Գնահատենք մեկմեկու, հավատանք և օգնենք միմյանց

Ցավալի է հասարակության անտարբերությունը ոճրագործության հանդեպ: Շարունակվում է եզդիների ցեղասպանությունը…
Սխալված չեմ լինի, եթե ասեմ, որ այսօր գրեթե աննկատ է մնացել եզդի ժողովրդի ցեղասպանությունը Իրաքի Հանրապետության Շանգալ եզդիաբնակ նահանգում: ԻՊ կոչեցյալի ահաբեկիչները կարծես թե օրեցօր ուժեղանում են, աշխարհի տարբեր վայրերից դրանց շարքերը համալրում են երիտասարդներ, աղջիկներ ու դպրոցականներ, նույնիսկ հակաիսլամական դաշինքի երկրներից:
Քարը նրանց գլուխը, բայց աշխարհը պարտավոր է հասկանալու, որ նրանց ոճրագործություններն ուղղված են ոչ միայն եզդի ժողովրդի, այլև մեր մոլորակի և աշխարհում ստեղծված բարոյական ու քաղաքական համակարգի դեմ: Որքան էլ դա կործանարար լինի մեր ժողովրդի համար, միևնույն է, աշխարհը պետք է ցավ ապրի, որ մեր օրերում տեղի է ունենում ցեղասպանություն, ահավոր ոճրագործություն: Աշխարհի հզորները պարտավոր են կանգնեցնելու սպանդը, այլապես վաղը կամ մյուս օրը ստիպված կլինեն իրենց տանը պայքարել ԻՊ չարիքի դեմ: Մինչդեռ, որքան էլ ցավալի է, աշխարհը գործում է ոչ թե հանուն մարդու իրավունքների, ժողովրդավարության, այլ շահի տեսանկյունից։ Դժբախտաբար ամենուր գերական շահն է դարձել:
Իրաքի Շանգալ եզդիաբնակ մարզում մեր ժողովուրդը ենթարկվեց ահավոր ոճրագործության։ ԻՊ-ի հրեշները եզդիների նկատմամբ այնպիսի ոճիրներ գործեցին, որ նույնիսկ ամենազարհուրելի երազներում հնարավոր չէր տեսնել: Դաժան խավարը պատել է մեր տունը, մեր բնօրրանը, ամենուր մահ է: Արդեն 10 ամիս է, ինչ շարունակվում է ոճիրը, բայց մենք ոչ մի կերպ մեր կողքին չենք տեսնում մեր անկեղծ բարեկամին, մեզ անշահախնդիր օգնող ձեռքը: Սակայն աշխարհի անտարբեր «հզորներ», իմացե՛ք, անկախ ձեր որոշումներից, եզդի ժողովուրդը կարողանում է պաշտպանել իրեն, ինքն է բուժում իր վերքերը: Եզդիական տարբեր զինված ջոկատներ արդեն ռեալ պայքարում են ԻՊ-ի հրեշների դեմ: Ազատագրում են մեր գերիներին, մեր բնօրրանը, մեր Շանգալը, որի վրա 6000-ամյա պատմություն ունեցող եզդի ժողովուրդը ապրել և արարել է մինչ օրս:
Այսօր, երբ գերությունից տարբեր ճանապարհներով ազատում են մեր ժողովրդի զավակներին, ԻՊ-ի հրեշները դիմում են ստոր քայլերի: Գերության մեջ գտնվող եզդիներին, ըստ իրենց, «պատժում են» ազգակիցների փախուստի համար: Ականատեսների պատմելով` մի քանի խումբ եզդիների ազատագրելուց հետո ԻՊ-ի հրեշները Մոսուլ քաղաքի մոտ գտնվող ստրկության ճամբարում հավաքել են եզդիների 12-14 տարեկանից բարձր բոլոր երեխաներին և կանանց, շուրջ 500-600 հոգու առանձնացրել են «պատժելու համար»: Պատմում են, որ շուրջ 100-150 հոգու արդեն սպանել