերը, որոնք կագնած էին մահափորձի հետևում:

Նոր եմ վերադառնում «Գարեգին Նժդեհ» ֆիլմի դիտումից: Նման ֆիլմից հետո խոսելդ չի գալիս, որովհետև ամփոփվում ես ինքդ քո մեջ: Չեմ ամաչում ասել. սկզբից մինչև վերջ ֆիլմն աչքերիցս արցունքներ քամեց, և դրանք միայն սքանչացումի արցունքներ չէին:

Պարզէն ալ պարզ է, որ ՀՀ գործող իշխանութիւնը պիտի վերարտադրուի նախագահական բեմականացած «ընտրութիւններուն»: Քսան տարուան մէջ այդպէս ալ մեր երկիրը երբեք չկայացաւ որպէս քաղաքացիներու ազատ եւ արդար ընտրութեամբ կայացած, ժողովուրդին իրաւ մեծամասնութեան կամքը արտայայտող իշխանութիւն, որ ՀԱՇՈՒԵՏՈՒ ըլլար նոյն զայն ընտրած ժողովուրդին:

ՀՀ Սահմանադրության կոմպը կախել է այս օրերի կարծիքներից: Կարծքիներ ու կոչեր կան, որ քանի դեռ մահափորձը բացահայտված չէ, ուրեմն անհաղթահարելի խոչընդոտը վերացած չէ, ուրեմն, պետք է նոր ընտրություններ նշանակել: Բայց ե՞րբ նշանակել, եղբայր:

Այսպես ուրեմն, ազգը պիտի ընտրի իր առաջնորդին: Առաջնորդը նա՞ է, ում հետևից գնում են, թե՞ նա է, ով առջևից է գնում: Բառախաղ չեմ անում, պարզապես ես մեծ տարբերություն եմ դնում դրանց միջև՝ առջևից գնացողը պիտի վստահ լինի, որ իր հետևից եկողները շարունակելու են գալ, և Առաջնորդի հետևից գնացողն էլ կասկած չպիտի ունենա իր անցնելիք ճանապարհի ճշմարիտ լինելու վրա:

Ամենաինքնատիպը Պարույր Հայրիկյանի նախկին զինակից, ընտրապայքարում նրա մրցակից Արամ Հարությունյանի մեկնաբանությունն էր. «Դեռ լավ է, որ Պարույրն իր զենքը չի հանել, այլապես երրորդ կրակոցը կհնչեր, և այս անգամ ամեն ինչ անդառնալի կլիներ»: Եթե Ճիշտ եմ հասկանում՝ սա նշանակում է՝ Պարույրի զենքը կկատաղեցներ ահաբեկիչին և սա այս անգամ հաստատ կորոշեր սպանել իր հետ գոտեմարտի բռնված մարդուն:

Դե բավական է, էլի, ինչքա՞ն կարելի է հակառակորդներին ուրախանալու առիթ տալ: Առավոտից կարդում եմ Պարույր Հայրիկյանի անչափ ցավալի մահափորձի հետ կապված ամենատարբեր մեկնաբանությունները: Հիմա էլ տպավորություն է ստեղծվում, որ այս առավոտ Հայաստանում արթնացել է... մեկ միլիոն Շերլոկ Հոլմս: