Մարդ պիտի մեջը եղանակի կուտակիչ ունենա։ Օրինակ՝ հիմա լա՜վ հով ա։ Նստել եմ բալկոնում, քամին խփում ա, զովանում եմ։ Հիմա կսեղմեի ներքևից չորրորդ ողս, եթե գտնեի, ու հովի կուտակիչը կսկսեր լիցքավորվել։ Իսկ վաղը՝ էն ճռճռան շոգին, կմիացնեի, հովը կփչեր, կզովանայի։ Թող ինչքան ուզում էր՝ շոգ աներ։

Մինչ խորհուրդները թվարկելը, հատուկ շեշտեմ՝ բոլոր էն մարդկանց, որ նստած իրենց տներում, «գործի տեղերում», հարևանի կողքին, ինքնաթիռում, կասկադներում, կամ մեկ այլ տեղ՝ հովուզով լռված են, ու իրենց «բարձր մեծությունից» իրավունք են վերապահում քննադատել, փնովել, փնթփնթալ, թե «էս ինչ ա, Սրբազան պայքարն էլ սրանց չհեռացրեց», հարկ եմ համարում հիշեցնել՝ մի նվնվացեք, մի նայեք կողքից, դիտորդի կարգավիճակից դուրս եկեք։

Լիներ ուրբաթ առավոտ։ Ես էլ զարթուցիչով յոթին դժվարությամբ ու քունս չառած արթնանայի։ Արագ պատրաստվեի, վերցնեի ուսապարկս ու տաքսիով շտապեի «Հայրենիք» կինոթատրոնի մոտ, որ հասցնեի Բերձոր գնացող ֆորդի մեջ տեղս զբաղեցնել։

Վրաստանի հավաքականը մեծ սենսացիա արեց՝ հաղթելով Պորտուգալիային, դուրս գալով Եվրոպայի առաջնության հաջորդ փուլ: Կեցցե՛ն վրացիները։ Ուզում եմ ասել՝ տարոսը Հայաստանին, սակայն...

«Քիչ բան եմ հիշում ես իմ դառն ու տխուր մանկությունից։ Ասես երազի մեջ միտս է գալիս մեջքը կորացած, կծկված տատս, նրա թևերի սուրմաները, կարմիր մահուդե գոտին։ Հիշում եմ մազը թափված մեր պառավ շանը, մեր չալ կատվին, որ ծտեր ու ծիծեռնակներ էր բռնում ու մտնելով հին կարասի հետևը` մռմռալով լափում»,- վաղ մանկության պատկերներն այսպես է վերակենդանացրել արձակագիր Սերո Խանզադյանը։

Եթե ամռանը դրախտի տոմս ես առել՝ հետադարձով, ուրեմն՝ քեզ Հայաստանի տոմս են տվել։ Եթե Ամերիկայից ես գալիս, կարող ա ուղիղ թռիչք չլինի՝ կարճ կանգառ կատարես որևէ քավարան-պետությունում, բայց հետո, ոնց էլ լինի, կհասնես Հայաստան։ Իսկ Եվրոպայից ավելի մոտ ա՝ համարվում ա, որ քավարանն արդեն անցել ես ու պատրաստ ես դրախտին։

Գրիգոր Զոհրապը բացառիկ ինքնատիպ, նորարար և ժամանակի առաջընթաց ոգու դրոշմը կրող մեծ արվեստագետ էր, որը մնայուն արժեքներով հարստացրեց մեր գրականությունը։ Լայն է նրա մտահորիզոնը․ գրականություն, իրավագիտություն, հրապարակախոսություն, քննադատություն, մանկավարժություն․․․

Զգո՜ւյշ, զգո՜ւյշ։ Եթե Եվրոպան է, որ կհնչեցնե այլասերումի ահազանգը, մի մոռնաք, որ այդ սարսափելի ախտը ամենեն առաջ մե՛ր ցեղին կսպառնա՝ իբրև հին ցեղի մը։

Հեթանոս մի թագավոր պահանջեց քրիստոնյա եպիսկոպոսից ուրանալ իր հավատքը:

1965 թվականին ամերիկացի մեծատաղանդ կինոռեժիսոր Սթենլի Կրամերը նկարահանեց իր հերթական ֆիլմը, որը անվանեց «Այս խելակորույս, խելակորույս, խելակորույս աշխարհը»: Անցել է 59 տարի Կրամերի տված բնութագրումից, և դժվար չէ պատկերացնել, թե աշխարհը ուր է հասել։ Այ, օրինակ, տասնյակ միջազգային կառույցներ են ստեղծվել (ՄԱԿ, ԵՄ և այլն), որոնց հիմնական անելիքը մարդկության կյանքը արժանավայել, բարեկեցիկ դարձնելն է, մինչդեռ Քեմբրիջ, Հարվարդ, Սորբոն ավարտած էս փողկապավոր պարոնները հասարակ մի էշ հեծնել չգիտեն (մոտենում են հետևից)։