Չկա սցենար, ըստ որի, առանց սեփական ուժային բաղադրիչի որևէ կերպ հնարավոր կլինի պլստալը։ Տեսնենք այս մասով վերջին 3 տարում ինչ են արել ու ինչ ունենք։

Երևանն է կենտրոնը: Երևանի կենտրոնը: Ժամանակին Երևանի կենտրոնը դեմք ուներ, դեմք էր: Զգուշանում ու հաշվի էին նստում Երևանի հետ, իսկ հիմա հենց Երևանն է վախվորած ու թաքնված:

«Նոր Հայաստանում» ժողվարչապետ աշխատող Փաշինյան Նիկոլը տգետ մարդ է, համեմատաբար վերջերս է հասկացել, որ Նիդեռլանդներն ու Հոլանդիան տարբեր երկրներ չեն, երաժշտության մեջ նախընտրում է մուղամ, գրականությունից էլ անտեղյակ է, բացի հայոց գրականությունից, որից մի քիչ տեղեկացված է ԵՊՀ-ում մի քանի տարի սովորելու և չավարտելու շնորհիվ, իսկ հայոց գրականությունը կաթիլ է օվկիանոսի մեջ, այսինքն՝ չի կարելի է գրագետ մարդ համարել դրա գիտակին, եթե այլ բան չի սովորել:

Շատ հետաքրքիր է Էրդողանի պահվածքը այն բանյց հետո, երբ Արևմուտքը աստճանաբար համոզվում է, որ Ուկրաինայի հարցում իր սպասելիքները չեն արդարանում։

Բազում հետազոտություններ կան, և փաստարկված է, որ շաքարը վատ է առողջությանը, որ ֆիզիկական ակտիվության պակասը, հատկապես տարեցների համար, վատ է առողջությանը:

ՆԱՏՕ-ի արևելյան թևը ներկայիս բնագծերում պահելը ԱՄՆ-ի համար գնալով դառնալու է աննպատակահարմար` թե՛ զուտ ֆինանսապես, թե՛ ստրատեգիական առումով։ ԱՄՆ-ում սա հասկանում են, որովհետև, անկախ հանգամանքներից, Միացյալ Նահանգները ստրատեգիական հակառակորդ է դիտարկվում նախ և առաջ Չինաստանին։ Չինաստանը, փափուկ ուժի էքսպանսիայի շնորհիվ, բավականաչափ ամրացրել է իր դիրքերը հարավ-արևելյան Ասիայում, իսկ Հարավ-արևելյան Ասիան այն կենսատարածքն է, որը Միացյալ Նահանգներին թույլ պետք է տա հետագայում էլ պահպանելու գերտերության կարգավիճակը։ ՆԱՏՕ-ի արևելյան թևի երկրները նման կենսատարածք չեն դիտարկվում ԱՄՆ-ի կողմից` նախ և առաջ տնտեսական առումով, հետևաբար, այս ուղղությամբ ԱՄՆ-ի նահանջը դեպի նոր բնագծեր առաջիկա տարիներին անպայման կտեսնենք։

Ընդդիմությանը բարեկամական խորհուրդ տամ: Տղե՛րք, եթե վերջնականապես չեք կորցրել քաղաքական նյուխը, սկսեք ձեր բոլոր ռեսուրսների ինվենտարիզացիան և պահեք այն պատրաստ՝ ի աջակցություն տարերային բոլոր գործընթացների:

Վլադիմիր Պուտինը հստակ, առանց տողատակերի ու թաքուն մեսիջների աշխարհին հայտարարեց «Լեհաստանը հաբռգել է, աչք է տնկել ՈՒկրաինայի արևմուտքի վրա, ինչ-որ սպառնալիքներ է հնչեցնում Բելոռուսին։ Եթե հանկարծ բախտներդ փորձեք, ապա մեր զինանոցը շատ ուժեղ է միութենական պետության հանդեպ ոտնձգություն կատարողին պատժելու համար»։

Հայաստանի ինստուտուցիոնալ պատմությունը ունի իր օրինաչափությունները: Որևէ իշխանություն կրող կամ կրողների խումբ այդ օրինաչափություններից խուսափել կամ խուսանավել և այն օտարել չի կարողացել: Արցախը, լինելով երրորդ հանրապետության ստեղծման ինստիտուցիոնալ հենք, հանդիսանում է հենց այն քաղաքական անօտարելի օրինաչափությունը, որը եղել է, կա և լինելու է յուրաքանչյուր հայաստանյան իշխանության քաղաքական պատասխանատվության և իշխանություն ունենալ-չունենալու գինը:

Արցախում ընթացող դասական իմաստով ցեղասպանության մեջ Թուրքիայի շահագրգռությունը քաղաքագետները բացատրում են զուտ քաղաքական ասպեկտներով՝ մասնավորապես Մեղրու միջանցքով մեծ թուրանի գաղափարի կենսագործման մարմաջով, ինչը տրամաբանական է: