Սիրտն իմ լքած օրերում մթար՝
Հայրենիքիս հետ հեռացար անդարձ,
Հայրենիքիս պես դու էլ խորթացար՝
գալիք օրերս դարձնելով խավար։
Գալիք հարության գրին հարազատ
Հայրենիքիս պես դու էլ սրբացար,
բառերիդ փափուկ նշտարով հերձված-
սիրտս քեզ տենչող իսպառ մոխրացավ։
Կամարների տակ տողերիդ լուսե
գալիք դարերի խարույկն է վառվում,
ցոլքերի մեջ, փորված խավարին,
մահվանս թիվն է բարձրանում լռին։
Լեռնիկ Հակոբյան