Վերջաբան

Օգոստոս, 2010 թվական, Թբիլիսի:

Երեկոյան Թբիլիսին իսկապես գրավիչ է: Քայլում ենք Ռուսթավելու պողոտայով: Զարմուհիս` Քրիստինան, որի հայրը հայ է, մայրը` վրացի, հարցրեց.

- Վահե՜, Երևա՞նն է սիրուն, թե՞ Թիֆլիսը, - երբևէ Երևանում չի եղել:

- Թիֆլիսը սիրուն է իր բնությամբ ու կոլորիտով,- չէի կարող անկեղծ չլինել,- Երևանը Թբիլիսիի հետ համեմատած` ճոխ քաղաք է:

Իջանք գետափ: Քայլեցինք` հիանալով Թբիլիսիի գեղեցկությամբ: Աջից այգի էր: Մտանք: Քրիստինան ցույց տվեց Հեյդար Ալիևի կիսանդրին, այսպիսի մակագրությամբ. «Թբիլիսիի պատվավոր քաղաքացի Հեյդար Ալիևին, եղբայրական վրաց ժողովրդից»:

Զավեշտ է չէ՞...

Ամեն ժողովուրդ, իշխանություն իրավունք ունի ցանկացած արձան ու կիսանդրի կանգնեցնելու, ցանկացած մակագրությամբ... բայց, ինչպե՞ս կարելի է անտեսել Թիֆլիսի, հիրավի իսկակա՜ն երախտավորներին:

Այսօր ողջ քաղաքում չեք գտնի մի հուշատախտակ անգամ, ուր փաստած կլինի, որ այս կամ այն շենքը պատկանել է, կառուցվել է որևէ հայի կողմից:

Թբիլիսիի քաղաքային առաջին հիվանդանոց. Ժողովուրդը մինչ օրս հաստատությունն անվանում է Արամյանցի անվամբ:

Երկար չարչարվելուց հետո վերջապես մտա ադմինիստրատիվ տնօրենի մոտ:

Ներկայացա: Ասացի, որ Հայաստանից եմ եկել, Արամյանցի վերաբերյալ մասունքներ, իրեր են հետաքրքրում... միգուցե ինչ որ բան պահպանվե՞լ է: Թեկուզ հին լուսանկարներ: Տնօրենը սիրալիր չեղավ, անգամ չհրավիրեց նստելու:

- Ոչինչ չգիտեմ, ոչինչ չի պահպանվել, - դեպի ինձ հազիվ երկու բառ նետեց և ձեռքով դուրս հրավիրեց:

Հիվանդանոցի տարածքում իմ հարցմանն ի պատասխան` մի բժիշկ ասաց.

«Հիվանդանոցը կոչվում է Արամյանցի անվան, քանի որ ժամանակին Արամյանց ազգանունով ոմն մեկը այստեղ, մուտքի մոտ արևածաղկի սերմ էր վաճառում...»:

Հիվանդանոցի հին շենքից դուրս եկա վիրավորված, ճնշված:

Քրիստինան էլ զգաց տնօրենի անհարգալից վերաբերմունքը: Չէր խոսում, կարծես ամաչում էր նրա փոխարեն:

- Ոչի՜նչ, միգուցե վաղը հյուրանոցում մի բան գտնենք...

«Մարիոթ–Թբիլիսի» հյուրանոցի աշխատակիցը պայմանավորված ժամից ուշացավ ... երկու ժամ: Սիրալիր հրավիրեց հյուրանոցի շքեղ նախասրահում նստելու, սիրալիր լսեց մեզ և նույնքան սիրալիր պատասխանեց, որ Արամյանցի մասին ոչինչ ինքը չգիտի, հյուրանոցի հին իրերից ու նկարներից ոչինչ չի մնացել, ամենը թալանվել ու ոչնչացվել է քաղաքացիական պատերազմի ժամանակ:

Հատված «Միքայել Արամյանց» գրքից:

Վսհե ԼՈՌԵՆՑ

Հ.Գ.

Գիրքը ձեռք բերելու համար զանգահարել 077936593, 099936593 հեռախոսահամարներով։

Մեկնաբանություններ