Դիլիջանի կենտրոնը հիվանդանոցին կապող հետիոտնի կարճ ճանապարհը ամիսներ շարունակ ավերված է:

Բաբայան Սամվելն ասում է` Արցախը հանձնել ենք «մենք բոլորս» և շեշտում, որ Արցախի հանձնման հիմքը բացառապես նոյեմբերի 9-ի փաստաթուղթն է:

Թույլ հասարակություններում համեմատաբար լուրջ մարդիկ շատ խոցելի են և անընդհատ սպասում են հարված որևէ կողմից ու, որպես կանոն, օգնություն չեն էլ սպասում որևէ մեկից։

Այս հարցերը բնականաբար չեն հնչի:

Ռուսաստանը քայլ առ քայլ հասունացնում է գլոբալ միջուկային ճգնաժամ ԱՄՆ հետ, որի արդյունքում ԱՄՆ-ը և ՆԱՏՕ-ն ստիպված են լինելու կատարել Ռուսաստանի կողմից ներկայացված անվտանգության երաշխիքների մասին պահանջները և հետ քաշվել հետխորհրդային տարածքից։

Մարդուս կյանքի միջին տևողությունը յոթանասուն տարի է: ՈՒզի-չուզի մի ութ-ինը ժամը պետք է քնի, որը կազմում է այդ հերն անիծած յոթանասուն տարվա մեկ երրորդը: Քնի այս պարագան սոսկալի անաչառ է, այսինքս կապ չունի թե դու ով ես - վսյո, պիտի քնես:

Նիկոլ Փաշինյանը ուղիղ եթերում հայտարարել է, որ ակադեմիական քաղաքում վճարովի ուսուցումը չի բացառվի, բայց՝ ՀՀ քաղաքացի ուսանողների համար, ովքեր պատշաճ առաջադիմություն կցուցաբերեն, ուսման վարձ չեն վճարի. «Ակադեմիական քաղաքը ստեղծվելու է Երևանի 17-րդ թաղամասում՝ Արագածոտնի, Կոտայքի և Արմավիրի մարզերի հատման հատվածում։ Այս պահին այնտեղ ամայի տարածք է, բացի նախագծումից որևէ այլ աշխատանք չի տարվում։ Հաջորդ փուլով սկսվելու են շինարարական աշխատանքներ։ Դրանից դուրս ակադեմական քաղաքի շուրջ կարևոր և էական բովանդակային աշխատանք է կատարվում»։

Կար ժամանակ, երբ ինձ ճանաչողների ու հասկացողների պակաս չունեի Մայր Հայրենիքում: Այսօր այդ շատերի մեջ, կարծես թե քիչ են ինձ հիշողները, իսկ հիշողների մեջ, առավել քան քիչ, հասկացողները:

Որ հայոց պետականությունը «էն բանի» մեջ է՝ դա ամենավատ բանը չէ, որ կարող էր լինել այդ պետականության հետ: Առավել սարսափելին այն է, որ հայ ազգը հարմարվել է իր պետության այդ վիճակին և առանձնապես չի էլ ջղաձգվում : Համ էլ ժամանակ չունի այդ մասին նույնիսկ մտածելու՝ դեմը տոներն են, և պետք է լավ նախապատրաստվել, ուր մնաց՝ ջղաձգվի:

Կարլ Մարքսը չէր սիրում Լուի Բոնապարտին, և նրա հեղաշրջումից հետո 1851 թվականին հոդված գրեց՝ «Լուի Բոնապարտի բրյումերի 18-ը» խորագրով, որտեղ Հեգելից մի միտք է օգտագործում: Այսպես, հենց հոդվածի սկզբում Մարքսը գրում է. «Հեգելը մի առիթով նշել է, որ բոլոր մեծ համաշխարհային-պատմական իրադարձությունները և անհատականություններն ի հայտ են գալիս, ինչպես ասում են, երկու անգամ։ Նա մոռացել է ավելացնել. առաջին անգամ՝ ողբերգության, երկրորդ անգամ՝ ֆարսի ձևով»: