Մի քանի օր է` Արարատի մարզի Ավշար համայնքում կրքերը չեն հանդարտվում: Գյուղի միջնակարգ դպրոցի ուսուցչական կոլեկտիվն ու աշակերտները գործադուլ և դասադուլ են անում՝ պահանջելով նորընտիր տնօրեն Հերմինե Անդրեասյանի հրաժարականը: Ավշարցի ցուցարարները պնդում են՝ Անդրեասյանը դպրոցի փոխտնօրեն Գայանե Մարտիրոսյանին առանց պատճառի աշխատանքից ազատելու պահանջ է ներկայացրել, արհամարհական վերաբերմունք ունի կոլեկտիվի և դպրոցի կառավարման խորհրդի անդամների նկատմամբ:
Ավշարցիների բողոքի հիմքում Արարատի մարզպետ Գարիկ Սարգսյանի որդեգրած քաղաքականությունն է: Ըստ լուրերի՝ նորանշանակ տնօրենը Սարգսյանի մտերիմն է, իսկ Անդրեասյանի կողմից որպես փոխտնօրեն աշխատելու հրավիրված Աստղիկ Հարությունյանը` մարզպետի մորաքրոջ հարսը: Հոգնելով կոկորդիլոսների բուծման անպտուղ աշխատանքից ու այդպես էլ չհասկանալով՝ կոկորդիլոսն ինչ թռչուն է, մարզպետ Սարգսյանը, ըստ երևույթին, որոշել է խաչ քաշել երկկենցաղների վրա ու հանրակրթությամբ զբաղվել:
Նախկին իշխանություններին օր ու արև չտվող, պարսավող, քննադատող նորեկներն այնքան լավ են յուրացրել նրանց վերագրվող բարքերը, որ նույն քաղաքականությունն այժմ լավագույնս իրենք են բանեցնում. դպրոցի ու կրթական հաստատությունների ՀՀԿ-ական տնօրեններին փոխարինելու են գալիս «քայլ արածները»: Խնդրի մասին դեռ ամիսներ առաջ էինք գրել, երբ Չարենցավանի թիվ 3 հիմնական դպրոցի ուսուցիչներն ու աշակերտները պահանջում էին նախկին տնօրենի վերադարձը: Բայց վարչապետի «մռութիկ ջան, վաղը դասի կգնաս, չէ՞» հայտարարությունից հետո չարենցավանցիները համակերպվեցին նոր իշխանությունների թելադրած օրակարգի հետ ու, «քայլ անելով», հանգիստ նստեցին տեղները: «Իրատեսին» պարզ դարձավ, որ Չարենցավանի թիվ 3 դպրոցի տնօրենի փոփոխությունից հետո դպրոցում քաոսային վիճակ է ստեղծվել: Քաղաքական գործընթացներին ակտիվորեն մասնակցած աշակերտները դպրոցում անում են այն, ինչ ուզում են, մերժում են ներքին էթիկայի բոլոր նորմերը, սուլում են, գոռում-գոչում են ինչպես պատահի, դպրոց ելումուտի իրավունք ունի ցանկացած ոք և այլն:
Դպրոցները, բուհերը, քոլեջներն ու կրթական բոլոր տեսակի հաստատությունները, այո, պետք է ապաքաղաքական լինեն: Մարզպետի մորաքրոջ հարսը, մեկ այլ մարզպետի հարևանի հարսը պետք է աշխատեն դպրոցում բացառապես լավագույնը լինելու պահանջը բավարարելու դեպքում, այլ ոչ այն մտայնությամբ, որ ինչ-որ մի պահի կարող են օժանդակել իշխող ուժին: Դա անառողջ մթնոլորտի ձևավորման, երեխաներին կրթական միջավայրից կտրելու ու կենցաղային հարցերի մասնակից-գործիք դարձնելու մերժելի տարբերակ է:
Ավշարի դեպքերը, հուսով ենք, ազդակ կլինեն նոր իշխանություններին՝ թոթափելու «ինչպես կուզենք, այնպես կանենք» վտանգավոր մտածելակերպը: Մարզպետները, որ այդքան շահագրգիռ են տարատեսակ ազգականների հարսներին աշխատանքի տեղավորելու հարցում, այնքան անելիքներ ունեն, որ դպրոցի կառավարման մասին ամենաքիչը պետք է մտածեն:
Գարիկ Սարգսյանը, օրինակ, կարող է վերցնել կենսաբանության դասագիրքը և ուսումնասիրել երկկենցաղներին, դա ավարտելուց հետո չափման միավորները սերտել, որ պատկերացնի 40 հա և 40 հազար հա տարածքների տարբերությունը: Այդ ամենին զուգահեռ չէր խանգարի նաև բանավոր խոսքի մշակույթ ուսումնասիրելը՝ լեզվի հնարավոր սայթաքումներից խուսափելու համար:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