Մարդկությանը մեկ փայտիկով կառավարելու գործընթացը մոտենում է իր ավարտին

«Բաժանիր, որ տիրես»-ը ծեծված միտք է, անշուշտ, որը, սակայն, այս անբարո դարում ավելի արդիական է դարձել։ Այն գործում է բոլոր ասպարեզներում՝ տնտեսական, ֆինանսական, քաղաքական, ինչպես նաև բոլոր մակարդակներում՝ միջազգայինից սկսած, ընտանեկանով և միջանձնայինով վերջացած։

Եվ այստեղ դժվար է ասելը, թե ով է ավելի մեղավոր՝ բաժանո՞ղը, թե՞ բաժանվողը․ վերջինիս պարագայում անկասկած կա դավաճանության տարր։ Ուկրաինական հողի վրա եղբայրասպան պատերազմ է, որը նախապատրաստել, սադրել և իրականացնում է երրորդ կողմը։ Բայց այդ նույն երրորդ կողմը դա չէր կարող երբեք անել ո՛չ Չինաստանի, և ո՛չ էլ Պարսկաստանի հետ։ Նա այսօր էլ չի կարողանում Պարսկաստանը պառակտել, որովհետև, ընդհանուր առմամբ, նա չի կարող այնտեղ ոչ եղբորը եղբոր դեմ հանել, և ոչ էլ զավակին՝ ծնողի։ Հայրերի և որդիների հակադրությունը արևմտյան սոցիոմշակույթի տարր է, լիբերալիզմի հատկանիշ և իրականում արհեստական խնդիր է, որը, սակայն, դարձել է կարծրատիպ և հետևաբար՝ անվիճելի ճշմարտություն։

Հայաստանն այսօր ծայրահեղորեն այդ արժեքների կրողն է։ Եվ այդ է պատճառը, որ երկրի օրենսդիր մարմինը, որտեղ պետք է հավաքված լինեն ազգի իմաստունները, պատանեկան ակումբ է հիշեցնում, իսկ դատավոր կարող է դառնալ երեսուն տարեկան պատանին։ Այսօր ակնհայտ է, որ մարդկությանը զանգվածի վերածելու և մեկ փայտիկով կառավարելու գործընթացը մոտենում է իր ավարտին։ Սակայն ամեն ինչ չէ, որ գնում է ըստ մարդու կողմից նախագծված պլանի, բնականաբար և բարեբախտաբար։

Կարինե Հակոբյան

Մեկնաբանություններ