են: Մի մասին էլ տեղափոխել են Սիրիայի խորքերը: Դիմում եմ ՄԱԿ-ին, միջազգային մյուս կազմակերպություններին. միջամտեք և ազատեք եզդի գերիներին, թե չէ նրանց էլ, ինչպես 2014 թ. օգոստոս ամսին եզդիաբնակ Քոչո գյուղի բնակիչներին, կարող են ֆիզիկապես ոչնչացնել: Հիշեցնեմ, անցյալ տարվա օգոստոսի կեսերին ԻՊ-ի հրեշները Քոչո գյուղի հազար յոթ հարյուր վեց բնակիչներին պարտադրեցին իսլամ ընդունել։ Նրանք չփոխեցին իրենց դավանանքը: 500-600 հոգու, գերազանցապես երիտասարդ տղամարդկանց, ֆիզիկապես ոչնչացրին, իսկ հազարից ավելի կանանց և երեխաների գերության տարան, որոնց մեծ մասը մինչ օրս գտնվում է ստրկության մեջ, շուրջ 5-6 հազար եզդի կանանց և երեխաների հետ: Ստրկություն 21-րդ դարում։ Իսկ ԻՊ-ի հրեշները հպարտանում են, որ 21-րդ դարում վերահաստատել են ստրկությունն ու ստրկավաճառությունը:
Մի՞թե գերհզոր պետությունները, միջազգային հանրությունը չեն կարող վերջ տալ այս չարիքին: Առավել քան համոզված եմ` կարող են, բայց չգիտեմ ինչու չեն վերացնում այդ չարիքը: Մի՞թե «շուռ է եկել ծանր քարը» մեր երկրի վրա, ինչպես ժամանակին ասել է հայ մեծ գրող Հովհաննես Թումանյանը, երբ տեսնում էր, թե ինչպես են Օսմանյան կայսրությունում ֆիզիկապես ոչնչացնում հայ ժողովրդին և մյուս այլադավաններին: Երբ Եվրոպան այդպես էլ չտեսավ, իսկ Ամերիկան «շատ» հեռու է ու դժբախտաբար այսօր էլ լիարժեք չի տեսնում, չի ճանաչում և չի դատապարտում հայ և մյուս ժողովուրդների ցեղասպանությունը: Թուրքիան աշխարհին ի պատասխան իր քաղաքականության հիմքում դնում է հայ և մյուս ժողովուրդների ցեղասպանության ժխտումը: Իսկ մենք սպասում ենք...
Իրաքի Հանրապետության Շանգալ եզդիաբնակ նահանգում, մեր հոգևոր առաջնորդանիստում` Լալիշա Նուրանիում, եզդիներս ո՛չ եկվոր ենք, ո՛չ էլ անցվոր: Այն մեր ժողովրդի բնօրրանն է, այնտեղ է եզդի ժողովուրդը ապրել և արարել: Եզդիները նույնիսկ ոչ անհիմն Լալիշա Նուրանին դիտում են որպես «Աստծո դրախտ»: Այնտեղ ամեն բան, ինչ մենք կորցրել ենք, արյունով կպաշտպանենք։ Կպաշտպանենք մեր միասնությամբ, միակամությամբ, ուժով: Ժողովրդագրական, տարածքային, տնտեսական, սոցիալական, մշակութային, քաղաքական, ինչու չէ, նաև ռազմական առումով: Շանգալը, Լալիշա Նուրանին եղել են եզդիներինը և կմնան եզդի ժողովրդի հետ առհավետ:
Հոգուս ճիչն ուզում եմ եզրափակել խնդրանքով` ուղղված առ աշխարհ. գնահատենք մեկմեկու, հավատանք և օգնենք միմյանց ու թույլ չտանք, որ մեկն ու մեկին ոչնչացնեն նրա ազգային կամ կրոնական պատկանելության համար: Ի սեր Աստծո օգնենք, փրկենք 21-րդ դարի եզդի գերիներին:

Ամո ՇԱՐՈՅԱՆ
«Միդիա-Շանգալ» եզդիների ազգային միավորում ՀԿ խորհրդի նախագահ

Մեկնաբանություններ