Ակնհայտ է, որ ՀԱՊԿ և ԵԱՏՄ կառույցները որոշ ժամանակ անց կորցնելու են իրենց արդիականությունը, և դրանց գոյությունը ինքնին կդառնա անիմաստ։

Կոալիցիայում միավորված մի շարք հասարակական կազմակերպություններ սեպտեմբերի վերջին հանդես են եկել համատեղ կոչով, որտեղ ներառված են հայ-ռուսական հարաբերությունների ապակայունացմանն ուղղված պահանջներ։ Պահանջների թվում են ռուսական հեռուստառադիոհեռարձակումն անջատելու, ինչպես նաև Հայաստանում 102-րդ ռուսական ռազմակայանի տեղակայման և երկրից ՌԴ ԶՈՒ ստորաբաժանումների դուրսբերման վերաբերյալ բոլոր պայմանավորվածությունները խզելու կոչերը։ Այս ՀԿ-ների հիմնական թեզերից մեկն արմատական շրջադարձն է դեպի Արևմուտք և Ռուսաստանի հետ, առանց այն էլ վատթարացող հարաբերությունների միտումնավոր թուլացումը։

Հայաստանում մեկ օրով է պետք ապրել. վաղը կամ մեկ ժամ հետո չես իմանա գլխիդ ի՞նչ կգա։

Ժողվարչապետ փաշինյան նիկոլը հաբռգել է վերջնականապես. արդեն խոսում է ռուսական ռազմաբազայի դուրսբերման մասին: Քանի որ նա տգետ է, ի վիճակի չէ հասկանալ, թե ինչ աղետ է բերում իր դատարկ գլխին: Իսկ աղետը հետևյալն է:

Ակնհայտ է, որ Հայաստանը անշեղորեն գնում է դեպի Արևմուտք և մտնում է տարածաշրջանի թուրքական քաղաքական արբանյակային տիրույթ։

- Մենք ոչ մի թուփ չունենք հանձնելու, ոչ մի բլուր չունենք թշնամուն տալու: Կռվելու ենք ամեն միլիմետրի համար,-ասում էր Փաշինյանն ու մեռնելու ուղարկում հազարավոր տղաների:

Լա՛վ, ասենք արցախցիները մի կերպ տեղավորվեցին, բա սյունիքցիները, ջերմուկցիներն ու վարդենիսցիք որտե՞ղ են տեղավորվելու...

Նոր էլիտա ձևավորելու համար պետք է անտեսել եղածը և օգնել իրար ներքևում՝ «Չունենք, չկան դրանք» բանաձևով։ Միևնույն է, իրենց արդյունքը զրոյական է։

Համո Սահյանն այսպիսի տողեր ունի` -Իմ մահով ոչինչ չի փոխվի կյանքում, ՈՒ չի պակասի աշխարհում ոչինչ, Մի լույս կմարի հինգերորդ հարկում Կմթնեն մի պահ աչքերը քո ջինջ:

Ես, անկեղծ ասած, հարգանքով եմ վերաբերվում ՈՄԱ֊ի և մյուս երիտասարդական կառույցների կամավորական նախաձեռնություններին, բայց չեմ տեսնում նոր սերնդի այդ ջանքերում ամենակարևորը՝ ուղղակի ու անկեղծ բողոք ընդդեմ այն ամենի, ինչ կատարվում է մեր երկրում։ Պատմությունը շռնդալից տեղապտույտ է անում ժամանակակից Հայաստանում, որովհետև ամենաակտիվ, եռանդուն ու աշխույժ սերունդը վախենում կամ հրաժարվում է ձայն հանել ընդդեմ պիղծ ռեժիմի։