Լուսանկար-տարեգրութուն

Աներևակայելի մի պատմություն։ Կինոռեժիսոր Լաերտ Վաղարշյանը ծանր հիվանդ էր: Գրեթե ամեն օր կինոգործիչների շրջանում շշուկներ էին պտտվում, որ բժիշկները նրան հաշված ամիսների, օրերի կյանք են տվել: ՈՒստի հաշվի առնելով նրա ունեցած մեծ վաստակը հայկական կինոյում, որոշվեց Վաղարշյանին ներկայացնել ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստի կոչման:

Սակայն օրերն անցնում էին, իսկ հաստատումը վերևներում ձգձգվում էր, ընթացակարգ կար, հերթ կար…

Արդեն դես ու դեն նույնիսկ քչփչում էին, թե չեն ուզում, արհեստական են ձգձգում, ասում են` էնա վաստակավորի կոչում ունի էլի, օրհասական էս պահին, էլ ինչի՞ն է պետք, և այլն և այլն:

Մի առիթով, երբ կուլտուրայի մինիստրը Կարեն Դեմիրճյանի մոտ է լինում, այս մասին ակնարկում է, ասելով.

«Կարեն Սերոբիչ, գիտեք Լաերտը ծանր հիվանդ է, էսօր կա, վաղը չկա…»:

Նա անմիջապես միջամտում է, և մի քանի օր անց, Գերագույն խորհրդի նախագահության հրամանագրով Վաղարշյանին շնորհվում է ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստի կոչում:

Լուսանկարում պատկերված է հենց այն պահը, երբ Գերագույն խորհրդի քարտուղար Մանիկ Բախչինյանը (ձախից երկրորդը), կինոռեժիսոր Ստեփան Կևորկովը և կինոօպերատոր Սերգեյ Իսրայելյանը այցելել են անկողնում գամված Վաղարշյանին, կարդացել են հրամանագիրը, կոնյակի բաժկը ձեռքն են տվել և շնորհավորում են, ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստի պատվավոր կաչմանն արժանանալու առթիվ:

Եվ ի՞նչ…

Կամոքն Աստծո,դրանից հետո, արդեն Ժողովրդական արտիտ Լաերտ Վաղարշյանը ապրեց ուղիղ 14 տարի:

Այդ ընթացքում մահացան՝ նրան բուժող բժիշկը, խնամող տիկինը, երաշխավորող կինոգործիչները:

Ավելին, Լաերտ Վաղարշյանը մեր «ՖԻԼՄ» թերթում տասնյակ հոդվածներով ու հուշերով հանդես եկավ, հետագայում այն ընդարձակեց ու հուշերի գիրք հրատարակեց:

Կյանքի նկատմամբ նրա հավատն ու ապրելու անկոտրում կամքը, ճակատագրական եղավ հենց իր համար:

Մահվան ճիրաներում, Վաղարշյանը կռիվ տվեց մահվան դեմ ու հաղթեց:

Պետք է ասեմ, որ այդ ծանր իրավիճակում, գումարած մութ ու ցուրտ տարիներ, միշտ իր կողքին էին աղջիկը` Մարինան, և թոռնուհին` Լիլիթը:

Եվ ինչպիսի՜ հոգատարություն , ինչպիսի՜ ջերմություն ու նվիրում…

Դա ամեն մեկին չէ, որ հասու է:

Ռոբերտ ՄԱԹՈՍՅԱՆ

Հ. Գ. Ինչպես ասացի , կոչմանն արժանանալուց հետո, Լաերտ Վաղարշյանն անկողնում գամված ապրեց ուղիղ 14 տալի: Արդեն տարիներ անց, երբ կուլտուրայի մինիստրը, էլի ինչ-որ առիթով Կարեն Սերոբիչի մոտ է լինում Դեմիճյանն ասում է. «Արա բա ասում էիր` Լաերտն Էսօր կա, վաղը չկա՞…»:

Մեկնաբանություններ