Երբ Արցախում մենք փառատոներ էինք անում՝ թուրքը զինվում էր։
Երբ Արցախում լավագույն կադրերին հանում, հալածում էին՝ թուրքը հզորանում էր։
Երբ Արցախում անգրագետներով լցնում էին պետական համակարգը՝ թուրքը կրթվում էր։
Երբ Արցախի զինված ուժերը համալրվում էին անգրագետ, բայց «դիպլոմավոր» սպաներով՝ թուրքը մարզվում էր։
Երբ Արցախի արդարադատություն ապահովող մարմիններում մոլեգնում էր անարդարությունը, սուտն ու կեղծիքը՝ թուրքը ապրում էր ավելի արդար։
Երբ պետական բյուջեն դարձել էր հարստացման աղբյուր՝ թուրքը ցնծում էր։
Երբ պետական համակարգում ոչինչ չանող, ծամոն ծամողն ավելի շատ էր վարձատրվում քան՝ հայրենիքի պաշտպանը՝ թուրքը հրճվում էր։
Երբ կրթությունը դարձել էր վերացական, ու կրթված մարդը՝ ծաղրի առարկա՝ թուրքը խելոքանում էր։
ՈՒ նման բազմաթիվ «երբ»-եր։
Լեռնիկ Հակոբյան