Հանրահայտ ժողիմաստությունը պատգամում է` այսօր ով չի սիրում մեր Կենաց ծառը, թող կորչի առհավետ նրա` ա) նախընտրական խախտումների հուշամատյանը, բ) «ատկատների» 2014-2018 թթ. ճանապարհային քարտեզը, գ) հուշաղբյուրի տեղադրման վայրը` Երևանի մանկական զբոսայգու հարավային ծառուղում։ Հարավային ծառուղին նույն այն տխրահռչակ սեռաշեղումների ծառուղին է։ Ծրագրված է այստեղ տեղադրել այն «այրերի» հուշաղբյուրները, ովքեր գոնե երեք օրը մեկ օգտվել են սեռաշեղվածների ծառայություններից, ազնվորեն վճարել են պայմանավորված գումարը և վերջում էլ ինքնամոռաց շշնջացել են նրանց հակինթ ականջին. «Ո՜նց կուզենայի քեզնից մի տրանսվեստիտ տղա ունենալ»։

Եթե մենք իրոք ողջամիտ մարդիկ ենք, ապա պարտավոր ենք իմանալ, թե ով է խաթարում կեցության բնականոն կարգը, ով է ավերում օրինաչափությունը իրերի, այդ ովքեր են մարդկային կենսական արժեքները գլխիվայր շուռ տալիս, ովքեր են, որ փոխում ու շարունակում են փոփոխել օրեր, ժամեր, ժամանակներ:

Երազ տեսա գունազարդ։ Պուտինը նախաճաշում էր Կրեմլում, կրեմլյան կուրանտները ավետեցին ՌԴ հերթական հաղթանակը, ղողանջում էր անկրկնելի «Սլավսյա, սլավսյա»-ն և, խնդրեմ, հերթական վարդափթիթ առավոտն էր բացվում Գյումրուց դեպի Տեղ գյուղ. Հայաստանում սկսվել էր պատմության մեջ քաղաքական շերխանների և տնտեսակառավարական շակալների աննախադեպ զանգվածային արտագաղթը։ Եվ, խնդրեմ, երկիրը երեք օրում երկիր դարձավ (Էրգրի կարոտը մի պահ համրացավ), հակապետականությունից էլ անցանք հանրապետության։

Մտավորականության, նրա քաղաքացիական դիրքորոշման մասին ծեծված խոսքերից հոգնել եմ: Իմաստ չունի անընդհատ փորձել տեղից շարժելու անշարժը, ավյուն ու արյուն ներարկել այն երակներին, որոնք իրենց գիտակցական կյանքը սովետական իրականությունից հետո այդպես էլ չկարողացան վերաիմաստավորել:

Մեր պատվարժան պատմիչները պատմում են հուզախռով, որ Մամիկոնյան փառահեղ տոհմը շառավղվել է չինական Մամգուն ցեղից։ Չինաստանը մեզ համար Կոնֆուցիոսն է, Չինական մեծ պարիսպը, այնուհետև Մաոն և չինացիների օվկիանոսյան առատությունը։ Մաոն և մյուս խելահեղները, անշուշտ, պատահականություն են Չինմաչին կայսերապետության կյանքում։

Հիրավի, ի՞նչ անենք մերօրյա հեղափոխականներին: Խիղճն էլ լավ բան է: Մեր խեղճ ու կրակ իշխանավորներն օր ու գիշեր աշխատում են, որ կարողանան իջեցնել գազազած գները, բարձրացնել չինովնիկների աշխատավարձերը գոնե մի 200 %-ով: Սատանի պես էլ մեր հանրապետությունում ամեն ինչ թարս է. այն, ինչ պետք է բարձրանա, իջնում է, իսկ այն, ինչ պետք է իջնի, բարձրանում է: Լավ, մեր իշխանավորները ո՞ր քարով տան իրենց ոչ այնքան խելոք գլուխները: Հիմա էլ` այս անխիղճ «շանթերը»:

Մասոնները կարող են անդամակցել ամենատարբեր անվանումներն ու հռչակված սկզբունքներն ունեցող կազմակերպությունների։ Հաճախ օգտագործվում են տարօրինակ «ցուցանակներ», ինչպես, օրինակ, «Հարբեցողության դեմ պայքարի ընկերությունը», երբեմն էլ ամենավսեմ անվանումները։ Այդ կազմակերպությունների մի մասը կարող է լինել բաց, մի մասն էլ գաղտնի, սակայն մասոնների իրական գործունեությունը միշտ գաղտնի է ու քողարկված և երբեք չի համապատասխանում հռչակվածին։

Առնվազն տարօրինակ են գենդերային հավասարության շուրջ մեր երկրում ծավալված բանավեճերը, քանզի դժվար է պատկերացնել, որ ազգը, նորմալ հայն ընդունեն այլասերվածություն պարտադրող օրենքի դրույթները: Հասկանալի է, որ Հայաստանի քաղաքական վերնախավը պարզապես հերթական անգամ շողոքորթել է Եվրոպային: Դե, եթե Եվրոպան գենդերական է, միասեռական, համարակալել է ծնողներին, ապա մենք ումի՞ց ենք պակաս:

...Եվ քամին, որ ո՛չ հով ու զով ուներ իր մեջ, ո՛չ բուք ու բորան, հեշտ ու հանգիստ մտավ մեկի գլուխն ու տարավ նրա խելքը։ ՈՒ էդ մեկը լսեց ինքն իր ձայնը. իշխանավորների աշխատավարձը պետք է բարձրացնել։ Զգաց, որ ծանր բան ասաց, հարմար գտավ, որ շունչ քաշի։ Տնքաց, շունչ քաշեց։ Աշխատավարձը բարձրացնել, իհարկե, բայց որտե՞ղ բարձրացնել՝ հայոց սարերի գլո՞ւխը, հայոց յոթծալ երկինքների փեշե՞րը... Ինչքա՞ն ու որքան բարձրացնել, որ փորձված ու խամ իշխանավորները բարձրացնելիս ճողվածք չստանան։

Սուվորով, Կուտուզով, Բեռնս, Մոցարտ, Պուշկին, Օսկար ՈՒայլդ, Ռուսաստանի կայսր Ալեքսանդր Առաջին, Կարլ Մարքս, Լև Տրոցկի, Վոլտեր, Գյոթե, Հայդն, Ռադիշչև... Որքան էլ տարօրինակ լինի, այս մարդկանց կենսագրություններում կա ընդհանուր մի բան, որ միավորում է նրանց։ Նրանք բոլորը եղել են մասոնական օթյակների անդամներ։